Na een rit van 17 uur in de trein van West-Orissa naar midden-Bihar bereikte ik de stad Patna, waar mijn klasgenote Vidisha haar thuisbasis heeft en waar de trouw van haar broer Aman en diens toekomstige vrouw Smytha zou plaatsvinden. Of ik er naar uit keek om een Indisch trouwfeest bij te wonen? Zeker! Wie niet? Of ik erop voorbereid was hoe het zou zijn? Onmogelijk.

DAG 1

Veel heb ik niet geslapen op de trein van Bargarh naar Patna, maar een paar uurtjes heb ik er toch uit kunnen persen. Ik was niet echt uitgerust, maar de adrenaline kept me going. Omdat we nog niet meteen naar het hotel konden wegens te vroeg, werd iedereen eerst uitgenodigd bij Vidisha thuis. Daar werden we door een deel van de familie verwelkomd met ontbijt en… mehendi.

Mehendi, ook wel beter bekend als henna, is wanneer ze henna aanbrengen op je handen. Omdat ik er als eerste was, kwam ik ook als eerste aan de beurt. Na een dikke twintig minuten waren de voor- en achterkant van mijn handen versierd met een sterk (maar daarom niet slecht!) ruikend goedje. Dat moest een half uur intrekken en vervolgens ingesmeerd worden met citroensap om de kleuren beter te laten uitkomen. Het sap moest ook nog eens een half uurtje intrekken en ten slotte moest ik met een mes de opgedroogde korsten van mijn armen en handen schrapen. Niet zo makkelijk! Uiteindelijk zouden de tekeningen 1 à 2 weken blijven, naargelang hoe vaak en grondig je je handen wast.

Zodra ik daarmee klaar was en mijn andere aanwezige klasgenoten had geholpen met de procedure, trokken we in twee groepen naar een dansstudio om op een klein halfuurtje een choreo te leren. Ik had er helemaal geen zin in, maar ging toch om Vidisha een plezier te doen. Natuurlijk bakte ik er niets van, maar er zat een danser in mijn groepje, dus hoopte ik haar te kunnen volgen als puntje bij paaltje kwam.

Na de dansles en een lunchbuffet in de tuin van Vidisha’s huis konden we eindelijk naar het hotel om ons klaar te maken voor de eerste avond van de trouwweek. Trouwfeesten duren in India meerdere dagen en de gehele families van beiden kanten zijn er op aanwezig. India is een enorm land en veel familieleden zien elkaar alleen op blije gebeurtenissen als trouwfeesten van andere familieleden.

Die avond zou in het teken staan van allerlei optredens ter ere van de bruid en bruidegom. Ons optreden zou één van de vele zijn en ik hoopte dat het snel vergeten zou worden. Eerlijk is eerlijk, ik heb me eerst wat moed in gedronken. En maar goed ook, want ons dansje liep volledig in het honderd! Gelukkig waren de Indische familieleden zo vereerd dat er buitenlanders op het trouwfeest aanwezig waren dat, wat we ook deden, ze alles geweldig vonden.

De rest van de avond amuseerde ik me met de outfits van de Indiërs te bewonderen, lekkere hapjes naar binnen te steken en eindelijk drinkbare wijn te drinken.

DAG 2

De volgende ochtend was ik de enige bij het ontbijt. Het buffet was niet geweldig, maar voldoende vullend. Ik amuseerde me met in de zetel plaats te nemen en mijn medestudenten met katers te zien komen en gaan. Zelf heb ik zelden of nooit last van katers (gelukkig) en ik zou nooit mijn ontbijt overslaan. Ook leerde ik enkele andere hotelgasten kennen die me hun levensverhalen vertelden in ruil voor het mijne. En zo ging de ochtend snel voorbij. ’s Middags gingen we opnieuw naar het huis van de bruidegom voor een lunchbuffet.

In de namiddag maakten we ons klaar voor het leukste deel van de trouw: the official wedding ceremony. Nu mochten we de sarees die we vorige maand gekocht hadden uitpakken en – met de hulp van professionele kleedsters – aantrekken. Een saree draperen (want dat is het uiteindelijk) is dus niet zo simpel en je kan het niet bij jezelf doen. Eerst vouwen ze enkele stukken bij elkaar. Dat moet je dan vasthouden terwijl je één of twee keer rondraait in de stof. De kleedster zorgt ervoor dat alles goed hangt en vast zit met veiligheidsspelden die ze handig weet te verstoppen in al die meters stof. Ten slotte hangt ze het laatste deel over je schouder en maakt ook dat slim vast zodat het steeds als een scepter hangt en niet van je schouder kan vallen.

Dan moet je er alleen nog mee leren stappen. Rechtdoor, op de trap, af de trap…

Het leukste was natuurlijk om elkaars sarees te bewonderen. Alle meisjes hadden toevallig een andere kleur gekozen en iedereen stond prachtig met haar keuze. Ikzelf voelde me ook net een prinses. Een queen zelfs. En dat was een geweldig gevoel, ook al duurde het maar voor één avond. Mijn saree was donkeroranje, bijna rood, met een gouden rand. De cropped top was volledig versierd met gouden en witte parels. Heel bling bling, maar het werkte. Het jeukte wel een beetje en dat was ongemakkelijk, maar met plezier verbeet ik dat. Voor geen geld zou ik de saree uittrekken voor de avond om was!

Eerst en vooral werden we naar het startpunt van de bharat gebracht. Dat is een soort parade die door de stad trekt, waarbij de bruidegom in een paardenkoets werd voorgegaan door alle familie en vrienden die uitbundig dansten op de typische muziek dat daarbij hoort. Hoewel ze dansten als wilden leken ze ongelofelijk veel plezier te hebben. Ondanks de hitte – zelfs ’s avonds in de donker – was het een genot om te zien. Bharati symboliseren de wandeling vanaf het huis van de bruidegom – door de bruidegom en zijn dierbaren – naar het huis van de bruid. Dezer dagen wonen koppels vaak heel ver uit elkaar en is de effectieve wandeling dus onmogelijk. Daarom liepen we vanaf een random punt in de stad naar een hotel waar de ceremonie zou plaatsvinden.

De ceremonie zelf, daar heb ik niet veel van gezien. Al snel leidde Vidisha ons naar een aparte receptieruimte waar we konden eten én drinken. Veel interessanter voor ons zei ze. Ik vroeg of ze ook wijn hadden en ze zijn dat speciaal voor mij gaan halen! Indische gastvrijheid. Dat had natuurlijk helemaal niet gehoeven voor mij, maar voor hen wel.

Het eten was suuuper lekker en ik had leuke gesprekken met de Indische vrienden van Vidisha. En mijn eigen klasgenoten natuurlijk. Er volgde veel fotosessies met onze sarees waar we allemaal breed glimlachend opstaan. Na het dinner waagde ik het er nog even op de ceremonie te bezichten, maar – eerlijk is eerlijk – die duurt drie uur en is ongelofelijk saai. Alles wordt gezegd in een taal die niemand verstaat, enkel de priesters die de trouw bezegelen, en niemand weet waarom al die handelingen nodig zijn. Na een half uurtje heb ik het opgegeven en ben naar huis gegaan.

DAG 3 & 4

Dag drie was onze “vrije dag”. De meeste van mijn klasgenoten gingen vandaag al naar huis, want zij hadden de eerste week al veel gereisd en moesten aan het schoolwerk beginnen dat ik dan al had afgemaakt. Met ons vieren werden we uitgenodigd bij Vidisha voor het avondeten. De dag hadden we gewoon in het hotel doorgebracht omdat Patna niet echt een veilige stad is en er is ook niet zoveel te doen. We bezochten enkel nog een streetfood gebied in de namiddag.

Ook de vierde dag deden we niet zoveel. We pakten onze spullen in en bereidden ons voor op de 8 uur durende rit van Patna naar Kolkata, waar we met ons vieren ons visum zouden proberen te krijgen. Vlak voor we naar het station gingen, passeerden we nog even langs het laatste evenement van de trouw: het diner om te vieren dat het koppel nu effectief getrouwd was. Het was enorm! Zelfs de burgemeester van Patna was aanwezig. We gingen snel met het bruidskoppel op de foto, verorberden het eerste eten dat klaar was aan het buffet en sprongen in de auto met driver die ons met de snelheid van het licht naar het station bracht, zodat we nog net de nachttrein haalden.

We waren allemaal doodmoe van al het gefeest, alle indrukken… Mijn dromen deze week waren heel kleurrijk – hoe zou dat nu komen? – en mijn buik was alweer een beetje dikker van al dat lekkere eten dat we er hadden voorgeschoteld gekregen. Ik heb nog nooit een trouwfeest in België bijgewoond – of eender waar – maar ik kan nu al zegegn dat ze allemaal in het niet gaan vallen bij de Indian wedding van Aman en Smytha. Bovendien heb ik er geleerd dat, zeker voor de Indiërs zelf, het gearrangeerde huwelijk vaak best goed uitpakt. India heeft een divorce rate van slechts 1%!

Slapen was die nacht geen probleem. En bovendien was er iets nieuws om naar uit te kijken: we zouden een nieuwe stad (en de voormalige hoofdstad van India) gaan bezoeken!