Morgen ben ik officieel één maand in India, maar het lijken er zeker wel twee! Het lijkt me dan ook een goed moment om mijn tien eerste indrukken van India een keer op een rijtje te zetten.

1. Er zit effectief een systeem in het chaotische verkeer

Wanneer je voor het eerst het verkeer in India ziet – nee, wanneer je voor het eerst midden in het verkeer gedropt wordt zie je serieus je hele leven voorbijkomen. Je denkt dat je er nooit levend uit zal komen. Maar er is geen ontsnappen aan. Je komt nergens in India zonder het verkeer te trotseren met al die lange afstanden. Het scheelt vaak maar een haar dat de tuktuks de bromfietsen missen die tussen de auto’s door zigzaggen en die auto’s zien precies de rijlanen op de grond niet…

Toen ik op de transit bus van de ene terminal in Mumbai naar de andere zat, werd ik voor het eerst geconfronteerd met de Indische rijstijl. Ik was absoluut gechoqueerd toen ik een man relatief casual de straat zag oversteken tussen al dat verkeer. Ik citeer mijn gedachten op dat moment: “Whatthehellishetiredoflife?!” Maar al snel zag ik nog twee mensen op dezelfde manier de straat oversteken en toen herinnerde ik me “Juist, ik ben in India. Dat is normaal hier.” En zo zouden er nog veel momenten volgen.

Ik kan nu wel zeggen dat ik niet langer het handje moet vasthouden van een Indiër om naar de overkant van de main road te geraken. En mijn gepercipieerde bijna-dood ervaringen in de tuktuk en op de moto zijn ook serieus in aantallen gedaald. Ik word ook stilletjes aan gewend aan het schijnbaar nutteloze getoeter van alle voertuigen op de baan. Eigenlijk is het gewoon de Indische manier om te zeggen/waarschuwen dat je het voertuig voor je wilt passeren.

 

2. Koeien zijn koning, honden zijn uitschot

“Koe! Koe! Koe!” Ik denk dat dit voor ons allemaal het meestgebruikte woord was de eerste dag(en) dat we in Bhubaneswar waren. Letterlijk overal en op de meest willekeurige plaatsen zie je koeien: op de middenberm, tussen eetstandjes, tussen het verkeer, op een berg afval… En echt iedereen gaat voor die beesten opzij. Ze hebben meer respect voor koeien als voor hun medemens lijkt mij.

Trouwens, wist je dat al die loslopende kolossen een eigenaar hebben? Blijkbaar zijn de dieren zodanig getraind dat ze uiteindelijk altijd wel hun weg weer naar huis weten te vinden. Impressionant, toch?

 

3. Chai is the new Starbucks

De eerste keer dat Abhisek, een van mijn Indische klasgenoten, vroeg of ik zin had in een kopje chai moest ik toch eerst even vragen wat dat precies was. Bij Starbucks kan je een chai tea bestellen (gewoon een soort thee) of chai tea latte (koffie met een spicy smaakje), maar ik kon me niet voorstellen dat de chai die ik kende hetzelfde zou zijn als die van hier. Bovendien betekent “chai” gewoon “thee”.

Toen ik het drankje voor het eerst proefde moest ik er toch eerst even aan wennen. Het is bitterzoet en plakkerig. Maar na de tweede keer was ik helemaal verkocht. Chai is geweldig! We zijn allemaal helemaal verknocht aan deze heerlijke Indische traditie. Elke pauze tussen de lessen en elke keer als we terugkomen van het avondeten stoppen we aan het standje tegenover de schoolpoort voor onze chai shot. Het is slechts 6 rupees (9 cent) voor een kopje.

Ik mis Starbucks helemaal niet!

 

4. India houdt van complexiteit 

Ze zeggen het over zichzelf en wij zeggen het ook over hen: India loves complexity. Als ze iets moeilijk kunnen maken, zullen ze dat ook met volle overtuiging doen. Simpelweg een pizza bestellen duurt zeker 10 keer zo lang als in België. Een loodgieter naar je kamer laten komen om je lekkend toilet te laten repareren zal toch een paar dagen duren. Je moet erachter blijven vragen, vragen, vragen en je moet het probleem opnieuw en opnieuw en opnieuw uitleggen. Maar India zou India niet zijn zonder al die complexe situaties. We leren er ook van te houden!

 

5. Echte Indiërs gooien afval op de grond, rochelen en spuwen in het rond, en plassen waar het hun uitkomt 

Voor mij is het mentaal onmogelijk om een papiertje of fles op de grond te gooien. Ik loop nog liever een hele dag met de koekjesverpakking rond dan het zomaar ergens te smijten. Dat geldt niet voor Indiërs. Als je je chai op hebt, gooi je je bekertje gewoon ergens neer. Vuilbakken zijn er toch niet. Dus ja, India is niet exact de properste plaats waar je ooit zal komen. Misschien vraag je je af wat de lokale bevolking doet als er te veel afval op straat ligt? Dan steken ze het gewoon in brand. Opgelost!

Anderzijds probeer ik nog altijd gewoon te worden aan het feit dat je altijd wel ergens een man ziet staan plassen langs de weg. Het maakt hen helemaal niet uit dat iedereen erop staat te kijken. Ze gaan zeker niet de moeite doen om achter een boom of struik te gaan staan of ergens een restaurant binnen te stappen en te vragen of ze de wc mogen gebruiken. Je moet plassen? Dan doe je dat gewoon. Hetzelfde geldt voor rochels spuwen (ik zweer je, ze doen dat zo luidruchtig dat ik de eerste keer dacht dat er iemand aan het overgeven was!).

 

6. Indische studenten zijn super sportief 

De eerste week aan de XIMB was het grotendeels gewoon ik en mijn klas die op school waren. Maar van zodra alle andere studenten op de campus arriveerden, was het opeens super druk. Overal werd er plots aan sport gedaan de hele tijd. Nu moeten we opeens in de rij wachten om aan tennis, basketbal, volleybal, badminton, cricket etc. te doen. Ook het fitness center is steeds vol met actieve, zwetende jongens en meisjes. We kunnen nog een voorbeeld nemen aan de Indische studenten!

 

7. We hebben hagedissen, duiven en muggen als huisdieren 

Tijdens de eerste drie dagen in Bhubaneswar verzamelde ik maar liefst 37 muggenbeten. Muggen zijn een integraal onderdeel van de stad en de slaapkamers in XIMB. Je kan nog zoveel muggenspray spuiten, de airco en de ventilator nog zo hard zetten als je wil… nothing will protect you from those nasty insects.

Toen we terugkwamen van ons bezoek aan het platteland (lees hier Ashley’s artikel), zat er op Hellen’s deur braaf een duif te wachten om haar thuis te verwelkomen. En Lisa heeft regelmatig bezoek van een hagedis die eens komt kijken hoe het met haar is.

 

8. Hygiëne is een relatief concept

Elke dag komt de cleaning crew op onze deuren kloppen rond 8 uur ’s morgens. En dat is gewoon te vroeg voor ons – ja, nu klinkt het alsof we toeristen zijn, ik weet het… Maar onze lessen beginnen vaak pas om 9u45, dus slapen we graag een tikkeltje langer.

De ploeg gaat als volgt te werk: eerst vegen ze de vloer een beetje met een bezem. Ondertussen is er een tweede man die de wc pot kuist, terwijl de derde mijn vuilbak gaat leegmaken en de vierde doet de vloer met nat (zonder product). Heel oppervlakkig allemaal, maar op z’n minst is het gekuist zeker?

Een ander voorbeeld? In elk restaurant wordt er van je verwacht dat je na het eten je handen wast (en bij voorkeur ook voor het eten) wat niet onlogisch is aangezien de locals alles met hun rechterhand eten. “Going to the washroom” is bovendien het algemene teken dat je gedaan hebt met eten, dat ze de tafel mogen afruimen en de rekening brengen. En als je je handen niet wast, dan zullen je er alsnog subtiel op komen wijzen dat de wastafel zich achteraan het etablissement bevindt.

Tijdens tempel- en bedrijfsbezoeken wordt er ook van je gevraagd dat je je schoenen uitdoet als je binnengaat. En in de slums zijn de straten dan misschien wel smerig, maar binnenin de huizen doen de inwoners hun uiterste best om alles uiterst schoon te houden. Zo’n contrast met de smog en het afval buiten! Volgens mij is de hoest die ik heb sinds ik hier ben echt wel te wijten aan de luchtvervuiling.

Dus ja, Indiërs doen erg hun best om dingen proper te houden, maar hun standaarden en prioriteiten liggen toch net ergens anders!

 

9. Indiërs zijn vriendelijk, nors, genereus, onbeleefd, behulpzaam en vertrouwend

De manier waarop Indiërs met elkaar praten (en dat in combinatie met hun handgebaren)  wordt door ons Europeanen vaak aanzien als respectloos en onbeleefd. Maar eigenlijk is dat gewoon de manier waarop de mensen hier tegen elkaar praten! Soms denken we dat twee mensen een zware ruzie aan het uitvechten zijn terwijl de ene gewoon de andere over zijn of haar dag vertelt. En soms lijkt het wel alsof een man een vrouw aan uitfoeteren is, terwijl hij haar eigenlijk behulpzaam advies geeft.

De Indiërs die heel de dag aan hun stalletje zitten te wachten tot er iemand een chai, chicken egg roll of sigaretten komt kopen dragen permanent een norse frons op hun gezicht en zullen zelden meer woorden gebruiken dan strikt noodzakelijk. Maar aan de andere kant hebben ze ook superveel vertrouwen in de mensheid! Je kan een chai bestellen, een uurtje rondlopen en dan terugkomen om het drankje te betalen. Je kan zelfs je gsm aan de lader hangen in een overvol treinstation en een aan de andere kant van het station gaan zitten, want als je terugkomt zal je gsm nog steeds aan het laden zijn. Geweldig toch?!

 

10. Uiteindelijk word je gewoon aan de celebrity experience 

Ik ben blond en redelijk bleek, zeker in vergelijking met de lokale bevolking. Bovendien ben ik ook nog eens superlang, zelfs voor Europese standaarden. Kortom, er is geen enkele manier waarop je me niet voorbij ziet komen in de straat. Lisa en Katarin, de andere twee blondjes in de 3CMGM klas, worden ook altijd bekeken aangestaard… overal. Maar ik denk dat we het nu wel stilletjes aan gewoon worden… voor zover je zoiets kan gewoon worden. Eenmaal terug in België zullen we ons waarschijnlijk onzichtbaar voelen!

Hoe dan ook, hetgeen dat het meest op onze zenuwen werkt, zijn die mensen die foto’s maken van ons zonder toestemming. Je hebt die mensen die hun camera’s en gsm’s in onze gezichten duwen zonder te vragen. Je hebt mensen die listiger zijn en doen alsof ze een selfie aan het maken zijn met ons “toevallig in de achtergrond”. Maar er zijn ook anderen die wél vriendelijk vragen of ze met ons op de foto mogen of dat we even willen poseren met hun kinderen. Op die momenten heb ik vaak de neiging om dat aan te moedigen door toe te geven, maar dan check ik toch altijd eerst eens of dat de vijftig andere glurende Indiërs zou kunnen aanzetten om hetzelfde te komen vragen!

Momenteel hebben we een nieuwe tactiek ontworpen om met deze situaties om te gaan: als iemand ons openlijk en zonder schroom aanstaart, dan doen we hetzelfde met hen. En als iemand ongevraagd onze foto neemt, dan zullen wij niet aarzelen om ook een snapje van hen te nemen!

Je ziet, we hebben al veel geleerd en ervaren in de afgelopen vier weken. We proberen nog steeds te leren om te houden van the Indian way of doing things. En we proberen om van elk kostbaar moment hier het beste te maken.

Eerlijk gezegd denk ik dat de cultuurshock groter zal zijn als we terugkomen in Antwerpen dan toen we hier arriveerden. Maar het is nog twee maanden voor dat zover is! Ik ben benieuwd wat ons nog te wachten staat!