Hopelijk zitten jullie intussen vol spanning te wachten hoe het mij bevalt bij Cristina. Sommigen konden niet wachten en belden mij al op, maar alle details kreeg ik dan niet gezegd. Hierbij dus een uitgebreider verslagje.

Cristina is een weduwe sinds 4 jaar – haar leeftijd ken ik niet, maar ik schat het eind de 50 – maar is nog steeds een kwieke dame die niet bang is van een bergwandeling nu en dan. De dag voor ik toekwam in haar appartement bij metrostation El Puxtet in de wijk Sant-Gervasi was ze zelf teruggekomen van een reisje naar Girona. Zodra ik afscheid had genomen van mama, Etienne en Pebbles heeft ze me even de tijd gegeven om mijn spullen uit te pakken en me in mijn kamer te installeren voor ze me enkele nuttige plekjes (parkjes, tapas barretjes, bakkerijtjes, een supermarkt…) liet zien in de buurt.

Het is veel bergop en -af. Misschien kan je je er iets bij voorstellen als ik zeg dat ik op één metrohalte van Tibidabo zit? In ieder geval, tijdens het warmste moment van de dag hier gaan rondwandelen is niet iedereen gegeven. Zelfs niet een ervaren wandelaar als Cristina.

Natuurlijk komt er nu een vergelijking met Esther, mijn vorige gastmoeder. Cristina heeft voornamelijk amerikaanse, vrouwelijke studenten die via een bepaald uitwisselingsprogramma hun master (of manama, ik weet het niet zeker) of thesis in Spanje komen doen om de taal te leren. Volgende week wordt de tweepersoonskamer, die nu nog leeg is, bewoond door twee meiden van Wyoming en Viriginia. Ze hebben wel één pech: ik heb nog goede wifi tot aan mijn bureau, maar aan de muur waar mijn bed tegen staat, valt de wifi al vaak weg. Die meiden zullen voorlopig dus niet op de wifi kunnen… Cristina is er echter vollop mee bezig om dat op te lossen. Vanmorgen stond er al een informaticus in de kamer naast mij te brommen/grommen/mopperen om het computerprobleem van mijn gastmoeder op te lossen. Aangezien ik gisteren laat gaan slapen was, vond ik dat niet zo leuk. Maar ze had me gewaarschuwd!

In de namiddag was ik van plan naar het strand te gaan, maar omdat ik met zoveel mensen nog moest Skypen ben ik maar gewoon op mijn kamertje gebleven. Ik ben zelf nog even in de buurt gaan rondlopen, maar in die warmte en al die bergop en bergaf was dat niet te doen. Bovendien was alles toe omdat het zondag was. ’s Avonds heb ik lekker gegeten en het was zeker genoeg. Daarna had ik nog geen zin om al te gaan slapen en ben ik naar de Ramblas getrokken. Ik vind de sfeer daar ’s avonds heel aangenaam en ga daarom altijd op vrijdag- en of zaterdagavond naar daar. Traditioneel ga ik eerst naar de Starbucks tot ze toegaan en wandel dan weer verder. Deze keer sloeg ik de Via Ferran in, raakte lichtelijk verdwaald, belandde in Barri Gotic en kwam uiteindelijk uit aan de Kathedraal. Vanaf daar wist ik de weg weer, maar ik ben nog even op de trappen blijven zitten omdat er twee gasten muziek aan het maken waren en dat klonkt nog best goed.

Vanmorgen kreeg ik een uitgebreid ontbijt: cornflakes, een minicroissantje en toastjes met daarbij choco en aardbeienconfituur. En koffie natuurlijk. Na het ontbijt ben ik op de metro gestapt om eindelijk eens de faculteit van Filologie van binnen te bezichten. Eerst had ik een verkeerde ingang genomen en was ik op de Wiskunde-afdeling terecht gekomen. Maar al snel had ik door dat ik één deur te ver was gelopen. Er waren enkel Duitsers voor mij in de rij om zich in te schrijven. Het ging trouwens supervlot en na een kwartiertje stond ik al weer buiten met een informatiemap (hoofdzakelijk in het Catalaans jammer genoeg). Nu enkel nog mijn Learning Agreement afsluiten en dan is alles in orde voorlopig.

In de namiddag – om een uur of 15u – was het eindelijk zonnig. De hele dag al was het drukkend warm, maar bewolkt. Niet bepaald weer om naar het strand te gaan dus. Toen de typische stralende blauwe hemel dan eindelijk toch tevoorschijn kwam, ben ik in mijn bikini gesprongen, heb mijn strandgerief bijeen gesprokkeld en de metro ingestapt. En toen was ik een uur – een uur, ja, bijna 60 minuten – onderweg, omdat ik niet naar Barceloneta wilde. Ik had geen zin om tussen honderden andere mensen een plekje voor mijn handdoek te zoeken, dus wilde ik naar Bogatell. Blijkbaar heb ik een hele omweg gemaakt, want de terugweg duurde niet eens half zo lang. Maar het bleek achteraf zeker de moeite!!

Vanavond kijk ik nog een filmpje en morgen sta ik op tijd op om naar Montserrat te gaan, een van de meest geapprecieerde uitzichten in Barcelona. Dat wordt mijn eerste uitstapje en ik kijk er al een hele tijd naar uit om deze voormalige kandidaat voor de zeven wereldwonderen eens in het echt te bezichtigen.

Zo. Dat was het weer voorlopig. Wees gerust, binnekort horen jullie wel weer van me! ;-)

Besos!

Tu querida Claudia