Het voelde een beetje onwerkelijk, aankomen in Mumbai. Mumbai stond op dat moment niet gelijk aan metropolitan city, Slumdog Millionaire en Bollywood. Mumbai betekende het einde van mijn verblijf in India. En eerlijk is eerlijk, daar werd ik een beetje verdrietig van. Maar ik sloeg erin de onprettige gedachte dat ik India weldra zou verlaten opzij te zetten en het beste te maken van mijn drie dagen in de hoofdstad van India.
Met een Ola vertrokken we naar het appartement van Karan, een Indische vriend van me die ik had leren kennen op het trouwfeest in Patna een maand eerder. (Was dat echt nog maar een maand geleden?!) Hij had mijn vader en mij uitgenodigd om bij hem te komen logeren en ons de stad te laten zien.
Het was nog steeds mijn verjaardag nadat we Goa hadden verlaten. Daarom mocht ik kiezen hoe ik mijn verjaardag wou vieren en dat deden we uiteindelijk, na het genieten van (eindelijk!) échte goede champagne, op de beste rooftop van de stad, Aer, dat zich op de 36ste verdieping van het Four Seasons Hotel bevindt en een mooi uitzicht biedt op de twinkelende lichtjes van een modern deel van Mumbai. Daarna, om middernacht, dineerden we aan de zee in het leuke restaurant Corniche. Eenmaal terug in het appartement liet Karan nog wat frisse biertjes leveren en hadden we een aantal interessante gesprekken voor we uiteindelijk in onze nest kropen.
De volgende ochtend genoten we een klein ontbijtje en trokken de stad in. We reden wat rond met Karan en onze eerste stop was aan het “Mumbai” standbeeld aan het water. Nadat we een vriendin hadden opgepikt, stopten we bij een Starbucks voor een verfrissing. (Mag ik hierbij even vermelden dat dit de eerste keer was in 3,5 maanden dat ik in een Starbucks ben geweest? Echt waar.) Daarna deden we verder met onze rondrit en verkenden een grafittibuurt dat er uitziet zoals ik me een niet-toeristische wijk in Rio zou voorstellen. Zelfs vele inwoners van Mumbai weten niet eens dat deze buurt bestaat.
Onze lunchbreak ging door in Colaba Social, een populaire burgertent. En ja, ik heb er een echte, overheerlijke burger gegeten. Daarna wandelden we naar het bekende Taj Hotel dat in 2008 slachtoffer was van een reeks aanslagen door een terroristische groep. Er was veel materiële schade en 167 onschuldige burgers stierven. Tegenover het intussen heropgebouwde hotel bevindt zich de Gateway of India. De laatste Britse troepen verlieten door deze poort het land nadat India een onafhankelijke republiek werd. De poort is een van Mumbais meest populaire attracties, ook voor Indiërs zelf. Dus zodra ik gevraagd werd om een selfie te maken met een Indische toerist, ontstond er onmiddellijk een rij met anderen die een foto met mij wilden. Uiteindelijk moest mijn papa mij wegsleuren, want Karan had geregeld dat we een boottochtje konden maken en anders mistten we de boot.
Die avond mochten we Karan vergezellen naar een album launch party in Bonobo. Het is een uitgaansgelegenheid waar we anders nooit terecht zouden zijn gekomen. De muziek is niet echt mijn stijl – ik weet zelfs niet meer hoe het noemt, het leek wel trance ofzoiets – en tegen dat we daar vertrokken, was het al zo laat dat het (zelfs voor een stad als Mumbai in een land als India) moeilijk was om nog een plek te vinden dat eten serveerde. Dat vonden we uiteindelijk in het restaurant van het Sun-n-Sand Hotel.
De volgende dag bezochten we Mount Mary Church, een andere populaire toeristische atrtactie. Het is heel kleurrijk binnenin, voor een kerk. Dichtbij deze kerk is er een ander altaar waar je een wens kan doen. Maar, waarschuwde Karan me, be careful what you wish for because it always comes true. Ik wenste dat ik nog wat langer in India kon blijven, want ik was er écht nog niet klaar voor om die nacht aan de terugreis naar huis te beginnen…
Daarna vervolgden we de rit en gingen naar Bandra Sea Face. Hier is een park dat ook wel couple’s park wordt genoemd en al snel bleek waarom. Het leek wel alsof elk koppeltje op voorhand hun metertje ruimte had gereserveerd. Want letterlijk elke één à twee meter was bezet door verliefde koppeltjes. Het was een beetje ongemakkelijk allemaal. Het park ligt op een heuvel en onderaan kan je op de rotsen lopen langs de zee. Blijkbaar is het er echter niet zo veilig, want veel mensen zijn al uitgegleden en gestorven op deze plek.
Onze lunch nuttigden we in Pali Village Café, opnieuw een aanrader dat we zonder Karan nooit zouden hebben gevonden. Bovendien ontdekte ik hier dat niet alle Californische wijn zoals Gallo is, de wijn die ik liet proeven aan shoppers in supermarkten tijdens mijn dagen als promo girl. De witte Californische wijn die we hier drinken was heerlijk!
In de namiddag maakten we een wandeltocht over de promenade van Marine Drive, waar op dat moment het Worli Festival doorging. Er stonden wat stalletjes waar ze indische producten verkochten en er was aan elk uiteinde een podium waar concerten doorgingen van artiesten waar ik nog nooit van gehoord had. Daarna eindigden we de dag in Doolally Taproom, dat me een beetje aan een alcoholische versie van Anti-Café in Parijs, en waar we Uno en Jenga speelden met een andere vriend van Karan die toevallig in de buurt was. We trokken ook even naar het appartement van deze vriend voor een hapje en een drankje.
Al gauw begon het inpakken. Mijn papa zou vier uur eerder vliegen dan ik, dus hij vertrok al snel naar de luchthaven. Ik zou proberen nog twee à drie uurtjes te rusten alvorens zelf ook met een taxi naar de luchthaven te vertrekken.
Op de luchthaven begonnen de problemen echter al bij het inchecken van mijn koffer. Ik zal je het hele verhaal besparen, maar het komt erop neer dat een jonge vrouw die voor Turkish Airlines werkt ervoor gezorgd heeft dat ik het land niet mocht verlaten omdat ik een bepaald formulier niet had. Nu moet je weten dat ik wel drie keer achter dat papier heb gevraagd tijdens mijn tijd op XIMB en telkens is mij gezegd dat ik dat niet nodig zou hebben. Bovendien hadden mijn klasgenoten die dat formulier ook niet hadden zich er uit kunnen praten. Ik had dus de pech dat ik een bemoeizuchtige werknemer aan mijn been had. Ze scheurde mijn vliegticket doormidden en zette me midden in de nacht op straat in Mumbai. No guilt whatsoever.
Daar stond ik dan.
Gelukkig mocht ik van Karan terugkomen en van zijn appartement mijn crash location maken. Ik ging dan maar opnieuw slapen om de volgende dag fris mijn problemen op te kunnen lossen. De volgende ochtend ging ik dus inderdaad op weg naar de FRRO (Foreign Regional Registration Office) aan het politiebureau in Mumbai. Het heeft twee dagen geduurd (en een hoop bureaucratisch en administratief gezever gekost) om dat papier te kunnen bemachtigen. En dan moet je weten dat het al een uur heen en een uur terug duurt om tot daar te geraken. Mumbai is best groot en er is best druk verkeer…
Bron: Thousand Wonders
Na mijn eerste tocht lunchte ik dan maar bij Leopold Café, op aanraden van Karan. Je kan best op het eerste verdiep gaan zitten. Daar is het rustiger en is er airco. Dan wandelde ik wat rond en begon aan de rit terug naar Karans appartement. Daar praatten we wat bij, dronken we een biertje, luisterden naar muziek en keken naar de Amerikaanse versie van Loft. Daarna verhuisde ik naar een hotel dichter bij de luchthaven.
Ondertussen had ik ook een nieuw vliegtuigticket moeten boeken, want Turkish Airlines was niet van plan mij een nieuw ticket te gunnen of mijn geld terug te storten. (Je kan je vast wel voorstellen hoe ambetant ik was door die hele situatie.) De Antwerp Management School was zo vriendelijk om alle kosten die ik door XIMB had opgelopen te vergoeden tijdens de extra dagen dat ik in India moest blijven. (Maar weet je, misschien is dit allemaal ook mijn fout… Ik had immers gewenst dat ik wat langer in India kon blijven, toch?)
Omdat ik geen tijd meer had om langs huis te gaan (en mijn zomerkleren om te wisselen voor warmere, min of meer regenbestendige kleren), vloog ik dan maar rechtstreeks naar London. Daar zou ik de volgende dag immers de Crowdsourcing Week conferentie bijwonen. Na een koude nacht op het vliegtuig, kreeg ik te horen dat de lokale temperatuur in de Britse hoofdstad 4°C bedroeg… Dat was best een shock na de dagelijkse 40°C die ik die maand gewoon was beginnen worden!
Het was een goede keuze om naar London te gaan. Ik kreeg er de kans om te bekomen van mijn Indisch avontuur. Er is best een grote populatie daar aan Indiërs en de eerste mensen die me aanspraken bij aankomst op Heathrow waren toevallig ook Indiërs. Ik denk dat als ik meteen naar België was teruggekeerd, ik een veel grotere culture shock zou ervaren hebben.
Eerlijk is eerlijk, de eerste nacht heb ik me toch in slaap gehuild. Ik weet dat ik voornamelijk de goede kanten van India te zien heb gekregen, maar ik miste het land op dat moment al enorm. Ja, ook al was ik dan in London of all places! Het duurde dan ook amper twee dagen voor ik opnieuw een retourtje naar India had geboekt… Oeps.
Hoewel het 3CMGM avontuur natuurlijk officieel eindigde in maart, had ik het gevoel dat het pas echt voorbij was toen ik in London aankwam. Mumbai was een leuke afsluiter van de rondreis in India. Het is er perfect mogelijk om er alleen als vrouw rond te lopen. Hoewel je, net als overal in de wereld eigenlijk, ’s avonds toch twee keer moet nadenken of je wel op straat zou willen komen.
Extra informatie over Mumbai:
Mumbai van A-Z door Bombay Jules
Wat je ook niet mag missen bij jouw bezoek aan Mumbai:
– Elephanta Island: je kan met een “deluxe boot” (slechts €2) naar het eiland varen, waar je kan ronddwalen in de grotten en tempels. Pas wel op voor de apen die alles stelen of het nu los of vast zit. Het is er ook best wel toeristisch, wat ook de reden is dat ik het deze keer heb overgeslagen.
– Sealink: Mumbai bestaat uit zeven eilanden. De Sealink verbind Bandra met Juhu en het is zeker de moeite om de toll te betalen om er een keer overheen te rijden.
– Koli fisherfolk: de Koli stam bevindt zich op verschillende locaties in Mumbai. Ze zijn de oudste en oorspronkelijke inwoners van de stad. Je kan hen bezoeken in Sassoon Docks, Worli Fishing Village en Khar Danda Market.
Claudia Goes Abroad 