Vandaag wil ik het even hebben over een thema waar ik bijna dagelijks vragen over krijg: LAT-relaties. Niet alleen is het moeilijk om er een te hebben, het is ook moeilijk om uit te leggen hoe het is. De dagen dat ik het internet afschuim op zoek naar interessante verhalen van mede-reizigers, kom ik al wel eens een artikel tegen over dit onderwerp. Het loopt bijna even vaak goed af als niet.

Ik heb het altijd als een te hoge drempel gezien om dit artikel te schrijven. Tot nu. Mijn verhaal loopt nu al bijna twee jaar, dus ben ik (denk ik) in staat om al een idee te geven van hoe ik mijn LAT-relatie ervaar.

Today, I’d like to talk about a theme on which I get questions almost daily: Long-Distance Relationships (LDR). Not only is it hard to be in one, it is also very difficult to explain what it’s like. My time spent browsing the internet for inspiring stories from fellow wanderlusters often leads me to articles about this subject. And just as often as not, the stories end happily!

For a long time I’ve seen it as too big of a leap to write this article. Until now. My story has been going on for about two years now, so I consider myself (in my modest opinion) capable of giving you a view into my experience of an LDR. 

Hoe kom je erop om aan zoiets te beginnen?

Na mijn studies aan de universiteit besloot ik nog een jaar management bij te studeren aan een business school in België. De master-na-master omvatte een studie verspreid over drie continenten in een groep internationale studenten.

We begonnen in Antwerpen, waar ik mijn vriend eigenlijk nooit heb gesproken. Erger nog, ik was degene die het hardste kloeg over de samenwerking met de Indische studenten in onze groep! Dat liep namelijk helemaal niet van een leien dakje.

Na vier maanden trokken we allemaal samen door naar India. Voor alle niet-Indische studenten viel er veel op z’n plek. We konden bepaalde Indische gewoontes en gedragingen beter plaatsen. Eigenlijk waren onze collega’s zo erg nog niet!

Mijn vriend heeft een motorfiets (voor de kenners: een Royal Enfield). Maar misschien wist je dat al als je mijn artikel over de road trip van Miami naar Key West al ontdekt hebt? Uiteraard moest ik er eens een ritje op gemaakt hebben! Nu, ik had nog nooit op een motorfiets gezeten en ik was ook best nerveus dat mijn eerste ritje in het chaotische verkeer van Bhubaneswar zou plaatsvinden.

Why did I even start a relationship that would be long-distance? 

After my studies at the Antwerp University I decided to add an extra year at a business school in Belgium. This “master-after-master” degree is a management program taking you around the world, with courses spread over three continents. We’d be traveling with a group of international students. 

We started in Antwerp, where I actually hardly ever talked with the guy that is now my boyfriend. To make matters even more ironic: I was the person in the class who complained the most about working with the Indians in our group! 

When we went to India for our second trimester, though, I came to understand the Indian culture a lot better. We all started to realize that our batch mates actually weren’t that bad!

Anyways. My boyfriend owns a motorbike (in case you care, it’s a Royal Enfield). But maybe you knew this already if you read my article about our road trip from Miami to Key west? As I had never been on a bike before, of course I had to go for a ride! For a second, though, I’d forgotten I’d have to face the busy, chaotic streets of Bhubaneswar, India… 

Desondanks voelde ik me relatief veilig achterop bij mijn vriend. Hij is een Indiër, en rijdt al jaar en dag met motorbikes. Hoewel het de bedoeling was dat we gewoon van het restaurant, waar we net met de hele klas de verjaardag van een groepslid hadden gevierd, terug naar school zouden rijden, liet hij me de hele stad zien.

Je raadt het al… vanaf dat moment was ik min of meer verkocht.

Het is te zeggen, ik begon me af te vragen wat mijn gevoelens betekenden. Was het gewoon de adrenaline van de motorfietservaring? Waren het de lichtjes van de stad? Of was ik dan toch geïnteresseerd in hem? En hoe kan dat dan, wetende dat ik blijkbaar in geen honderd jaar met Indiërs kan samenwerken?

Nevertheless, I did feel quite safe sitting behind my boyfriend, not sure if I could wrap my arms around him to hold on or not. Even though the plan was to just drive from the restaurant we’d gone to with the whole class for a birthday dinner back to the hostel, he took me all around the city (and don’t I love city lights!). 

So, you guessed it! I was SOLD. 

Well, to be more exact: it started to wonder what I was feeling exactly and what it meant. Was it just the adrenaline from my first biking experience? Were it the city lights? Or could it be I was interested in him? And how could that be, seeing as I am apparently incapable of working with Indians? 

Twijfels toen, twijfels nu

Van in het begin had ik mijn twijfels. Op cultureel vlak waren we duidelijk tegenpolen én hebben we stereotiepen over elkaar. Daarnaast maken we natuurlijk deel uit van een hechte groep studenten, waar iedereen alles van elkaar weet en waar een kleine verandering onmiddellijk een grote impact kan hebben – wat zouden zij hiervan denken?! Bovendien wist ik niet eens of hij mij wel leuk vond…

Ondanks mijn twijfels ben ik dan toch op onderzoek uitgegaan. We zijn aan de praat geraakt en niet meer gestopt.

Natuurlijk liep het schooljaar op zijn einde in juni. We hadden een half jaar nauw samengewoond en gestudeerd, avonturen beleefd in India en New York, en waren nooit langer dan een maand uit elkaar geweest. Ik was eerlijk gezegd in dit verhaal gestapt wetende dat er een einde aan zou komen, maar ik was er nog niet klaar voor om afscheid te nemen!

Daarom ging ik in september terug naar India, terwijl mijn vriend zijn tweede managementjaar verder zette. Dat was een juiste beslissing. De drie maanden die ik moest overbruggen tussen juni en september waren moeilijk. Hij zat tussen de studentes, Indische meisjes die op veel vlakken een makkelijkere optie zouden zijn op lange termijn dan ik, en dat dan nog 7000km bij me vandaan. Ik kon onmogelijk zijn doen en laten controleren en kon er alleen maar van uitgaan dat ik in het voordeel was omdat ik blond, blank en slank was (erg stereotiep, hé?) en omdat hij wist dat er aan zijn wachten een einde zou komen.

De periode daarna dat we elkaar niet zagen tussen september en april was al iets makkelijker (op een bepaalde manier en in bepaalde mate word je toch aan de afstand gewoon), maar zolang hij op die school zat, had ik toch mijn onzekere momenten. Ik bedoel maar, we are only human…

Na april is hij zijn eigen zaak begonnen, en nu ben ik iets meer op mijn gemak. Hij is terug in zijn stad waar hij alle meisjes al kent en in niemand geïnteresseerd is, en daarnaast is hij de hele dag bezig met zijn werk. Anderzijds is het natuurlijk altijd een moeilijk gegeven dat hij zijn leven aan het opbouwen is in India en ik in België. We kunnen immers moeilijk ons leven on hold zetten voor een relatie.

Already from the beginning I had my doubts. On a cultural level we were clearly opposites and we both had stereotypes about each other. Besides that we were part of a tight group of students, the kind where everybody finds out everything about each other and where small changes immediately have a big impact on everyone. What would they think?! As you see I was dealing with a lot of doubts… before I even knew whether he even liked me!

But even though I had a lot of doubts then, I decided to start investigating. I started talking to him and we never stopped. 

Of course the school year ended at the end of June. We had lived closely together for almost half a year, studied together, been on adventures together in India and New York, and we’d never been more than a month apart in that period. I got into this thing knowing that it would end at some point, but I wasn’t ready to say goodbye just yet!

That’s why I went back to India the following September, while my boyfriend continued the second year of his MBA. It was the right decision for our relationship. The three months between our graduation in New York and our reunion in India were tough to say the least. He was 8000km away in a college full of smart, beautiful Indian girls who would probably be a lot better for him in the long run. It was impossible for me to control where he was, what he was doing and with whom. The only advantage I had was being tall, blond, skinny and very European. I know, waaaay superficial of me right?! The other thing, of course, that should make the waiting bearable for him was the fact that he knew I was coming back for him. 

During the next period that we were separated, from October until April, you could say we handled the distance a bit better. To some extent you get used to it. As long he was in that school, I had a lot of moments of insecurity, though. I mean, we’re only human… 

After his graduation he started his own business in his hometown and was able to relax a bit more. On the one hand, he went back to a town where he knows everyone, has seen all the girls, and he’s busy working every waking hour of the day. On the other hand, it is difficult to wrap your head around the fact that he’s building a life in India and I am doing the same in Belgium. But frankly, I don’t think we should put our lives on hold for a relationship. 

Weerstand elke dag, van overal

Een van de ergste momenten voor mij was toen ik aan mijn ouders moest vertellen dat ik verliefd was op een Indiër. Vanuit hun standpunt is het eerste waaraan ze denken natuurlijk het cultureel en religieus verschil. Maar ook de vragen van vrienden die ik krijg maken het me niet makkelijk: niet alleen waar gaan jullie trouwen, maar vooral wanneer. Ga je daarheen verhuizen of komt hij naar hier? Wat met de taalbarrière? Waar gaan je kinderen naar school gaan later? Wat vinden jullie ouders hiervan?

Heel confronterende vragen krijg ik soms in mijn schoot geworpen. Eerlijk gezegd had ik voor ik deze vraag kreeg nog nooit echt aan trouwen gedacht. Ja, in de zin van: ooit wil ik dat wel eens doen. Maar echt concreet was dat nog nooit door mijn hoofd geschoten. En hoewel ik ondertussen al in een stadium ben gekomen waarbij ik me de vragen van buitenaf ooit zelf al wel eens gesteld heb, kan ik niet altijd een “goed” antwoord geven. Omdat ik het zelf ook allemaal nog niet weet!

Het enige wat ik kan zeggen, is dat ik veel vertrouwen heb in mijn vriend. Dat hij het serieus met mij meent en dat hij (en ik ook trouwens) geen enkele reden zien waarom we onze relatie zouden stopzetten. En waarom ook? Gewoon omdat hij van een andere cultuur is, of omdat we zo ver uit elkaar wonen? Voor mij zijn die redenen vandaag onvoldoende.

I felt resistance every day, from everywhere. One of the worst moments for me was telling my parents I was seeing an Indian. From their point of view, it is logical to think about the cultural and religious differences first. But my friends were also giving me a hard time (without meaning to I’m sure): questions like not if but where we were gonna get married, where we would live (Belgium or India), if there was no language barrier, where our kids would go to school, what my parents thought of all this…

These questions are very confronting. To be honest, I had never even thought about getting married. Yeah, sure, one day I want to get married. But I never thought about it like it could be a real thing for me. And even though I have gotten to a stage where I have thought about this and other steps we might be taking in the future, I can’t give people the “right” answer, an answer they understand and can approve of (or not). How can I, when I don’t know it myself! 

The only thing I can say is that I have a lot of faith in my boyfriend. I do believe he is serious about me and that he (nor I) should see any reason to shut down our relationship for something other than the fact that we don’t love each other any more. Religion, culture, distance, people’s opinions… are not enough. 

Maar toch, hoe hou je dat toch in godsnaam vol, zo’n LAT-relatie?

Zoals ik al zei: trust is key. En transparantie ook. Ik vertel mijn vriend alles. En hij ook… al is het soms met vertraging (maar dat is typisch voor mannen, toch?).

De tijdzone is ook geen groot probleem: in de zomertijd is er een verschil van 3,5 uur en in de winter is het een uur meer. Maar mijn vriend is een nachtraaf, dus vaak gaan we tegelijk slapen. Ons vaste ritueel is dat we elkaar bellen voor het slapengaan en over elkaars dag vertellen.

De taal is ook geen probleem: we spreken allebei vloeiend Engels. Om vlotter met zijn ouders te communiceren, leer ik momenteel Hindi. Mein hindi seekh rahee hun. 

Wat je wel leert als je een relatie hebt met iemand die je minder dan de helft van de tijd in levende lijve hebt gezien, is om te genieten van kleine dingen. Een korte (video) call ’s morgens om snel even Goodmorning! te zeggen, doet al wonderen. En de momenten dat we wél samen zijn, beleven we ze veel intenser. Dankzij het internet (hoera!) sturen we elkaar ook de hele dag door berichtjes, foto’s, video’s… Ja, ook van elke maaltijd dus. I am not ashamed.

Maar uiteraard heb je niet altijd voldoende aan een lief berichtje of een video chat. Op de momenten dat je even een knuffel nodig hebt, doet het soms echt pijn. Er zijn ook momenten waarop ik liever even geen contact zou hebben, maar je bouwt daarvoor een soort tolerantie op. Want het is niet omdat ik niet in de mood ben om te bellen dat hij dat niet is. Dan zeg ik gewoon onmiddellijk dat ik in een slechte bui ben en dan weet hij dat hij bepaalde onderwerpen niet moet aansnijden (en omgekeerd doe ik hetzelfde).

Daarnaast zijn er ook belangrijke momenten in elkaars leven die je niet kan bijwonen: het starten van mijn eerste job, zijn graduation, mijn eerste ontslag, het opstarten van zijn zaak… Enerzijds is het vreselijk dat je er op die belangrijke momenten niet bent, maar het doet je ook weer beseffen hoe snel de tijd gaat (alweer een maand samen!) en dat dat betekent dat ook de datum van het weerzien steeds weer dichterbij komt… Door die countdowns ben ik weer beter geworden in hoofdrekenen (haha!).

But still, how the hell do you keep it up? Like I said: trust is key. As is transparency. I tell my boyfriend everything. He does too (although sometimes with a serious delay, but isn’t that a man-thing?).

The timezone isn’t a problem either. During the summer there is a 3.5h difference and in the winter it’s an hour more. My boyfriend stays up late though, so more often than not we turn in for the night around the same time. It’s become a ritual to call each other before we go to sleep and tell each other about our day. 

Language is not a barrier, because we both speak fluent English. And to be able to communicate better with his parents I am teaching myself some Hindi. “Mein hindi seekh rahi hun.”

Something I learned from being in a relationship with someone I haven’t seen more than I have seen him is that you enjoy the little things a lot more intensely. Our short calls every morning to wish each other a great day at work do wonders! And the moments we are together we really cherish. Thanks to the internet we are always sending each other texts and pictures (and yes, that often includes the things we’re about to eat. No, I’m not ashamed :) 

But, I hear you thinking, sometimes a cute message or long video chat isn’t enough isn’t it? Yes, in the moments your need a hug it really hurts that you can’t have one. There are moments when I simply don’t want contact because of that. The best way to describe it is that you build some kind of tolerance: it’s not because I don’t feel like calling that he doesn’t need to see me. I just tell him right away when I’m in a bad mood and why, so that he knows not to mention certain topics (and I do the same in return). 

Lastly, there are the important moments in each other’s life that you’re missing: starting and leaving my first job, his graduation and the start of his business… On the one hand it absolutely terrible that you can’t be there for each other, one reason being that it makes you realize how fast time is going and how long you haven’t been together. On the other hand, you try to think positively: wow we’ve been together for two years, yes only one month until we see each other again. Fun fact: I’ve gotten better a maths always doing going over those countdowns, haha!

 

Ups-and-downs

Ja, het is echt niet makkelijk, een LAT-relatie. Soms voel ik me echt alone, terwijl je wel met iemand together bent. Maar je beleeft je relatie wel op een intensere manier. De pieken en dalen kunnen heel extreem zijn.

Ik ga er geen doekjes om winden: ik vind het nu eigenlijk wel oké zo. Ik heb voldoende tijd voor mezelf, al zou ik wel willen dat ik mijn vriend ietsje vaker kon zien dan twee-drie keer per jaar. Ik besef heel goed dat, om dit te laten blijven duren, we op termijn keuzes zullen moeten maken. En daar bereid ik me nu op voor. Al maar goed ik dat ik alles kan zeggen en vragen!

Ik blijf erbij dat vertrouwen, transparantie en commitment de sleutels zijn naar een succesvolle LAT-relatie. En countdowns. I can’t wait to see him again!

Indeed, it’s not at all easy being in an LDR. Sometimes I feel lonely and alone. You’re together with someone you love, but there not there. You do live your relationship in a more intense way. The ups and downs can be quite extreme. 

I’m not gonna beat about the bush: I am quite ok with how things are right now. I get enough me-time. But I would like to see my boyfriend more than twice or thrice a year, of course I would. I am very much aware that in order for this to work we’ll have to make some tough choices eventually. I am trying to mentally prepare for that. It’s a good thing that I can ask and say everything to him!

I’m keeping the faith that trust, transparency and commitment are all it takes to unlock a successful LDR. And countdowns. I seriously can’t wait to see him again!