Kerstmis is in het land

De tijd gaat snel vooruit hé? Ik kan me nog perfect de dag herinneren dat ik voor het eerst voet zette in Cristina’s appartement. Al de rest zijn nog slechts gefragmenteerde herinneringen, maar van die dag weet ik nog alles. Er is dan ook zoveel gebeurd en ik heb zoveel gezien en gedaan dat het dan ook veel te veel om allemaal perfect te herinneren. Bij Filosofie heb ik geleerd dat, aangezien je geheugen selectief is, de dingen die je je herinnert iets meer zeggen over jezelf. Als ik terugkijk op de laatste maanden en me dingen voor de geest haal die me zijn bijgebleven, is het heel interessant om daar op die manier over na te denken. Sommige dingen die ik in mijn blog beschreven heb, was ik alweer vergeten. Daarom alleen al is een blog schrijven heel handig. Het is een beetje een publiek dagboek, niet?

Zondag 8 december ben ik met Kerry en Anna en twee van hun Hollandse vriendinnen, Tessa en Susan, naar het doolhof in het Horta park geweest. Na 2 minuten waren we de andere helft al kwijt maar we hebben het overleefd! Het is een heel mooi park en de maand dat ik hier op taalcursus was, ben ik er niet geraakt. Als je langere tijd in Barcelona bent, is het zeker de moeite van eens langs te gaan. Het is meer dan alleen een doolhof. Op zondag is de inkom tot het park gratis!

Maandagavond 9 december ‘vierden’ we thuis het afscheid van Anjelica en Shannon met cava en een Amerikaans diner. Ze hadden die week hun eindexamens, dus deden we de despedidas maar aan het begin van de week. Vrijdagochtend vertrok ik eerst naar Malaga, een paar uur later zou Anjelica in twee keer naar Virginia vliegen en de volgende ochtend nam Shannon het vliegtuig terug naar Arkansas. Ze zijn trouwens allebei goed aangekomen en hebben ginder blijkbaar meer moeite om over hun jetlag heen te komen dan hier het geval is geweest.

Woensdag 11 december ging ik zoals altijd tussen twee lessen door een koffietje drinken bij de Starbucks aan de overkant van de straat. Daar kennen ze me ondertussen zo goed, dat ze me begroeten bij naam, me vragen of ik een Americano con un poco de leche wil en me de wifi-code in de hand duwen voor ik erom kan vragen. Deze keer werd ik nog beter behandeld: ik was één van hun loyaalste klanten en mocht daarom één van de gratis unieke kerstdrankjes kiezen. Ik ging voor de toffee nut latte en neem het in ieder geval nooit nog een keer. Koffie is koffie voor mij en ik hoef daar geen noten, chocolade of slagroom bij. Puur natuur! Maar met een beetje melk.

“Danku om zoveel momenten met ons te delen! We bedanken uw loyaliteit met uw gratis favoriete Kerstmis-drankje… We blijven de feestdagen samen vieren!”

Vrijdagnacht/ochtend 13 december stond ik om 2.45u op, maakte me snel klaar en at een klein ontbijtje – ja, ik kan zo vroeg ontbijten. Je mag mij altijd wakker maken voor cornflakes. Toen ik deze zomer ook vroeg moest opstaan om te gaan werken in de Starbucks op de luchthaven vertrok ik nooit zonder mijn ontbijt. Eenmaal daar ontbeet ik gewoon nog een keer met een gratis croissant.

In ieder geval, de Aerobus begint pas te rijden om 5.30u, dus moest ik met de Nitbus en dat had ik nog nooit gedaan. De dag ervoor had ik gelukkig al eens gezocht waar de halte van bus N16 (die zowel in T1 als T2 stopt, de N17 alleen in T1) is. Om 4.30u had ik een bus (aangezien ik de vorige net had gemist) en dan waren wij – dat zijn ik en de volle bus, jaja en dat zo vroeg! – gedurende een uurtje onderweg. De Nitbus neemt een hele omweg en gaat niet via de autopista.

Voor de zekerheid had ik wat extra tijd gerekend om naar de luchthaven te geraken, want dit was een busrit die ik nog nooit had gedaan. En bussen en ik, dat gaat niet zo goed samen. Dan heb ik maar een uurtje gewacht op een koude luchthaven. Volgens mij bespaarden ze op de verwarming – ik weet dat ze dat doen op luchthaven van Brussel, daar zetten ze in de zomer de airconditioning zachter. Ook op het vliegtuig was het super koud. Eenmaal in de lucht warmde het echter wel snel op. De vlucht was op tijd, weer geen problemen. I count myself lucky! (Had ik er trouwens al de nadruk op gelegd dat het die dag vrijdag de 13e was?) Met de aeroport bus (€3, enkele rit) dan maar Malaga in. De buschauffeur liet me een halte te ver uitstappen, maar gelukkig liep ik voor één keer niet verloren met de GPS op mijn gsm.

Deze keer had ik weer een kamer gehuurd met AirBnB. Ik verbleef in een kamer – met tweepersoonsbed! – bij Fali, Elizabeth en hun twee honden Pandora en Mo. Eenmaal daar bleken het maar liefst vijf honden te zijn (!!): er waren ook nog de drie puppy’s, maar twee daarvan zouden de volgende dag een nieuw baasje krijgen en Mo werd gecastreerd. No more puppies in the future! Het was leuk om nog eens door honden omringd te zijn. Ik miste Pebbles wel een beetje… Met je familie kan je skypen, maar met een hond gaat dat net iets moeilijker. Heel propere mensen waren het wel. Fali kuiste het appartement drie keer per dag zodat zijn gasten geen last zouden hebben van het hondenhaar. Hij ontvangt gasten in twee kamers en doet dit als full time beroep. Het systeem van AirBnB is echt booming business. Het is een goedkope oplossing als je op reis gaat maar niet wilt couchsurfen of in een hostel wilt gaan.

Het was heel koud toen ik aankwam in Malaga, maar een graad of tien. Ik was voor mijn vertrek echter in contact gekomen met een Belg die gelijktijdig met mij een week in Malaga was en hij wist me te vertellen dat hij de vorige dag nog in zijn T-shirt op een terraske had gezeten. Onderweg naar het centrum – een wandeling van 15min. als je doorstapt – begon ik al boos te worden op mezelf omdat ik niet gewoon een dikke trui had mee genomen, maar nog geen 5 minuten later moest ik ineens alles uittrekken: jas, sjaal, vest. Van de ene moment op de andere steeg de temperatuur met tien graden!

De volgende uren deed ik alle toeristische dingen die mij interesseren (dus het Picasso en Thyssen museum sloeg ik over). Heb weer heel wat afgestapt. Dat merkte ik vooral onderweg naar boven op de berg Gibralfaro. Ik had op het internet gelezen dat het de hel was om naar boven te wandelen, maar totdat ik halfweg was vond ik dat nogal overdreven. Maar inderdaad, het laatste stuk was heel steil. Die madam die op haar hoge hakken naar beneden moest heeft dat ook gemerkt! Toen ik het view point bereikt had, wilde ik eigenlijk liefst terug naar beneden, maar ik was nu al zover… Eenmaal boven bleek dan weer dat ik nog inkom moest betalen ook! Voor studenten zijn het echt super goede kortingen. Volwassen betalen €6 inkom, studenten slechts €0,6! In het kasteel op de berg vond ik een briefje van €20. Hoezo vrijdag de dertiende is een ongeluksdag? Aangezien er niemand in de buurt was van wie het kon zien, was ik de eerlijke vinder!

Onderweg naar beneden vond ik inderdaad, zoals ik op het internet had gelezen, de gemakkelijkere weg. Die zie je alleen als je naar beneden gaat of als je weet waar die is. Je skipt dan een heel stuk én de wandeling is mooi qua omgeving.

Om drie uur had ik afgesproken met Bart, een wereldreiziger die een week in Malaga doorbracht en iets wilde gaan drinken. Perfect op tijd kwam ik aan in de haven van Malaga, waar we hadden afgesproken op het terras van Kaleido. Bart komt uit Menen en heeft in Peru, Chili en Argentinië rondgereisd door o.a. te couchsurfen. Hij heeft heel wat van de wereld gezien en we hadden elkaar heel wat te vertellen.

We maakten nog een kleine wandeling door het centrum van Malaga met een laatste stop in 100 montaditos. Herinner je je nog hoe enthousiast ik daarover was? In Sevilla ben ik hier twee keer montaditos gaan smullen. In ieder geval, ik heb hier heel erg genoten van mijn jarra de tinto de verano!

Na de lange wandeling terug naar het appartement was ik kapot, dus kroop ik na een snelle douche meteen in mijn bed om een film te kijken. Nog geen uur later kwam ik uit bed om Elizabeth te verwelkomen – die was net thuis na een lange dag werken en ik had haar nog niet ontmoet – en ontdekte plots hoe verkouden ik wel was. Ik stond te rillen van de kou en had geen stem meer. Elizabeth zei dat ik maar meteen (pepermunt)thee moest maken en gaan slapen. En, gehoorzame meid dat ik ben, dat heb ik dan maar gedaan.

De volgende dag was mijn stem nog altijd weg. In de late voormiddag kreeg ik het bericht van Bart waar ik op wachtte, een goede reden om uit bed te komen: we zouden een lange wandeling langs de kust maken en belandden uiteindelijk in het kleine dropje El Palo, iets van een vijf kilometer verderop. Het was heel warm en zonnig die dag. De vorige dag had ik al wat kleur gepakt en dat was na deze zaterdag niet anders!

De terugweg leek heel lang, maar het was leuk geweest. Eenmaal terug in het centrum hadden we allebei zin in een ijsje. Dat heb ik in Barcelona niet veel gegeten omdat het hier verschrikkelijk duur is. In Malaga krijg je een heel grote portie voor hetzelfde geld! Het heeft heel erg gesmaakt na zo’n warme dag. Bart en ik zouden elkaar die avond weer zien in 100 montaditos samen met 2 andere Belgen die ook net waren aangekomen in Malaga. Het was leuk om nog eens face to face met Vlamingen te kunnen praten. Dat was al heel lang geleden en ik besefte dat mijn Nederlands er toch op achteruit is gegaan…

Zondagochtend, zo stijf als een lat, stond ik om half zeven op. Ik wilde goed op tijd op de luchthaven zijn zodat ik langs de Starbucks kon passeren die ik daar op de heenweg had gezien. Ik had een hele leuke babbel met mijn ‘collega’ maar deze keer is het me niet gelukt een gratis koffietje los te krijgen. Uiteindelijk was ik nog bijna te laat voor mijn vlucht omdat de luchthaven van Malaga héél ingewikkeld is en ik de security checkpoint niet vond. Het is een hele omgekeerde wereld daar. De bordjes volgen helpt hier niet. Toevallig kwam ik Bart nog tegen. Hij was ook te laat, haha. Hij had op hetzelfde uur een vlucht, maar hij moest (jammer genoeg voor hem) terug naar het koude, natte Brussel. De rest van de dag heb ik gerecupereerd in bed. Ik kon nog amper lopen tegen dat ik thuis was.

Om jullie een idee te geven van hoelang ik nu eigenlijk ben weggeweest en hoeveel dat heeft gekost kan ik jullie dit vertellen: ik zal tegen het einde van mijn Erasmussemester iets van een 42 à 43 dagen gereisd hebben en dat aan €12/dag. Onder die prijs vallen enkel mijn vervoer en verblijf. Eten, drinken, inkom, souvenirs e.d. reken ik tot mijn Barcelona-budget en niet tot het reisbudget. Zoals ik op Facebook ook al schreef: travelling shouldn’t be expensive, but enriching. Ik kan zeker zeggen dat ik veel heb bijgeleerd en dat alles elke cent en elke dag dat ik daarna stijf, moe en futloos was waard was. Ik heb bijgeleerd over de wereld die ik al kende en de wereld die ik nog niet kende, maar vooral heb ik mezelf beter leren kennen.

Om je een voorbeeld te geven: ik ben het type dat altijd alles wil plannen, lijstjes maakt en alles zo lang mogelijk op voorhand wil weten. Dat is ondertussen al fel afgezwakt, maar op sommige momenten komt die kant toch weer naar boven. Wat ik echter geleerd heb, is dat dat niet om negatieve redenen is: soms ben ik zo ongeduldig om bijvoorbeeld naar huis te komen, dat ik mijn koffer al een maand op voorhand maak. Dat is vanwege mijn onuitputtelijke enthousiasme en niet om stresskip redenen, zoals tevoren wel het geval was. Nog iets dat ik geleerd heb, is dat het woord ‘avontuur’ meer dan één betekenis heeft. De stereotiepe ‘avonturenreis’ is er een waarbij je bij wijze van spreken je leven op het spel zet door extreme sports te doen zodat je een verslavende adrenaline rush krijgt.

Ik krijg deze rush al gewoon van voet te zetten in een nieuwe stad of land waar ik nog nooit ben geweest, niemand ken en soms ook de taal niet spreek. Alles is nieuw, alles is mooi, alles is onbekend en ik mag dat allemaal gaan verkennen, bekijken, proberen, proeven, ruiken, voelen. En dan kom je weer thuis – uitzondering: ‘thuiskomen’ in Barcelona geeft me telkens net dat gevoel – en je voelt de adrenaline zo uit je lijf stromen. Het waren vermoeiende dagen met veel nieuwe ervaringen en nu ben je thuis, een plaats die je kent, met een dagelijkse routine, en alles gaat weer zijn gangetje. Al snel wil je opnieuw die rush voelen, maakt niet uit hoe moe je bent of was, welke stommiteiten je hebt begaan – die gelukkig niemand heeft gezien – en dat je niet nog eens een nieuwe berg wilt beklimmen. Het avontuur roept! Ik kan eerlijk zeggen dat ik me nog nooit zo alive heb gevoeld als de laatste paar maanden. En dan nog vooral in het begin, die eerste maand in Barcelona, en tijdens al mijn uitstapjes, of ze nu op rijafstand of vliegafstand waren. Er zijn veel clichés, die misschien cheesy klinken, over ‘mensen die reizen’ en ‘op reis gaan’, maar vaak zijn ze wel waar. Ik wil nu niet de grote wereldwijze reiziger gaan uithangen, maar ik heb er wel al een glimp van mogen opvangen en het smaakt naar meer.

Natuurlijk ben ik ook nog naar de les geweest, maar dat het de laatste schoolweek was, was duidelijk. Er was bijna niemand in de lessen! Vandaag ik ook niet omdat het voornamelijk presentaties van andere studenten waren en met mijn gehoest – waardoor ik woensdag ook al eerder weg moest uit de les – wilde ik de anderen niet storen.

Dinsdagavond hielden we een klein kerstfeestje in La Oveja Negra (wat Het Zwarte Schaap betekent). De Erasmusmeiden waren er: Johanna met haar Duitse vriendin, Kerry met haar twee vriendinnen van thuis en Anna met haar vriendin Anna van thuis. Susan en Tessa uit Holland waren er ook bij. Het was heel gezellig en ik dronk er voor het eerst sangria met cava, wat voor mij veel lekkerder is dan de echte sangria met rode wijn! Nog een stommiteit die het vermelden waard is: half nine is de typische Britse manier om – nee, niet half negen – maar half tien te zeggen. Volgens mij was ik toen een half uur te laat, maar eigenlijk was ik dus een half uur te vroeg!

Maandag- en woensdagmiddag ging ik na Filosofie met Fran (de jongen die mij met dit vak helpt waardoor ik zo’n hoge cijfers haal) en twee Italiaanse Erasmusstudenten, Frederico en Marta, naar Nostrum om een middagmaaltijd te verorberen. Hier eet je plat’kes voor 1, 2, 4 of 6 euro. Met de klantenkaart van Frederico aten we echter met super hoge kortingen! Het leuke was ook dat het warm genoeg was om buiten op het terras te eten. Er waren wel van die verwarmingspalen, maar die stonden niet aan. Desondanks was het toch warm genoeg – en dat in december! Zalig!

Ook woensdagavond was ik op stap met Johanna, Susan, Tessa en het Duitse meisje wiens naam ik steeds vergeet. Het was net een couchsurfingreünie! Voor mijn vriendinnen leek het alsof ik iedereen wel kende. Wie er onder andere waren: Max (uit Idaho) die net terug was van zijn rondreis in Azië, de lange Hollander die alleen maar Engels wilt spreken en Annalisa natuurlijk! Het was al zeker twee maanden geleden dat ik mijn eerste vriendin die ik gemaakt had in Barcelona nog een keer had gezien. We hebben elkaar wel berichtjes gestuurd en contact gehouden, maar we hadden steeds andere bezigheden: zij was bezig met de opnames van haar webserie BCN – The Series en ik was op uitstap of aan het studeren. Ik had een uitnodiging voor de ‘exclusieve première’ van haar serie en mocht enkele vrienden meenemen. Er waren iets van een 150 mensen. Het was een gezellige avond die ingeleid werd door een kort concertje van de band Mood – dat nog niet eens zo slecht was – die tevens de soundtrack voor de serie hebben verzorgd. Al bij al een gezellige avond. Met wijn in een bierglas.

Vandaag, donderdag 19 december, is het de uren af tellen tot ik het vliegtuig mag opstappen. Ik ben vandaag alleen naar buiten gegaan om mijn boarding pass af te drukken – daarvoor moest ik speciaal de regen trotseren, pff – en voor de rest heb ik voornamelijk gewerkt aan mijn bachelor thesis om mijn deadline (morgen) te halen. Het maakt me bovendien zo blij dat mijn vrienden er net als ik er naar uitkijken om naar de Boesj, cinema, kerstmarkt, koffiebars enz. te gaan. Ik heb er nooit aan getwijfeld dat ze me zouden vergeten, haha. Tijdens het normale schooljaar zien we elkaar ook niet zo vaak, maar toch lijkt het alsof het pas geleden was dat we elkaar nog zagen. Dank u daarvoor Margot, Kaj, Rani, Aaron en de anderen! =D Over iets van een 13u zit ik op het vliegtuig naar België. Het zou zo eens tijd gaan worden! Natuurlijk zou ik ook willen dat mijn universiteit me de toestemming gaf om de rest van het schooljaar hier te sturen – zoals het geval is bij Johanna en Anna – maar dat is helaas geen optie. Gelukkig is Barcelona niet zo ver weg van Mechelen!

Ik zie jullie heeeeel binnenkort!

Alvast prettige feestdagen voor iedereen!

Prettige feestdagen!

100 dagen Erasmus in Barcelona!

Mijlpaal bereikt vandaag*: 100 dagen ben ik nu in Barcelona, weg van huis en alles en iedereen. Ik heb er echt nood aan om nog eens naar huis te gaan. Gelukkig is dat over drie weekends zover! Maar laten we niet teveel op de zaken vooruitlopen. Vorige week is er zoals verwacht niets speciaals gebeurd. Mijn presentatie is goed verlopen en een paar uur later was ik precies op tijd in de luchthaven. Ik kon meteen opstappen op het vliegtuig naar Lissabon. Dat is waar dit blogbericht voornamelijk over zal gaan. Het lijkt nog maar gisteren dat ik teruggekomen ben! De schooldagen gaan hier supersnel vooruit! Terwijl je verder leest, is hier een streepje fado om je in de sfeer te brengen (Mariza zou één van de beste fado-zangeressen van Portugal moeten zijn).

Donderdagavond aankomst op de luchthaven van Lissabon. Gedurende de halve vlucht werden we geteisterd door turbulentie, wat velen erg vonden maar ik niet. Ik las gewoon verder in mijn boek en genoot van de kriebel in mijn buik telkens wanneer we een beetje naar beneden vielen. Ik had trouwens een geweldig mooi uitzicht over Lissabon en de lichtjes. Eén van de mooiste uitzichten die ik al gezien heb vanuit een vliegtuig! Na aankomst heb ik me een Viva Viagem-kaartje aangeschaft (€0,5 is eenmalig te betalen voor het kaartje en daarna laad je er gewoon telkens zoveel krediet op als je nodig hebt) om met de metro naar het centrum te gaan waar Cilene, mijn host, op me zou wachten. Eenmaal mijn rugzak bij haar thuis afgezet, trokken we naar een vegetarisch restaurant – nog nooit eerder heb ik toffu gegeten, maar het valt beter mee dan ik verwacht had. Terug bij Cilene thuis hebben we nog lang gebabbeld en uiteindelijk zei ik dan maar dat ik wou gaan slapen, want in Spanje is het een uur later en de volgende dag wilde ik er op tijd uit om Sintra te gaan verkennen.

Vrijdagvoormiddag was ik op voor Cilene, maar dat was ongeveer zo afgesproken. Na een kop thee vertrok ik met de metro richting het Rossio plein, waar ik de trein zou nemen naar Sintra (slechts €3,9 retour en de rit duurt een half uur). Cilene had me de avond tevoren uitgelegd wat de moeite van het bezoeken waard was, hoe er te geraken enz. Ze was er enkele weken eerder zelf nog geweest met één van haar gasten, dus zat alle informatie nog vers in haar geheugen. Handig!

Aangekomen in het zonnige Sintra. Net als Lissabon bevindt deze stad zich voornamelijk op heuvels. Het was dus een dagje klimmen geblazen! De voornaamste bezienswaardigheden hier zijn de kastelen en de uitzichten. Het eerste kasteel dat ik bezocht was Quinta da Regaleira. Het paleis op zich was niet zo spectaculair, maar de grond eromheen was enorm. Ik heb hier een groot deel van gezien, allemaal bergop, en dat op een lege maag. De heuvels zijn ook allemaal bebost, waardoor het er redelijk koud is. In ieder geval, de dingen die mij hier het meest zijn bijgebleven, zijn de shortcuts met mini-tredes, de vele katten, de drinkfonteintjes (zowel hier als op de weg naar boven) en het ‘misbruik’ dat men daarvan maakt(e), het uitzicht over Sintra en Lissabon, de grotten en de Initiation Well (oftewel Waterput van de Inwijding en tevens de must-see attractie die bij dit paleis hoort). Bovendien slaagde ik er ook hier in relatief verloren te lopen en de kaart die ik bij de inkom had gekregen (inkom kost trouwens €4 voor studenten en €6 voor volwassenen) trok op niks… ofwel was ik te blond.

Vrijdagmiddag. Ondertussen viel ik bijna flauw van de honger, dus onderweg naar het historisch centrum heb ik ergens snel iets gegeten om dan weer verder te gaan. Het centro historico was piepklein, maar er zijn veel van die artisanale zaakjes met zelfgemaakte dingetjes.

Vrijdagnamiddag. Met een volle maag en nieuwe moed vertrok op aanraden van Cilene te voet richting Castelo Dos Mouros. Op één van de voorgaande foto’s kon je zien hoe ver dat was, maar blijkbaar was dat niet zo goed tot me doorgedrongen… Onderweg, tijdens de anderhalve kilometer-lange wandeling omhoog, kwam ik vrijwel niemand tegen, behalve een handvol wandelaars met wandelstokken, dikke jassen en een witte clownsmond van de lippenbalsem, type skireis. Die wandeling door de bossen, daar was ik nu niet bepaald op voorbereid – en dat was slechts het laatste stuk. Maar ik was ondertussen toch al zover gekomen, dus kon ik het maar beter uitklimmen. Net als de vorige keer was het uitzicht het natuurlijk helemaal waard. Eigenlijk schiet er van dit kasteel bijna niets meer over. Het zijn in feite enkel nog de omwallingsmuren die er nog staan, vanwaar de bewakers een goed uitzicht hadden op mogelijke aanvallen op Lissabon en die nu een mooie view point vormen voor de 21e-eeuwse bezoekers!

Vrijdagavond haalden Cilene en ik wat typisch Portugees eten ergens in de buurt. Als je weet waar je moet gaan, kan je in Lissabon bergen eten vinden voor lage prijzen. Daarna had ik afgesproken met Filipe – via Couchsurfing weer – aangezien Cilene zelf aan een researchproject bezig was voor haar business-studie. Ze was werkloos, maar omdat ze al gestudeerd en gewerkt had, kreeg ze als jonge werkloze van de gemeente de kans om een maand een gratis businessopleiding te volgen. Als ze slaagt voor haar project, kan ze in principe een bedrijf opstarten als ze dat zou willen.

Zaterdagochtend was ik na weer een korte nacht vroeg uit de veren om eindelijk – eindelijk! – Lissabon te gaan verkennen. Eerst ging ik met de tram naar Belém – ik weet nog altijd niet zeker of dat nu bij Lissabon hoort of niet, het lijkt alsof iedereen er een andere mening overheeft. In ieder geval, de tram zat stampvol omdat die vertraging had en bij elke halte persten de opstappende passagiers ons dichter en dichter op elkaar, tot je midden in de tram gewoon kon blijven staan zonder om te vallen omdat er gewoon geen plaats was om te vallen. Op een bepaald moment werd zelfs ademen moeilijk. Toen ik levend en wel Belém had bereikt, maakte ik een wandeling langs de kade richting de Torre de Belém en eenmaal terug op mijn startpunt passeerde ik nog snel even langs Pasteis de Belém, waar je de beste en enige echte pasteis kan eten. Het concept kan enigszins vergeleken worden met La Durée, maar het is helemaal anders. Zoals ze in Thailand zeggen: same same, but different.

Zaterdagmiddag ging ik dan terug naar Lissabon met de tram – deze keer met heel wat meer ademruimte. Ik nam de metro naar Martin Moniz, daar nam ik de beroemde tram 28 tot in Graça om dan te voet via de Feira de Ladra – dat betekent Dievenmarkt, niet omdat de goederen gestolen zijn, maar omdat er van jou gestolen wordt zonder dat je het weet! Beware of pickpockets! – in de wijk Alfama terug naar beneden te wandelen. Compleet uitgeput zag ik het niet zitten om al meteen naar de laatste wijk die ik wou aandoen, genaamd Chiado, te gaan. Daarom nam ik eerst de metro terug naar Cilene, waar zij net een late lunch aan het klaarmaken was! Verwachtend dat ik wel honger zou hebben, at ik mijn tweede Portugese maaltijd op rij.

Zaterdagnamiddag – of in de vroege avond eigenlijk al – had ik nog even tijd om alsnog naar Chiado te gaan. Hier zijn o.a. de winkelstraten, trendy barretjes en koffiehuizen terug te vinden. Ik was net op het einde van mijn eerste winkelstraat waar het gezellig druk was, toen ik plots uitkwam op een dichtbevolkt plein, Praça de Comercio. Ik zag dat er iemand omringd werd door paparazzi en toen ik dichterbij kwam, leek die persoon precies op Bruce Willis. Voor de zekerheid vroeg ik toch maar aan een omstaander wie het was en zo blijkt dat ik de Burgemeester van Lissabon van heel dichtbij heb gezien. Twee minuten na mijn aankomst staken ze voor het eerst de kerstverlichting aan en dat ging gepaard met vuurwerk. Zo toevallig, zo’n geluk voor een lichtjesliefhebber als ik! Na dat alles ging ik dan via Rua Garret, een iets duurdere winkelstraat, richting de metro, waarbij ik langs A Brasileira, een bekend oud café/restaurant passeerde.

Zaterdagavond had ik nog tijd om wat te eten en me op te frissen voor ik met Cilene naar het optreden van haar dansleraar zou gaan. Dat bleek pas later te beginnen, dus nam Cilene me mee naar de overkant van de straat waar we in een artiestencafé – zo één waar iedereen elkaar kent – naar een concertje gingen kijken. De muzikanten – met een cello, twee saxofonen, een dwarsfluit en handtrommels – speelden de nummers die hen op dat moment goed uitkwamen. De cellist zette in, de rest herkende het nummer en zo begonnen ze dus spontaan liedjes te spelen. Toen het pauze was, gingen Cilene, een vriend van haar en ik terug naar de andere kant van de straat waar het optreden intussen in volle gang was. Het was helemaal niet wat ik verwacht had! De leraar, een gekke Afrikaan (er zijn veel zwartjes in Portugal!), speelde op een raar instrument, tenminste als hij niet gelijk een gek aan het dansen was. De muziek bleek typisch Portugees te zijn – geen fado, eerder volksmuziek – waar de locals met veel plezier uitbundig op dansten. Uiteindelijk zakte het publiek en de muzikanten van het artiestencafé ook naar hier af en het feestje ging dan gewoon hier verder. Na een lange dag en nacht was het gelukkig eindelijk tijd om te gaan slapen.

Zondagochtend had Cilene het moeilijker om uit haar bed te geraken dan ik. Ze had me voorgesteld om vandaag om 9u te vertrekken zodat ze me nog het Castelo de San Jorge kon laten zien, vanwaar je ook schitterende uitzichten hebt over de Taag en de rode daken van de stad. Het was weer een serieuze bergbeklimming, zeker met mijn zware rugzak, die ik al mee had zodat ik na onze wandeling meteen naar de luchthaven kon. Na het bezoek aan het kasteel en het bijhorende museum – waar je alleen wat potscherven kan bekijken – nam ik Cilene mee naar een cafeetje om haar te bedanken voor alles, met koffie en een pasteis de Belém. De zaak waar we zaten, gaat uitbreiden naar o.a. Parijs, Madrid en… Brussel! Na deze korte pauze trokken we naar van de Alto naar de Baixo, opnieuw richting Chiado. Ja ja, Cilene wilde me heel wat laten zien! Zo heb ik trouwens beseft dat ik eigenlijk nog eens terug zal moeten naar Lissabon, want ik heb veel te veel gemist! Wie wil er nu ook een hoofdstad gaan bezoeken in slechts 1 dag??? Tegen dat het tijd was om naar de luchthaven te gaan, was ik helemaal uitgeput. Bovendien moest ik me ook nog eens haasten omdat het een beetje nipt zou worden, maar dat is geen groot nieuws meer voor mij haha! Ik was op tijd – zonder te moeten rennen – en heb wat met een Fins meisje dat momenteel een jaar in Barcelona werkt gepraat. Daarvoor werkte ze bij EF, één van de uitwisselingsprogramma’s waar ik enkele jaren geleden bij geïnformeerd heb hoe zo’n uitwisselingen en taalprogramma’s werken, maar EF is nogal duur… om niet te zeggen dat het de duurste organisatie is. Dat gaf het meisje ook toe: prijs-kwaliteit is het overdreven. In ieder geval, tegen dat ik thuis op mijn kamertje was voelde het alsof er een vrachtwagen over me heen was gereden. Ik was verschrikkelijk moe, uitgeput, stijf… alles erop en eraan! Gelukkig had ik maandag geen les en kon ik uitrusten. Anderzijds vond ik het jammer dat ik dat niet eerder wist, zodat ik een dag langer in Lissabon had kunnen blijven. Nu moest ik alles doen op een zo kort mogelijke tijd. Ach ja, aangezien ik nu nog steeds niet uitgerust ben, is het misschien maar goed dat ik een extra vrije dag had!

Dit klooster kan je bijna overal zien. Veel mensen zijn hier tijdens de aardbeving van 1755 gestorven.

Maandag had ik geen les, maar in de voormiddag heb ik de paper die bij mijn presentatie hoorde geschreven en mijn essay voor US Literature afgewerkt. In de namiddag en avond werkte ik aan de last-minute deadlines voor mijn BA thesis.

Dinsdag, woensdag en donderdag had ik gewoon les. Vandaag had ik trouwens opeens het idee/de behoefte om een keer op de VTM-livestream het Nieuws te volgen en dat heb ik ook gedaan. Nostalgie! Zo weet ik dus dat er storm is en verwacht wordt vannacht. Ik hoop samen met jullie op het beste! Ook ontving ik daarnet het nieuws dat Nelson Mandela uiteindelijk overleden is. Eind vorige maand vroeg ik mij nog af of ik zijn overlijden misschien gemist had hier, want deze zomer ging het immers al niet zo goed meer met hem. In ieder geval, met zijn 95 jaar heeft hij toch een lang leven geleefd, niet waar?

Voor iedereen een goed weekend gewenst!

* Aangezien ik door problemen met het uploaden van de foto’s dit bericht pas na middernacht heb geplaatst, hoor ik hier eigenlijk ‘gisteren’ te zeggen.

It is better to travel well than to arrive

Maandag 18 november was de grote dag: mijn laatste deelexamen. Ik heb het zo goed mogelijk gedaan en verwachtte wel te slagen, maar minder te halen dan het vorige deelexamen van Filosofie. Ik had de teksten niet gelezen en snapte niet alle concepten. Bovendien kreeg ik deze keer én de filosoof die ik het minst goed begreep én diens tekst waarvan ik niet alles snapte. Maar ik kan jullie met trots vertellen dat ik voor beide deelexamens geslaagd ben!

Dinsdag had ik een bespreking voor de presentatie van Modernism. Deze presentatie doe ik met 7 Spanjaarden die ik slechts van gezicht ken, maar het is allemaal vlotjes verlopen – behalve dat de helft natuurlijk te laat kwam of helemaal niet kwam opdagen. Na de laatste les ben ik met de meiden van Erasmus – Johanna (Duitsland) en Kerry en Anna (Engeland) – een stuk pizza gaan eten. Inderdaad, een stuk. Dat was natuurlijk niet genoeg voor mij, dus besloot ik eindelijk maar eens churros con xocolate te gaan proberen. De andere leden van mijn presentatiegroepje hadden me verteld waar ik één van de beste plaatsen om churros te eten kon vinden. Dat heb ik ook nog eens supervlot gevonden, ondanks dat het in één van de kleinere straatjes van de Barri Gottic was! Ik moet zeggen dat ik het – surprise, surprise – een pak lekkerder vond zonder de chocoladesaus. Qua smaak en textuur houdt het een beetje het midden tussen een wafel en smoutebollen. Spanjaarden houden ervan, maakt niet uit in welk gewest!

Donderdag ben ik naar de première van Catching Fire geweest met Shannon! Ik was dolblij toen ik ontdekte dat er toch ergens een originele – dus: niet-gedupte – versie te vinden was én dat ik toch naar de allereerste voorstelling kon! In België ga ik ook altijd naar de eerste voorstelling omdat ik een kick krijg van films als eerste te zien en hoewel het een dag later uitkwam dan thuis, was ik nog steeds de bij eersten in Spanje. Shannon vond het al helemaal geweldig omdat de film de volgende dag pas in Amerika vertoond zou worden. Om 1u waren we terug thuis en om 3u vertrokken Shannon en Anjelica al naar Rome.

Vrijdag was ik uitgenodigd op het afscheidsfeestje van twee Amerikaanse kotgenoten van Anna, mijn Erasmusvriendin uit (de buurt van) London. Ik had het grootste deel van de dag – om niet te zeggen de laatste anderhalve maand – gestudeerd en had er wel eens behoefte aan om nog eens iets te gaan doen; en nee, naar de cinema gaan telt niet mee. Toen iedereen er was – geen idee wie die iedereen allemaal waren, ze kwamen van over heel de wereld! – besloot de groep naar BeCool te gaan, een club in een zijstraat van Avenida Diagonal. Ik dacht dat we naar een chupitos bar gingen, want Johanna en ik hadden geen zin om naar een club te gaan – ik heb nooit zin om naar een club te gaan. Het was een… interessante avond. Ik heb de laatste twee uur op de vrouwenwc’s doorgebracht omdat Anna een beetje te veel van de gratis drank had geprofiteerd die iedereen op haar feestje had meegebracht.

Anna (links) en Johanna (rechts)

Anna en haar kotgenoten; de twee meiden zouden de volgende dag terugkeren naar Florida

Johanna, Kerry, Anna en ik

Ze hebben ondertussen ook de 85km aan Kerstmisverlichting aangestoken in Barcelona. Het is geweldig om te zien! Je zou niet zeggen dat het crisis is hier, zeker niet als je weet dat ze er zo maar even twee miljoen euro in hebben gestoken!

Kertsverlichting in Port d’Angel, een grote winkelstraat in Barcelona

Zaterdag 23 november ben ik voor de tweede keer naar Catching Fire gaan kijken. TWEEDE KEER?! Jep, dat doe ik in België ook vaak. Thuis is het omdat ik meestal de enige zot ben die de massa wil trotseren door naar de eerste voorstellingen van langverwachte films te gaan kijken, maar hier was het vanwege een communicatie probleempje. Ik had eerst aan de meiden van Erasmus gevraagd om te gaan, maar omdat ze niet antwoorden en de volgende avond de première al was, heb ik in de plaats Shannon meegenomen. Achteraf bleek dan dat mijn klasgenoten toch wilden gaan, maar dan op zaterdag. De film was geweldig, dus natuurlijk wilde ik nog een keer mee! En het was zeker de moeite!

Zondag heb ik de hele dag gelezen, zodat ik mijn laatste boek voor US Literature zou uithebben. Ik moet volgende week maandag namelijk mijn laatste essay inleveren en dat weekend ben ik net naar Lissabon. Dus maak ik dat maar op voorhand. Ik ben alleen even naar buiten geweest voor een koffietje bij de Starbucks omdat de melk op was – en zonder melk geen café con leche natuurlijk!

Dinsdag en woensdag zal er normaal gezien niets vermeldenswaardigs gebeuren. Donderdagvoormiddag heb ik de eerder vermeldde presentatie over Virginia Woolf en in de namiddag ga ik mijn 100 dagen Barcelona vieren in Lissabon! iHurra!

* “It is better to travel well than to arrive” zou een quote zijn van niemand minder dan Buddha. Het verwijst niet letterlijk naar op reis gaan, maar naar mijn verblijf in Barcelona als een weg, een reis om mezelf beter te leren kennen. Ik zal waarschijnlijk nooit alle hoeken en gaten van mezelf ontdekken, maar de manier op zich waarop ik dit doel hoop te bereiken – namelijk door ervaringen, goede intenties, try and error en door tussendoor reeds enkele doelen te bereiken – is belangrijker dan het doel op zich. Virginia Woolf is immers van mening dat desires lose their value when one achieves them. A life without desiring things is death. Wat ik momenteel het meest wil, is naar Lissabon gaan, België bezoeken en dan slagen voor mijn examens! Verlangens te over!

90 dagen weg van huis

Zoals je aan de titel kan zien ben ik (vanaf morgen) reeds 3 maanden niet meer woonachtig in België. Dat vond ik tot vorige week helemaal niet zo erg, aangezien het weer hier volledig op mij afgestemd leek te zijn. Dat is ondertussen helemaal veranderd. Ook hier hebben we nu regelmatig regen en is de temperatuur plots stevig aan het dalen. Mijn zomerkleren zitten al in mijn valies en mijn dikke truien heb ik in de plaats op de lege plekken in de kast gelegd.

Eerlijk gezegd is dat één van de enige speciale dingen die er is gebeurd de laatste weken. De kleerkastwissel, bedoel ik. Verder was ik continu een evenwicht aan het zoeken tussen het inhalen van anderhalve maand gemiste leerstof van Feminisme in een tijdspanne van slechts 3 weken, het bijhouden van Spaans-Amerikaanse literatuur en het lezen van mijn Engelstalige boeken. Ik denk dat het geen verrassing is als ik zeg dat mijn hoofd verschillende keren op exploderen stond. Ik heb heel wat leuke activiteiten afgezegd – zoals een laatste keer gaan pingpongen met Steffen voor hij terugkeerde naar Denemarken, Halloween vieren met de Amerikaantjes, (vegetarisch) koken met de Erasmusmeiden, tapas eten, Poble Español bezoeken met Laurien, een klein rolletje spelen in een webserie,… – allemaal opdat ik toch maar zou slagen voor mijn deelexamens en niet in juni/juli zou moeten terugkomen naar Barcelona, enkel en alleen om herexamens te doen. Ik wil Barcelona helemaal niet met examens associëren!

Maandag 4 november had ik ’s avonds mijn eerste examen van de week: Feministische Literatuurkritiek. Hier heb ik nog steeds geen uitslag van. Ik heb geen idee hoe ik het heb gedaan, maar ik kan tevreden zijn met mezelf. Ik heb alles gedaan wat ik kon doen en als ik er niet door ben, tjah… Meer dan mijn best kon ik niet doen. Bovendien is de professor helemaal geen gemakkelijke. Een week nadat ik deze les begon, kwam er nog een Erasmusstudent binnen en hij werd door de professor weggestuurd omdat zijn inschrijving nog niet volledig afgerond was. Het is allemaal haar probleem niet. No mercy! Voor dit examen plaatsvond, moest ik ook nog een tweede essay indienen voor US Literature, maar dat had ik al een week op voorhand af, zodat ik de hele week en het weekend vrij had om voor mijn twee examens te studeren.

Dinsdag 5 november, om half negen ’s morgens, had ik dan mijn tweede examen: Spaans-Amerikaanse Literatuur. Ik was ondertussen stikkapot van een hele maand van ’s morgens bij het opstaan tot ’s avonds vlak voor het slapengaan 100% geconcentreerd met mijn Spaanse vakken bezig te zijn, m.a.w. 11u per dag te studeren in mijn verlengde weekend. Bovendien had men mij verteld dat als ik zou slagen bij déze professor, ik best trots op mezelf mocht zijn. Ik had er dus geen goed oog op. Mijn twee examenvragen bestonden uit één vraag die ik perfect kon beantwoorden, maar die ik – ik vermoed in al mijn vermoeidheid – grotendeels verpest heb. De tweede vraag was een fragment van een boek van 900blzn. dat ik niet kon lezen wegens tijdsgebrek. Ik wist wel over wat het ging omdat we het hierover hadden gehad in de les, maar de vraag ging gedeeltelijk over leerstof van vorige jaren – die ik dus niet gezien heb – dus kon ik alleen datgene antwoorden wat ik in de les had gezien. Ook hier geen medelijden met Erasmus-studenten! In ieder geval, mijn uitslag was niet al te best, maar kan nog perfect opgehaald worden in het eindexamen in januari. Daar zal ik mijn troost in moeten zoeken, want het is best een teleurstelling, na een maand hard werken… Zoveel moeite heb ik aan de UA nog niet vaak moeten doen.

De rest van de week heb ik enorm veel geslapen, minstens 10u per nacht, wat veel is voor mij.

Vrijdag 8 november naar Andorra. De busrit duurde 3,5u en de bus was halfleeg, waardoor ik veel ruimte had om in alle mogelijke posities in mijn boek voor Modernism te lezen – ik moest immers al mijn ander werk beginnen in te halen nu de twee deelexamens voorbij waren. Gelukkig had ik mijn jas gereed, want in de Pyreneëen was het natuurlijk gevoelig kouder dan aan de Costa Brava. Eerst ben ik mijn rugzak gaan afzetten in mijn hotel – dat géén aanrader is, maar een supergoede ligging heeft! – om dan de winkelstraat af te lopen, te windowshoppen en een bezoekje te brengen aan Caldea, één van de grootste wellness centra van Europa. Ik heb hier een korte rondleiding gekregen van een vriendelijke receptioniste, maar mijn budget liet een paar uurtjes dobberen in hot springs van 72°C jammer genoeg niet toe. Na een korte terugkeer naar het hotel om een dikke trui aan te trekken – het was opeens fel aan het afkoelen – heb ik wat in de duurdere winkelstraat van Andorra La Vella rondgewandeld, dat trouwens mijn 10e Europese hoofdstad is nu. Misschien vroeg je je al af Wat gaat Claudia daar nu zoeken? Wel, dat is het antwoord: ik wil mijn collectie bezochte Europese hoofdsteden uitbreiden. ’s Avonds ben ik dan nog naar één van de shoppingcenters gegaan om een pizza te eten – mijn tweede nog maar sinds ik in Barcelona ben – en een uurtje te studeren (er was gratis wifi) met een slechte warme chocomelk (ik had gehoopt dat, nu ik dichter bij Frankrijk was, de kans groter was dat ik een deftige chocomelk zou kunnen drinken, maar tevergeefs…). Terug naar het hotel dan, nog wat lezen en proberen niet afgeleid te raken door de geluiden die door mijn niet-soundproof muren weerklonken. Bijna twaalf uur later werd ik wakker. Het was vijf graden buiten. Ik had alles van Andorra La Vella zowat gezien. [Eigenlijk is de hoofdstad van het prinsdom Andorra niet veel meer dan een shopping village met daarin nog wat winkelcentra en een spa. Als je buiten de hoofdstad gaat, kan je bergklimmen, skiën en natuursporten doen, maar zonder auto was dat niet echt een optie.] Aangezien ik geen zin had om nog langer in dit hotel te blijven en verder niks anders meer te doen had (én omdat het zo koud was), besloot ik, zodra ik verplicht moest uitchecken, naar het busstation te gaan en te vragen of ik een vroegere bus terug naar Barcelona kon nemen. Eigenlijk mag dat niet, maar de buschauffeur kon me moeilijk weigeren aangezien er maar twee anderen op de bus zaten. Aan de douane stond er minstens 4km file om Andorra binnen te mogen. Er was die zaterdag dan ook vanalles te doen. Maar zelfs als ik daarbij had willen zijn had het nog geen zin, want de activiteiten begonnen om 15u en dan vertrok mijn eigenlijke bus. Twee uur en vijfenveertig minuten later stond ik weer in het 10-graden warmere Barcelona. Meteen na thuiskomst ben ik weer beginnen te studeren. Ondanks mijn uitstapjes kan je mij niet verwijten dat ik geen toegewijde studente ben, toch?

Zondag 10 november ben ik er eindelijk eens in geslaagd met de Amerikaantjes – Shannon en Anjelica – een stapje in de wereld te gaan zetten. Ze wilden in een bar naar de match van FC Barcelona tegen Sevilla gaan kijken en nodigden me uit om met hen en hun vriendinnen mee te gaan. We hebben enkele Ierse pubs gedaan tot we er één vonden waar de match werd uitgezonden. Onderweg werden we bestookt met aanbiedingen: free glass of champagne for the ladies, one free shot with every bought drink,… Wij hebben voor de shotjes – chupitos in het Spaans – gekozen. Maak je geen zorgen, ik heb pas les om 13u op maandag. Ik had genoeg tijd om uit te slapen.

Donderdag 14 november had ik slechts één les – van 8.30-10u – dus besloot ik van deze aangename dag gebruik te maken om naar Tarragona te gaan, één van de hoofdsteden uit de tijd van de Romeinse overheersing op het Iberisch schiereiland. Een andere is Carthagena, waar ik deze zomer ook geweest ben. In ieder geval, het zou daar een laatste keer 20 graden worden, en als ik ergens de zon zie, dan ben ik er niet weg te slaan! Uiteindelijk stond er een frisse wind, waardoor een vest op z’n minst nodig was. Ik was blij nog eens wat in de Romeinse cultuur ondergedompeld te worden. Dat is toch al weer even geleden. Voor zij die dit niet weten: ik heb 6 jaar Latijn en 5 jaar Grieks gedaan; de antieke cultuur van de Oudheid was ooit dagelijkse kost voor mij. Tarragona was een mooie, aangename stad. Ik had veel meer toeristen verwacht, maar waarschijnlijk zijn die er voornamelijk in de zomer. Zelfs het toeristische centrum is alleen maar open op zaterdag en zondag, van 14.30-16.30u. Leek me een beetje vreemd… Zonder kaart heb ik na een lange omweg dan toch het historische centrum gevonden, met de Kathedraal, het Amfitheater, het Circus Maximus en het Forum Romanum. Ik heb ’s middags superlekkere croquettes de jamon gegeten met onmisbare patatas bravas.

Vrijdag 15 november heb ik gestudeerd voor mijn allerlaatste deelexamen dat komende maandag plaatsvindt. Het is er weer eentje van Filosofie. Jeeeeej… In de late namiddag ben ik met Shannon en Anjelica naar Belgious gegaan. Ik had al een paar keer afgesproken met Laurien om een Belgische wafel te gaan eten – ik herinnerde me nog van mijn bezoek aan dit ijskraam van Belgische eigenaars dat de wafels hier supersupersuper lekker waren, net als thuis – en aangezien er steeds iets tussenkwam, zag ik dit als een perfecte mogelijkheid om mijn roomies eens wat Belgische cultuur bij te brengen. En ze gaan het nooit vergeten! Het was overheerlijk! Daarna hebben we nog de Ramblas afgewandeld – ik kan er maar niet overheen hoe leeg het daar tegenwoordig is! Mijn gastzussen waren van plan om de volgende dag te gaan paardrijden in een stadje een dik half uur buiten Barcelona. Volgens Cristina was dit een supermooi landschap om te paardrijden. Eerst was ik natuurlijk een beetje jaloers, maar het feit dat ze onweer voorspelden voor de rest van het weekend – en geloof me, geonweerd heeft het al! – deed me dan weer eerder medelijden met hen hebben. En inderdaad, ze zijn niet kunnen gaan vandaag.

Zaterdag en zondag bestaan weer grotendeels uit studeren voor het examen van maandag. Aan het einde van de maand heb ik nog een presentatie voor Modernism en een laatste essay voor US Literature en dan zitten alle taken en examens en weet-ik-veel-wat erop. Behalve het leeswerk natuurlijk, dat lijkt nooit op te houden…

Over 13 dagen vertrek ik naar Lissabon – inderdaad, mijn 11e hoofdstad! – en daar kijk ik naar uit. Ik ben nog nooit in Portugal geweest en heb al veel over Lisboa gehoord. Als er nog iemand tips heeft voor must-sees, zoals Ann (danku daarvoor trouwens!), dan mag je mij dat zeker laten weten! Ik kan ook al vertellen dat ik een allerlaatste vlucht heb geboekt naar Malaga. Daar ga ik naartoe het weekend voordat ik een week terugkom naar België. Ik ben dat trouwens ook al aan het plannen: wat ik wil eten, de mensen die ik wil zien/bezoeken, de dingen die ik wil doen… Hierbij wil ik ook laten weten dat ik natuurlijk niet voor iedereen een souvenir kan meebrengen. Als ik toevallig iets tegenkom dat ik passend vind, dan breng ik dat echter zeker mee!

Zo, dat was het weer voor nu. Ik hoop dat jullie het even interessant vonden als ik. Ben eens benieuwd wat er nu weer zal gaan gebeuren!

Hasta pronto!

Gone for 60 days

Jullie hebben een lange tijd moeten wachten, maar hier ben ik weer! Ik kan me nu al voorstellen dat dit een lang bericht zal worden, maar het is dan ook alweer een maand geleden dat ik nog eens over mijn belevenissen verteld heb. Zo dadelijk zal duidelijk worden waarom dat zo is. Even recapituleren: mijn vorige blogbericht eindigde samen met het La Mercè festival. Dat lijkt al zoooooo lang geleden nu! Er is dan ook heel wat actie geweest deze maand – bijna te veel opwinding misschien – maar dat heeft er zeker voor gezorgd dat ik me geen minuut kon vervelen de laatste 30 dagen.

Zaterdag 28 september ben ik samen met Laurien, een meisje dat ik toevallig vond op Facebook en die hier een jaar Psychologie aan de UB komt studeren (ze zit in haar masterjaar), wat Barcelona gaan verkennen. Eigenlijk was ik op een bepaalde manier ons aan het rondleiden, maar eigenlijk wist ik zelf de helft van de tijd ook niet meer waar ik was. In ieder geval, ik heb eindelijk enkele van de pleintjes in Barri Gotic teruggevonden waar ik met mama ook achter gezocht had 3 jaar geleden – en toen was het ook niet zo simpel om deze te vinden. Ik heb bovendien nog een heel nieuw deel van de Ciutat Vella (het historisch centrum) ontdekt met nog meer leuke straatjes en pleintjes. De bedoeling op dat moment was eigenlijk dat ik met Laurien naar El Born zou gaan voor een tapaatje te gaan eten (dat had ze namelijk nog nooit gedaan). Dat deden we op mijn aanraden met zicht op de kathedraal. Daar is het volgens mij nu eenmaal het gezelligst. Er was op dat moment ook een trouw van één van mij professors haar zus. Zij zag mij, maar ik heb haar niet gezien… Dat heeft ze uitgebreid in de les aan iedereen verteld, haha! Hieronder enkele foto’s van onze wandeltocht.

Zondag voorspelde men regen en bewolking in Barcelona, terwijl het in Sitges zonnig en warm zou worden, dus verplaatste ik me met mijn verplichte lectuur daar op het strand. Het was er een aangename dertig graden en ik was superblij dat ik dat besluit genoten toen ik hoorde dat het in Barcelona effectief geregend had!

De week van 7 oktober tot 14 oktober was voor de eerste helft ook weer grotendeels gevuld met schoolwerk. Donderdagnamiddag vertrok ik dan met het vliegtuig naar San Pedro del Pinatar om samen met papa en buurvrouw Ann de aankleding voor ons toekomstig huisje te gaan kiezen. Dat weekend was het slecht weer in Barcelona en zoals je in de foto’s kan zien, was het daar net het tegenovergestelde! Ik kon eindelijk mijn shortjes nog eens aantrekken! De dagen dat ik in San Pedro was, moest ik eigenlijk niet veel meer doen. Papa en Ann waren al een dag eerder op de bestemming en hadden zowat alles al gekozen. Het enige dat ik nog hoefde te doen, was zeggen of ik ermee akkoord was en dat was ik, geloof ik, altijd. Elke dag was het vergadering, en als beloning was er lekker eten en gingen we wandelen in de zon. Ik ben moe van mijn weekendje teruggekomen.

De dag van terugkeer moest ik ’s morgens al mee naar de luchthaven. Papa en Ann vertrokken in de voormiddag en ik in de namiddag. Tussen onze vluchten zat een gat van 6 of 7 uur, dus heb ik de bus naar Alicante genomen om de tijd op een leuke manier te overbruggen. Ik heb hier de dijk afgelopen, ben de berg op gegaan om het kasteel Santa Barbara te gaan bezoeken en heb geluncht op de Esplanda Espanyola. Eenmaal terug in de bus op de weg naar de luchthaven, had ik nog een gezellige babbel met een Vlaamse pilote die momenteel in Alicante woonde, zolang Ryanair dat wilde. Ze was echter niet mijn pilote, haha!

De volgende maandag was het andere koek. De UA had twee van de vakken die ik ondertussen al een maand volgende aan de UB afgekeurd. Van één vak was ik daarmee enigszin blij. Het lijkt een beetje op Wijsbegeerte – iets waar ik eigenlijk heel slecht in ben – en ik zou de week erna hier een examen van hebben, meer specifiek op de maandag dat ik zou terugkeren uit Sevilla. De spanning of ik dit vak nu wel of niet zou moeten blijven volgen bleef tot vlak voor ik vertrok op donderdag. Het andere vak vond ik wel superleuk: US History and Culture. Dat vak moest ik eerst vervangen voor Russisch Formalisme en Structarlisme (ofzoiets). In ieder geval, ik snapte er geen bal van. Toen bleek echter dat ik mijn spaanstalig Wijsbegeerte-achtige vak toch moest blijven volgen. Structuralisme viel op dezelfde dagen en uren en de examens (het deelexamen en het eindexamen) ook. Ik heb daar opgewezen – ik kan immers niet op twee plaatsen tegelijk zijn – en toen kreeg ik drie andere opties voor Structuralisme. Ik koos voor Theorie van de Kritiek op Feministische Literatuur en Gender Studies. Jaja, ze geven hun vakken hier geweldig lange namen! In ieder geval, het vak is superinteressant, maar ondertussen zijn we anderhalve maand verder en aangezien ze hier geen cursussen hebben, zat ik wel met een probleem. Danku, UA! De hele berg werk die ik had proberen wegwerken, was nu net weer zo hoog als tervoren…

Dinsdag 15 oktober vond ik nog net even de tijd om met Steffen naar Tibidabo te gaan. Ik was daar al een keer met papa en Tristan geweest, maar die dag waren er twee mensen omgekomen in één van de attracties, waardoor het grootste deel van de bezienswaardigheid was afgesloten. De enige mensen die er op dat moment nog waren, waren enkele cameramannen en reporters. Toen was het superwarm, maar gelukkig was ik erop voorzien dat het die dinsdag dag fris zou zijn. De reden waarom ik weer naar Tibidabo ben geweest – ondanks al mijn schoolwerk – was dat Steffen aan het einde van de maand weer naar huis gaat, terug naar Denemarken, en ik nog wel een keer naar de top van deze bekende berg wilde. Bovendien is het dit jaar het 100ste jaar dat het pretpark bestaat, wat het net dat extra beetje speciaal maakt.

Donderdag 17 oktober laadde ik dan mijn rugzak in met extra plaats voor mijn schoolgerief, zodat ik zou kunnen leren voor het onmogelijke examen van Filosofie. Ik zag het eigenlijk helemaal niet zitten. Na de les nog snel even een hapje gaan eten met mijn vriendinnetjes van Erasmus, rugzak maken en op naar de luchthaven. Ik was een beetje aan de late kant, maar geen stress… totdat de bus onderweg naar de luchthaven raar begon te doen. Opeens besefte ik dat we al een tijdje wel heel traag aan het rijden waren. Ja, er was inderdaad veel verkeer, maar voor ons op de rijstrook reed toch bijna niemand? En toen stonden we opeens in panne. En over drie kwartier moest ik in het vliegtuig zitten. En ik begon een beetje te stressen. Maar ik probeerde rustig te blijven en ging naar voor in de bus om te vragen wat het probleem was en inderdaad: panne. “Maar over vijf minuten is het opgelost, dus iedereen moet op de bus blijven.” Waarop ik zei dat ik geen vijf minuten had. Ik moest mijn vliegtuig halen. “Nee, blijf in de bus.” Mij niet gezien! Zodra de kerel zich omdraaide, sprong ik de bus uit en hield een taxi aan. Ik moest het dubbele van een allez-retour met de bus betalen, maar ik was tenminste op tijd. Met 10 minuten speling was ik aan mijn gate, waar de mensen al aan het instappen waren. Uiteindelijk vertrokken we te laat. Als je met Ryanair vliegt, dan neem je enkel handbagage mee. Gevolg: meer dan een kwart van de vlieger moest zijn kofferkes in het laadruim laten plaatsen. Lange discussies volgden omdat de mensen ten eerste hun valieske niet in het laadruim wilden laten opbergen(ook al duurde de vlucht maar een uur) en ten tweede ze hiervoor niet extra wilden betalen. Gelukkig was ik daar met mijn rugzak en was dat allemaal geen probleem. Helemaal achteraan in het vliegtuig was er nog een plekje vrij aan de venster en gedurende de halve vlucht vlogen we langs de kustlijn van Oost-Spanje, zodat ik een mooi uitzicht had bij de ondergaande zon. We kwamen ook nog eens een kwartier te vroeg aan.

Aangekomen in Sevilla, besefte ik pas echt dat ik voor de eerste keer alleen op reis was in een ander land. Mijn eerste compleet onafhankelijke reis naar een plaats waar ik niemand kende en nog nooit geweest was. Ik had ook niet veel voorbereidingen getroffen, omdat ik daarvoor tijdens de week geen tijd had met al mijn schoolwerk. Ik had enkel een verblijfplaats geregeld met AirBnB in de wijk La Macarena. De vrouw die mij een kamer verhuurde had me gezegd dat ik met de bus van de luchthaven naar het treinstation van Santa Justa moest gaan en daar een taxi nemen. Dat heb ik gedaan en om een uur of half tien ’s avonds had ik haar woonst gevonden. Snel even iedereen op de hoogte stellen dat ik goed was aangekomen en dan gaan slapen.

Dag één in Sevilla. Ik had via de website van Couchsurfing twee mensen leren kennen waarmee ik had afgesproken voor die dag. Eerst zou Maikel, een rasechte Seviliaan, me enkele belangrijke bezienswaardigheden laten zien: La Catedral met haar bekende toren: La Giralda (hiervoor moest ik 34 verdiepingen klimmen maar het uitzicht was geweldig). In deze kathedraal ligt tevens Cristobal Colon begraven, ons beter bekend als Christoffel Columbus. Daarna zijn we verder gewandeld naar Los Reales Alcazares, een koninklijk paleis met christelijke, moorse en joodse elementen. Ondertussen hebben Maikel en ik wat gepraat en toen hij over montaditos begon en bleek dat ik niet wist wat dat was, nam hij me gelijk mee naar 100 montaditos, een tapas bar waar je 100 verschillende mini-broodjes kan bestellen voor €1 (op maandag is alles €0,5!!). Dat vond ik zo’n geweldig concept en ze waren zo overheerlijk dat ik er later nog een keer ben teruggeweest. Maikel heeft me dan ook zijn favoriete drankje doen bestellen: tinto de verano. Het lijkt op sangria, maar het is veel lekkerder. Een mix van gekoelde rode wijn met fanta orange of lemon. Ik heb het thuis proberen na te maken, maar het smaakte jammer genoeg niet hetzelfde… Het was in ieder geval ook maar €1 dus daar heb ik ook van geprofiteerd! In de namiddag heb ik gestudeerd voor mijn examen en ’s avonds ben ik met Karen, haar roommate Giulia (uit Sicilië) en Antonia (uit Duitsland) naar het festival Prado de San Sebastian geweest. Dat was al bijna een maand aan de gang en bestond uit een hele groep kraampjes met eten, drank en voorwerpen uit landen van de hele wereld. Er was ook een podium waar om de zoveel tijd voorstellingen waren. Het was best leuk, maar ik was ook doodop, dus om half twee was ik terug op mijn kamer en ik viel direct in slaap, ondanks mijn bobbelige bed.

Dag 2 in Sevilla. In de voormiddag liet ik Maikel mij weer rondleiden. Blijkbaar doet hij dat graag. Hij laat ook altijd de stad zien aan uitwisselings- en erasmusstudenten die naar Sevilla komen. Die dag zijn we naar Plaza de Espanya, Toro de Oro, Teatro de la Maestranza en de bekende stierengevechtenarena Plaza de Toros aan de Rio Guadalquivir gewandeld. Sevilla is echt een kleine stad in vergelijking met Barcelona. Je kan hier makkelijk alles te voet doen. Daarna bracht hij me weer op tijd terug naar de Kathedraal, waar ik met Antonia en Giulia had afgesproken om tapas te gaan eten in Giulia’s favoriete tapas bar. Ik heb lekkere tapas gegeten, maar ik was helemaal in de ban van de montaditos, haha! Ik ga die hier zeker zoeken in Barcelona als ik nog eens tijd heb! In de namiddag heb ik weer gestudeerd. ’s Avonds ben ik dan met Giulia naar een gratis flamencoshow gaan kijken dat heel populair is bij de locals. De danseres deed me een beetje aan Pili denken, een toffe vrouw met Spaanse roots die mij in België al eens helpt met mijn Spaans. Opa had me wel eens gezegd dat zij ook flamenco kan, kon of heeft leren dansen. In ieder geval, het is alsof Italianen elkaar kunnen ruiken, want al na een kwartier zaten Giulia en ik omringd door een tiental Italianen. Ik verstond er geen sikkepit van, maar Giulia vond het leuk om nog eens Italiaans te kunnen praten en twee van hen konden Engels, dus heb ik me niet verveeld omdat ik met hen kon praten. Na een nachtelijke wandeling ben ik weer als een blok in slaap gevallen toen ik terug op mijn kamer was.

Dag 3 in Sevilla. Ik had intussen bijna alles gezien in Sevilla, behalve de wijk Triana, aan de andere kant van de rivier. Sevilla is heel erg verdeeld op dat gebied, de mensen van Triana vinden de mensen aan de andere kant van de rivier niet leuk en omgekeerd. Wat daar gedeeltelijk ook mee te maken heeft, is het feit dat elke kant een eigen voetbalteam heeft, en meer hoef ik waarschijnlijk niet te zeggen, hé? In ieder geval, ik had gehoopt hier tapas te kunnen eten als lunch – ik heb volgens mij amper échte restaurants gezien in Sevilla, alleen maar tapas bars – maar het was ofwel te duur ofwel was er gewoon niks aan. Geef mij toch maar de andere kant van de rivier! Ik ben, zoals ik eerder al zei, dan maar weer montaditos gaan eten met een tinto de verano erbij. Daarna terug naar mijn kamer om nog te studeren. Ik geef toe dat ik mijn tripje naar Sevilla niet zo geslaagd vond als het had kunnen zijn, enkel en alleen omdat ik heel de tijd met mijn examen in mijn achterhoofd zat. Ik zag het echt niet zitten. Maar gelukkig is er mijn Batman – mijn klasgenoot, die ook wel bekend staat als Fran – die me continu geholpen heeft. Hij legde alles uit wat ik niet begreep en stuurde mij de afgelopen weken zijn notities en tijdens het studeren stuurde hij ook zijn samenvattingen. Dankzij hem denk ik dat er nu wel een kans is dat ik erdoor zal zijn. Natuurlijk heb ik zelf ook heel wat opzoekwerk gedaan, maar hij had zo’n medelijden met mijn gestress, terwijl ik plezier hoorde te maken in Sevilla, dat hij alles deed om me te helpen. Bovendien is hij heel erg geïnteresseerd in filosofie – dat was hij bijna gaan studeren in de plaats van Filologie – dus vond hij het nog leuk ook! Ik zal hem binnekort een keer moeten bedanken. Die nacht kon ik niet goed in slaap geraken, hoewel ik om 5u al moest opstaan. Ik was niet echt ongerust dat ik mijn vlucht zou missen en ik was al een pak zekerder dat ik mijn examen goed zou doen, maar ik denk dat ik onbewust toch wat aan het stressen was.

De volgende dag verliep alles in ieder geval goed. Ik stond op tijd op, wandelde zonder verloren te lopen naar het treinstation – een wandeling van een klein half uur – en moest lopen om de bus te halen, waarbij ik mijn enkel overbelastte waardoor ik de rest van de dag mank liep, maar dat was de volgende dag al weer bijna genezen. Ik was perfect op tijd op de luchthaven, ondanks dat we weer later vertrokken omdat er weer te weinig plaats was voor de handbagage. Ik, met mijn rugzak, mocht echter plaatsnemen op de tweede rij vooraan op voorwaarde dat ik mijn rugzak tussen mijn benen op de grond zou zetten – geen probleem, want dat doe ik altijd al! Met Ryanair hebben de eerste drie of vier rijen altijd meer ruimte, maar daar moet je extra voor betalen. Ik was dus best content! We kwamen desondanks stipt op tijd aan. Ik had nog genoeg tijd om te douchen, mijn rugzak op te ruimen en naar mijn examen te gaan. Die avond heb ik niet veel meer gedaan, want ik was weer supermoe.

De dagen daarna ben ik altijd naar de les geweest, heb mijn schoolwerk gedaan en Feminisme proberen in te halen tussendoor. Het kwam goed uit dat er donderdag een staking/protest was, want ik heb heel productief kunnen werken. Daarenboven kreeg ik, geloof het of niet, alweer heimwee naar mijn uitstapjes, denkende aan het feit dat ik dit weekend niets anders gepland had dan schoolwerk, dus heb ik woensdag een vlucht naar Lissabon geboekt voor eind november en donderdag heb ik een busticket naar Andorra gekocht voor het 8 en 9 november. Ik weet echter niet of ik nog wel tijd en geld heb voor in december nog naar Valencia te gaan… Maar dat is nog lang en ik ga ook al naar huis met Kerstmis. Dat lijkt al helemaal niet zo lang meer! We zien wel, hé.

Protest op de Plaza de la Universidad

Zoals verwacht is het weer een hele boterham geworden. Ik heb me nog een beetje proberen in te houden, maar ik denk dat je al wel een idee hebt van hoe mijn maand is verlopen, niet waar? Je kan je vast wel voorstellen dat ik nog een paar keer verloren ben gelopen, dat hoef ik niet eens meer te vermelden, toch? Ik ben in ieder geval blij dat ik dit weekend nog eens rustig in mijn eigen bed kan slapen, op mijn gemak voor het school kan werken, tussendoor een filmpje kijken, uitslapen, een blogbericht schrijven… En ondertussen kan ik al beginnen uitkijken naar mijn volgende uitstapjes na mijn deelexamens!

Ik hou mij aan mijn woord: jullie zullen niks missen!

Hasta luego!

Een maand Barcelona

De feestweek zit er intussen alweer even op. La Mercè was weer een groot succes dit jaar en dit keer heb ik er eens van kunnen meegenieten.

Zondag had ik met Steffen en Dani – twee vrienden van couchsurfing – afgesproken om te gaan pingpongen in Parque de Joan Miro, in de buurt van Plaça Espanya. We hebben heel het park rondgelopen voor we de pingpongtafels effectief hadden gevonden, maar ondertussen kon Steffen me nog vertellen welke Spaanse woorden hij had geleerd met het programma Duolingo, een app die ik intussen ook op mijn iPhone heb gezet. Hiermee kan je een taal leren tegen je vrienden. Het werkt met een puntensysteem, wat dus erg motiverend is.

Wanneer de lucht niet goed weet wat het wilt…

In de namiddag ben ik naar de Correfoc gegaan, waarbij ze met vuur door de straten lopen (correr betekent ‘rennen’ en foc is Catalaans voor ‘vuur’). Er wordt steeds aangeraden om je goed te beschermen tegen de vonken om brandwonden te voorkomen. Dat doe je door kleren met lange mouwen en pijpen aan te doen en eventueel een kap over je hoofd te trekken. Sommigen zetten zelfs een labo- of duikbril op als ze van plan zijn om echt onder de vuursproeiers door te gaan lopen. Hieronder enkele foto’s van mijn geweldige ervaring. Ik heb ook enkele filmpjes gemaakt, maar die kan ik jammer genoeg niet uploaden in mijn blog…

Maandag was het weer school en dat verliep zoals gewoonlijk. Ik heb trouwens pas deze week maandag opgemerkt dat er een erg a(uthe)ntieke lift in een van de inkomhallen van het gebouw is. Je kan deze lift alleen openen en gebruiken met een speciale sleutel en alleen het personeel heeft er zo een. Donderdag – toen ik meeging naar het bureau van één van mijn professors omdat ze een document moest invullen i.v.m. Erasmus – hebben we die lift naar de tweede verdieping genomen. Het is slechts een lift – die volgens mijn professor uit de beginjaren ’90 dateert – maar het gaf toch een speciaal gevoel. Ik vind die lift om de één of andere reden heel fascinerend!

Dinsdag was het feestdag. Nee, mijn faculteit besloot de brug jammer genoeg niet te maken. Ik heb ondertussen een Vlaams meisje leren kennen die een jaar Psychologie komt studeren aan de UB en zij had geen les op maandag. Dinsdag waren er echter veel activiteiten te doen. Ik ben onder andere een kwartiertje naar de Parada de Gigantes gaan kijken (zie ook filmpjes op Facebook). Hierbij werd er een hele geschiedenis verteld – ik weet echter niet precies waar het over ging – en dan dansten er reuzepoppen terwijl er een massa publiek, bijeengeperst als sardientjes in een blik en dit bij zessentwintig graden in de schaduw, toekeek en meezong op de Catalaanse volksmuziek. Dat soort muziek is leuk voor even, maar na een tijdje wordt het echt wel irritant. Geef mij maar Ierse volksmuziek!

’s Avonds was er dan de grote afsluiter: de Piromusical. Er was ook al vuurwerk op zaterdag- en zondagavond geweest, maar dit was echt wel big. De volgende dag las ik in de krant dat er meer dan anderhalf miljoen mensen op af waren gekomen – dat is 200.000 man meer dan vorig jaar! Het was bovendien wel duidelijk dat de oudere Barcelonezen zich niet tussen de massa waagden. Ik ben daarnaartoe gegaan met Steffen en een vriend van hem, Augusto, een Braziliaanse homo waarmee het goed klikte. Ik had natuurlijk wel verwacht dat het na de vuurwerkshow moeilijk zou zijn om de metro te nemen, dus stelde ik voor om een halte verder te wandelen. Dat deden we, maar dat was natuurlijk de volgende halte op dezelfde lijn die we moesten nemen, dus hoewel we drie keer op een volgende trein wachtten, geraakten we er geen enkele keer bij, zo vol! Uiteindelijk moesten we nog een metrohalte verder lopen en daar konden we een andere metrolijn nemen. De opluchting toen elke wagon compleet leeg was! Toen ik eindelijk aan de L7 was, de rechtstreekse verbinding naar El Putxet, stapten Shannon en Angelica toevallig net op in mijn wagon! Zij hadden gewoon geduldig gewacht in Plaça Espanya en hadden de metro daar genomen. Uiteindelijk hadden zij er dus even lang over gedaan als ik, maar hoefden veel minder moeite te doen… Achja. Nu volgen er een heleboel foto’s van het vuurwerk. I love fireworks!

Woensdag en donderdag was het weer gewoon les, zoals altijd. Niks speciaals gebeurd. Ik ging naar school, las mijn boeken, deed mijn huiswerk enz.

De gangen in de UB

Vandaag heb ik heel de dag huiswerk gedaan en ben enkel even naar de Ramblas gegaan om een frisse neus te halen en te genieten van het feit dat het er nu weer ‘normaal druk’ is. Tijdens de feestweek was het onmogelijk druk in heel Barcelona. Eindelijk is de rust gelukkig weer teruggekeerd!

Net alsof ik weer voor het eerst naar school moest

Het is niet moeilijk om dit blogbericht te beginnen. Iedereen weet al waar het over zal gaan: de eerste schoolweek! Ik had 20 dagen om te acclimatiseren in Barcelona voor het echte werk zou beginnen en ik heb heel blij dat ik over die tijd beschikte en ze naar behoren heb gebruikt. Sinds de eerste les is de goesting om rondjes te lopen in de stad al veel minder geworden. Ik heb nu wel andere dingen aan mijn hoofd… Zoals mij voorbereiden op de eerste schooldag/schoolweek!

Binnentuin in de Facultad de Filologia van de UB

Binnentuin in de Facultat de Filologia van de UB

De bibliotheek van de UB is lang niet zo modern als die van de UA, zoals je ziet!

Maandag was ik goed op tijd naar school vertrokken – om 12u, want ik begin op maandag pas om 13u – omdat ik mijn weg nog niet ken op de campus. Goed dat ik dat gedaan had, want blijkbaar is er een verschil tussen 203 en 2.03. Dat zijn namelijk twee verschillende gebouwen. Wist ik veel… Uiteindelijk was ik nog steeds 10 minuten op tijd. Desondanks vreesde ik dat ik toch aan het verkeerde lokaal stond, want er was nog niemand (op twee mensen na). Ondertussen heb ik echter geleerd dat het de moeite niet is van vroeger naar de les te komen, want de profs zijn zelf altijd minstens 10 minuten te laat! Maar het zit niet in mij om te laat te komen, dus ben ik toch nog steeds bij de eersten aan het lokaal… Voor de volgende twee lessen op mijn eerste maandag was ik in principe wel te laat. Voor de tweede, omdat ik snel terug naar huis moest om enkele formulieren op te halen die de professoren moeten invullen maar die ik was vergeten mee te nemen, en voor de derde omdat ik al enkele schoolboeken was gaan kopen, maar de winkel niet meteen had gevonden. Maar zoals ik al zei, veel maakte dat niet uit omdat de les toch nog niet was begonnen.

De straat van de boekenwinkel in de wijk El Raval

Voorbeeld van een leslokaal in het oude gebouw in de UB

Na mijn eerste schooldag was ik mentaal volledig uitgeput. Al dat rondcrossen, me aanpassen, opletten, de spanning en opwinding… Het was best een vermoeiende dag. Maar ik zag het nog steeds helemaal zitten!

Dinsdag begin ik altijd vroeg, om 8u30 al! Dat is in Spanje blijkbaar inderdaad vroeg. En aangezien ik vorig semester aan de UA altijd pas om 10u begon (behalve op donderdag dan) is dat voor mij ook vroeg. Ja, het is waar dat ik tijdens de maand dat ik op de luchthaven werkte, ook vaak om 3u moest opstaan en om 5u beginnen, maar dat stak mij toen ook serieus tegen! Zeker als je een Spaans vak hebt zo vroeg en dan blijkt dat je er met je volle aandacht bij moet zijn om er iets van te verstaan. Nee, de lessen in het Spaans zijn niet simpel. De professoren houden hier niet zoveel rekening met de Erasmusstudenten. Ze praten relatief snel, gebruiken uitdrukkingen en woorden waarvan de profs in België weten dat wij ze toch niet verstaan, er is geen cursus die me kan helpen… Nope, helemaal niet simpel. De Engelse vakken zijn dan weer van een lager niveau dan thuis, maar dat vind ik helemaal niet erg. Dat zorgt ervoor dat ik wat meer tijd aan mijn Spaans kan besteden.

Woensdag en donderdag had ik weer dezelfde vakken als maandag en dinsdag, maar nu had ik écht les. De vorige twee dagen was het voornamelijk ‘kennismaking’ en ‘introductie’ enzovoort. Ik heb toen ingezien dat ik teveel hooi op mijn vork heb genomen. Daarom ga ik één vak laten vallen, omdat ik dat vorig jaar en het jaar daarvoor al eens op de UA heb gehad in het Nederlands en omdat ik er niks, maar dan ook niks van begrijp. Zelfs als ik dit vak laat vallen, dan heb ik nog steeds teveel studiepunten op het einde van het jaar – ik zal uiteindelijk voor 72 studiepunten aan vakken volgen, terwijl het maximum eigenlijk 64 studiepunten is. Ik volg nu dus 5 literatuur-/cultuurvakken.

Donderdagnamiddag was ik blij dat ik naar huis mocht. Ik had met Aaron afgesproken om gedurende de rest van de namiddag en avond een Disney Marathon te houden. We keken dus tegelijkertijd naar dezelfde films en hadden Skype aanstaan om ondertussen te kunnen praten. Heerlijke quality time! Dat gaan we zeker nog eens doen!

Vrijdag had ik een moeilijk momentje. Ik zag het even niet meer zitten met al dat Spaans. Tegen volgende donderdag moet ik enkele artikels gelezen hebben over filosofische onderwerpen en ik snap(te) er niks van. Van één artikel vond ik uiteindelijk een Engelstalige samenvatting en die heeft ervoor gezorgd dat ik tenminste één tekst volledig begreep. Over de rest heb ik nog enkele uren mijn hoofd gebroken, maar uiteindelijk heb ik gewoon nog een tijdje zitten zwelgen in zelfmedelijden – ik had gewoon in België moeten blijven… waarom wilde ik dit ooit doen? – en besloten het later nog eens te proberen met nieuwe moed. Ik was van heel de dag nog niet buiten geweest, hoewel het eindelijk nog eens supermooi weer was (en nog steeds is tot en met volgende week!), en die avond ben ik dan nog maar eens naar een CS meeting gegaan. Dat was alweer een week geleden en Miriam en Annalisa vroegen al waar ik bleef. Er was niet zo heel veel volk deze keer, omdat sinds vrijdag de Fiesta de la Merced is begonnen, het feest ter ere van de patroonheilige van de stad. Dan zijn er gedurende vijf dagen overal concerten, feesten, workshops, markten, optredens enz. in heel de stad. Na de CS meeting – waar ik een korte salsales heb gekregen – ben ik nog even naar het concert op de Plaça Catalunya gegaan. Steffen, een Deen die ik op een van de CS meetings heb ontmoet, had gevraagd of ik niet tot daar wilde komen, maar toen ik daar was, bleek hij alweer naar ergens anders te zijn. De muziek boeide me ook niet zo, dus daarna ben ik maar naar huis gegaan.

Vandaag is het zaterdag. Ik word al goed in uitslapen, haha! Tegen 11u zat ik aan de ontbijttafel. Het plan voor vandaag was mij een halve dag bezig te houden met notities in orde te brengen voor mijn Engelse vakken en mij dan met een boek, dat ik tegen volgende week moet lezen, op het strand te placeren. Maar ik wilde ook naar de Colles de falcons, de mensentorens, en dat begon al om 17u, dus heb ik uiteindelijk maar een half uurtje in de zon kunnen liggen.

Daarna heb ik dus enkele groepen gezien die in een parade door Barcelona liepen om torens te vormen. Zij trekken meerdere keren rond en één keer is er zelfs een wedstrijd: wie kan de hoogste, beste, spectaculairste toren vormen?

Vanavond wilde ik nog naar de Parade of Fire-Breathing Dragons and Beasts, maar dat begint om 21u en dan is het etenstijd bij Cristina. Ik wilde haar nog vragen of we niet weer om 20u konden eten, zoals gisteren, maar ze was niet thuis en de amerikaantjes waren ook weg. Uiteindelijk is gebleken dat zij besloten hebben niet thuis te eten, dus bleef ik alleen over. Ik wist dat zij ook naar die parade wilden, dus wilde ik met hen meegaan, maar zij hebben hun eigen avond georganiseerd. Achja, uiteindelijk maakte Cristina het eten alsnog ietsje rapper, maar dan voor mij alleen. Zij vond dat zeker niet erg, omdat zij daarna als vrijwilliger naar een bejaardentehuis in de buurt ging om de oudjes eten te geven. Tijdens de feestweek is er daar blijkbaar altijd een personeelstekort… Maar goed, uiteindelijk heb ik de parade gemist omdat de metro overbelast was. Normaal gaan de locals eerder met de bus, maar de stad raadde aan om de metro te nemen. Gevolg: de metro’s zitten stampvol en de bussen zijn halfleeg. Dan maar naar het vuurwerk! Ik ben naar daar gewandeld zodat ik langs de kermis kon passeren. Ik had zin in een suikerspin en wilde het reuzenrad eens van dichterbij bekijken. Uiteindelijk heb ik het geld voor de suikerspin – ze zagen er walgelijk uit – besteed aan de kamelenrace. Zowat iedereen weet dat ik niet kan waarstaan aan ‘met de ballekes rollen’! Ik heb echter geen één keer gewonnen. Stomme Spaanse kamelen… Normaal win ik altijd minstens 1 keer! En uiteindelijk hebben diezelfde kamelen ervoor gezorgd dat ik nog maar een minuutje van de vuurwerkshow kon genieten… Maar morgen is er nog één en vooral dinsdag is er een spectaculaire om de feestweek af te sluiten. Ik heb dus nog twee kansen.

De volgende dagen ga ik nog wat meer van de Merced genieten tussen het schoolwerk door. Ik moet immers nog altijd 18 van de 19 boeken lezen die op de leeslijsten van mijn lessen staan. Ik hou jullie op de hoogte!

iHasta luego!

Those last few days before school starts…

Woensdag was zoals altijd een speciale dag in Barcelona. Niet omdat het woensdag was, maar vanwege de datum: 11 september. Toen ik twee jaar geleden in Barcelona was voor een maand, was ik hier ook op 11 september: de Catalaanse Onafhankelijkheidsdag. Maar dat is waarschijnlijk niet zo als je denkt. Als men spreekt van Independence Day in de VS, dan bedoelt men de dag dat Amerika zijn onafhankelijkheid verkreeg. Voor Catalonië is 11 september de dag waarop ze hun onafhankelijkheid verloren aan de Borbones en onder de macht van Felipe V terecht kwamen. Als je daarover meer wilt weten, kijk dan maar hier. Ik ben geen encyclopedie aan het schrijven hier!

In Barcelona, things seem so different. For example, I know that it’s traditionally the least Spanish city, but you’d never know they had a monarchy, coming here as a tourist – as opposed to the U.K., where the Queen is probably the best-known animal, vegetable and/or mineral going when it comes to overseas visitors.
– Julie Burchill

Een ding dat het extra speciaal maakt, is dat bijna iedereen deze datum beter kent als 9/11, de dag die sommigen destijds zagen als de start van W.O.III. Twee jaar geleden was deze combinatie van twee compleet verschillende historische feiten moeilijk te omvatten voor mij, maar deze keer misschien nog meer omdat ik nu twee amerikaantjes als gastzussen heb.

Bij het avondeten kwamen de verhalen natuurlijk naar boven. Angelica vertelde dat haar vader eigenlijk naar New York had moeten verhuizen die periode om er te gaan werken in de WTC torens. Hij wilde echter niet naar New York en hij en zijn gezin verhuisden naar Washington DC. De tante van Shannon had in een van de vliegtuigen moeten zitten dat overgenomen was, maar zij had zich overslapen en haar vlucht gemist. Niemand wist waar ze was omdat alle telefoon- en internetnetwerken overbelast waren. Twee dagen lang dacht haar familie dat ze dood was. De vader van Shannon is een militair. Shannon moest naar een militaire school als kind. Die fatale dag moesten alle leerlingen in haar school beveiligd door een hele stoet tanks naar huis worden gebracht. Interessante verhalen, zeker als je ze recht uit de bron te horen krijgt. Ze werden allebei heel emotioneel…

Die avond ben ik nog maar eens naar een couchsurfing meeting gegaan. Het was heel vreemd om op deze avond in Barcelona rond te lopen. In vergelijking met andere avonden zou je kunnen zeggen dat er niemand op straat was. Geen voetgangers, fietsers, brommers, auto’s… Maar de plek waar ik naartoe ging was nog drukker dan de week ervoor! Het was weer een gezellige avond, maar ik ben niet lang gebleven.

Donderdag ben ik naar Figueres gegaan. Ik had een lift gevonden en zou met de trein terugkomen. Patrick, mijn driver, ging die dag samen met zijn moeder naar Parijs voor een weekje. Hij is een Fransman die in Barcelona woont en werkt. Zijn moeder is een Argentijnse die als kind enkele jaren in Antwerpen heeft gewoond voor ze terug naar Argentinië is verhuisd met haar familie. Ik heb heel de weg lang – de volle 2,5u – Frans gepraat en ik heb er meer aan gehad dan tijdens mijn werk op de luchthaven! Patrick heeft voor mij een kleine omweg gedaan, zodat we niet de normale snelweg richting de Franse grens namen, maar de andere, door toeristen minder bekende route. Hierlangs passeer je verschillende landschappen (bergen, weiden, dorpjes, vulkanen…) en hij kon me overal dingen over vertellen, wat dus nog best interessant was. Hij heeft me aangeboden om me ook mee te nemen als hij volgende maand naar Andorra gaat met enkele andere mensen.

Eenmaal aangekomen in Figueres, de geboortestad van Salvador Dali, een van ’s werelds meest beroemde surrealistische schilders, had ik reuzehonger. Het was immers al bijna 15u. Ik vond een bakkerij dat nog open was tijdens de siësta en kocht twee koffiekoeken die ik op La Rambla heb opgegeten, zodat ik tegelijkertijd een eerste blik op Figueres kon werpen, dat wel een beetje een provençaalse-toscaanse look heeft, zoals je zal zien aan de foto’s die volgen.

Hieronder enkele van de meest bekende, speciale, interessante werken van Dali:

Hierna ben ik nog iets leuks tegengekomen onderweg naar de uitgang =)

Colaatje iemand?

Het enige echte Dali-esque drankautomaat

Zoals ik al zei doet Figueres me een beetje denken aan de dorpjes in Provence en Toscane. Dat provençaalse zag ik eigenlijk steeds meer naarmate ik tijdens de rit vanaf Barcelona Figueres naderde. Het was trouwens ook heel duidelijk hoe catalaansgezind de mensen in de dorpjes in een straal van 70km van Olot – een bekender dorpje in de buurt van Barcelona – zijn.

De treinrit naar huis was – om het zacht uit te drukken – onaangenaam. Ik was gekleed voor een warme dag, maar de trein was een frigo!! Toen ik een dikke twee uur later weer in Barcelona aankwam, ben ik nog nooit zo blij geweest dat het altijd stikkenswarm is op de metroperrons. De route naar huis duurde nog eens een half uur, maar tegen dat ik aankwam in El Puxtet was ik nog steeds niet volledig ontdooid. Die nacht heb ik denk ik voor de eerste keer met een dekentje geslapen. De twee nachten daarna trouwens ook. Eén van de laatste dagen zakte de temperatuur opeens met tien graden! Zomaar. Eén dag. Alle mensen die toen naar buiten zijn gegaan waren de volgende dag verkouden, haha!

Vrijdag ben ik nog wat documenten gaan afdrukken voor school. Onderweg ben ik de verrassend mooie kerk in mijn wijk tegengekomen. In de namiddag heb ik nog maar eens van de zon genoten op het strand van de Olympische haven. Er was bijna niemand!! ’s Avonds kon ik niet naar de CS meeting omdat de bussen staakten. Ik wilde niet het risico nemen dat de Nitbus ook niet reed en dan een schaarse taxi moeten zoeken… Dus ben ik die avond home alone gebleven. De amerikaantjes waren op hun uitstapjes en ook Cristina was weg van huis.

Gisteren heb ik nog maar eens van het goede weer genoten en ben in de Barri Gotic op zoek gegaan naar de leuke pleintjes die ik met mama een keer had gevonden twee jaar geleden. Ik heb ze niet herontdekt, haha. Op de een of andere manier kwam ik dan weer uit aan de Port Vell, waar ik een pizza ben gaan eten met een glas wijn erbij om het begin van het schooljaar te vieren.

Daarna heb ik mijn benen over de rand gezwierd en ben nog wat op de pier aan de Mare Nostrum gaan zitten en uitwaaien – o jaaaa, er was véél wind en daar had ik natuurlijk weer de perfecte outfit voor aangetrokken… Zo één waarbij je de hele tijd met je handen je kleding op z’n plaats moet houden of het gaat vliegen.

Vandaag, zondag, is het weer een druilerige dag. Het is perfect weer om te gaan lopen, zolang het niet regent. Maar eerlijk gezegd houden die zware heuvels me toch een beetje tegen… Misschien dat ik nog een keer naar de Barri Gotic ga straks om die pleintjes nog eens te zoeken, maar dat zie ik nog wel. Het is mijn laatste vrije dag voor de lessen beginnen en die wil ik – suprise surprise! – zo rustig mogelijk doorbrengen.

Barcelona is a very old city in which you can feel the weight of history; it is haunted by history. You cannot walk around it without perceiving it.
– Carlos Ruiz Zafon

Just trying to live in the moment

Sinds ik aan de universiteit ben begonnen, en dus in de kerstvakantie niet meer met papa en Tristan op reis naar de zon kan, heb ik elke streepje zon leren appreciëren. Dat betekent dat ik, van zodra in België de zon begint te schijnen, op mijn grootouders hun terras te vinden ben. Om te studeren natuurlijk. Dat heet het nuttige aan het aangename koppelen! Wel, hier doe ik dat ook normaal gezien. Maar niet vrijdag, de laatste dag goed weer voor een weekendje regen.

Donderdagavond was ik weer laat gaan slapen, maar desondanks werd ik vrijdag al om half acht wakker. Misselijkheid, warmte, hoofdpijn, duizeligheid… Het voelde alsof ik de griep had. Meteen dacht ik aan de dag ervoor: tijdens het heetste moment van de dag was ik op het strand gaan zonnen, had me wel ingesmeerd, maar niet veel water gedronken… Mijn vaststelling klopte met de symptomen die ik op internet vond: zonnesteek. Voor alles moet er eens een eerste keer zijn zeker? De hele voormiddag en een stuk van de namiddag bleef ik me slecht voelen, waardoor ik een picknick met Miriam – de Mexicaanse van de couchsurf meeting – in Parque de la Ciudadela heb moeten afzeggen en in de plaats wat geskypet heb en een film heb gekeken. Tegen een uur of drie/vier voelde ik me beter en ben eten gaan halen dat ik in een parkje in de buurt heb opgegeten.

Daarna ben ik terug naar mijn kamer gegaan en heb een twee uurtjes aan mijn bachelorscriptie gewerkt. ’s Avonds had ik nog steeds een beetje verhoging – graadje (en een half) hoger dan gewoonlijk – maar ik voelde me intussen goed genoeg om naar de Mojito Party te gaan (weer een bijeenkomst voor couchsurfers). Het was weer heel gezellig, heb enkele nieuwe mensen ontmoet en uiteindelijk alleen maar sangria gedronken (wat ik niet zo lekker vind, maar het was gratis haha).

De volgende dag eindelijk eens uitgeslapen tot een uur of tien. Het regende inderdaad en ik heb enkele uren aan mijn bachelorscriptie kunnen werken. Maar eerst een filmpje gekeken en erna nog wat geskypet. Het weer was inderdaad niet goed genoeg om naar buiten te gaan. Om de haverklap regende het en soms ging dat zelfs vergezeld van bliksem en donder.

Maar zelfs als het regent, blijft het minstens 25°C. Daardoor heb je constant die vochtige warmte die je in België ook hebt als het lang warm is geweest en er op elk moment een onweer kan losbarsten.

Zondag heb ik hetzelfde gedaan als zaterdag. Ik was weer helemaal griepsymptoomvrij. ’s Middags ben ik voor de derde keer op rij in een bakkerijtje hier in de straat een bocadillo gaan halen, die ik ter plekke op at met een heerlijke café con leche erbij.

Ik ben echter wel nog even een wandelingetje gaan maken langs de Arc de Triomf – geef toe, die van Barcelona is toch mooier dan die van Parijs? Zeker mooier dan de moderne Arc in de Place de la Defense…

Vanaf de Arc de Triomf besloot ik dan richting Parque de la Ciudadela te lopen en daar door te steken en een metrostation te zoeken. Ik was nog nooit in dit park geweest – maar had er wel al veel goede dingen over gehoord – en de Arc had ik alleen maar een keer vanuit de verte gezien omdat er de vorige keer vijf centimeter water in de straat stond door een hevige regenbui. Het park is inderdaad superleuk om bijvoorbeeld te picknicken, zoals Miriam van plan was en ik hoop dat binnekort toch eens te kunnen doen. Ik was op zondag in het park, dus niet overwachts waren er overal gezinnetjes met spelende kinderen, skateboarders en rolschaatsers, frisbeeërs, luierende jongeren, lezende senioren, een toerist hier en daar… Maar de lucht was die dag ook een beetje dreigend grijs, dus ben ik niet gebleven.

Op mijn gevoel ben ik dan maar een richting uitgelopen maar ik kwam een beetje op een verlaten baan terecht… Ik was niet in paniek, het enige waar ik schrik voor had was dat er een onweer zou losbarsten terwijl ik ‘de weg kwijt was’. Ik weigerde mijn gps te gebruiken omdat ik mijn coördinatiegevoel een beetje wil ‘updaten’. Een half uur later kwam ik dan toch uit in de Port Olimpic en vanaf daar wist ik weer waar ik naartoe moest.

Misschien vragen jullie je ondertussen af hoe het met de amerikaantjes is? Ik zie ze eigenlijk alleen maar ’s avonds bij het avondeten. Ze hebben immers al les en in het weekend hebben ze uitstappen zoals Sitges vorig weekend en Valencia komend weekend. Angelica begint ’s morgens al om 9u en Shannon pas om 11u. Shannon is de blonde amerikaanse uit Arkansas. Ze begint al wat meer te praten, want in het begin was ze heel erg stil. Ze krijgt nu ook Spaanse lessen op school, dus het zal wel niet lang duren voor er ook wat Spaans uit haar mond komt. Angelica en Shannon volgen dus allebei les via een schoolprogramma dat ISA heet. Dat is een organisatie dat een bussiness program in het buitenland aanbiedt. Ze hebben dus vakken als bvb. (international) marketing. Angelica gaat dit weekend naar Valencia en ik heb gevraagd of ik niet met de groep meekon, maar nee. Ik kon het maar proberen, hé. Zoals mama altijd zegt: een nee heb je, een ja kan je krijgen. Shannon gaat afzonderlijk met enkele anderen naar Ibiza voor twee of drie dagen. Dat zal ook wel leuk worden!

Maandag ben ik uiteindelijk toch naar Sitges gegaan. Ik zit ondertussen al helemaal op het Spaanse ritme, wat betekent dat ik zondagavond om 3u pas ben gaan slapen. Desondanks had ik mijn wekker om 9u gezet voor het geval het goed weer zou worden en ik een tweede poging kon wagen om naar Sitges te gaan. Het zou daar uiteindelijk zelfs beter weer worden dan in Barcelona, dus ben ik meteen uit mijn bed gesprongen om me klaar te maken. Om 11u had ik eindelijk (!!) de trein gevonden. Het bleek toch weer niet zo simpel. In Barcelona heb je vier maatschappijen: TMB (metro), FGC (iets grotere metro), Renfe (hogesnelheidstreinen) en Rodalies (regionale treinen). Ik moest dus inderdaad de trein hebben in Passeig de Gracia, dus ging ik weer naar dat station en opnieuw kon ik de R2 Sud niet vinden. Ik heb uiteindelijk hulp kunnen vragen aan een technieker die aan de tickettenmachines aan het werken was, want het personeel dat betaald wordt om hulpeloze passagiers als ik te helpen was er niet. Hij is helemaal met mij naar boven gegaan en heeft me in de juiste richting gewezen (hij zag waarschijnlijk dat mijn richtingsgevoel niet pico bello is…). Een goeie halve kilometer verder was er nog een station dat Passeig de Gracia heet en daar moest ik zijn. Bleek dat ze aan alle ingangen aan het werken waren en de pijltjes gaven niet echt duidelijk aan waar ik dan wel ondergronds kon geraken. Uiteindelijk vond ik dan toch de loketten. Ik wilde geen overbodig ticket kopen, dus vroeg ik aan het personeel dat daarvoor betaald wordt of ik mijn gewoon metroticket kon gebruiken. Volgens mij zat er een serieuze haar in de boter, want ik heb nog niet vaak zo’n pain in the ass ontmoet. Aan hem had ik dus niets. Dan ben ik maar in de rij gaan staan en moest toch een ticket kopen voor €7,6 (retour). Gedurende de 35 minuten durende rit zag ik het weer geleidelijk aan beter worden.

Eenmaal aangekomen stond er een fris windje, maar dat ging al snel liggen. Sitges heeft heel leuke, kleine straatjes en een mooie kustlijn. Dit dorp – dat verrassend groot is voor een dorp, trouwens – ligt ongeveer 30km ten zuidwesten van Barcelona. De stranden zijn er rustiger, zeker tijdens de week. Het water is er warmer en properder. Het was een leuk uitstapje, zeker wetende dat het in Barcelona aan het regenen was!

Ik wilde op mijn gevoel terug naar het station lopen, maar liep uiteindelijk weer verloren. Dan heb ik toch maar mijn gsm boven gehaald en het global positioning system gebruikt. Gelukkig dat ik op een bepaald moment dan toch maar eens opkeek van mijn scherm, want net op tijd zag ik de treinsporen dwars voor (en boven) me. Ik moest dus niet rechtdoor blijven gaan, zoals de gps zei. Toch voor de zekerheid maar even de weg gevraagd (ja opa, in het Spaans!) en ik had gelijk. Naar rechts! Kijk, het begint toch te komen hé, dat coördinatiegevoel! Twintig minuten later zat ik weer op de trein naar Barcelona. Die avond ben ik een keer vroeg gaan slapen – voor 1u al! – maar ik was moe van al het stappen, de weg zoeken en de warmte.

Vanmorgen ben ik weer niet te laat opgestaan omdat ik naar de universiteit wilde om de laatste hand te leggen aan mijn Learning Agreement. Er stond helemaal geen rij toen ik er om een uur of elf aankwam. Ik gaf de Erasmus coördinator het document met de vakken die ik moet volgen en de uren die ik graag wilde. Alles was op tien minuten geregeld. Ik heb al de uren die ik wou. Ik heb ze zo gekozen dat ik steeds lange weekends heb om eventueel een uitstapje te kunnen doen. Maandag en woensdag heb telkens ik les van 13u tot 19.30u en dinsdag en donderdag van 8.30u tot 14.30u. Vliegtuigtickets zijn nu eenmaal goedkoper tijdens de week. Ik zou dus donderdagavond kunnen vertrekken en maandagochtend terugkomen indien nodig. Ik ben heel blij dat ik dat voor elkaar heb gekregen!

Aangezien dat allemaal zo vlot was gegaan, besloot ik nog maar een beetje in de buurt rond te lopen nu het zo’n goed weer was. Ik ben willekeurig wat blijven wandelen naar waar het er leuk/interessant/zonnig/mooi of wat dan ook uitzag. Toen ik er zeker van was dat ik niet meer wist waar ik was, mocht ik van mezelf een metrostation beginnen zoeken. Eerst had ik er nog veel gezien, maar nu duurde het lang voor ik er één vond. Zes kilometer heb ik gewandeld en dan de metro genomen vanuit Tarragona. Het leuke is dat ik normaal nooit in de straten zou komen waar ik kom als ik lukraak ergens naartoe begin te lopen. Zo blijkt de Avinguda de Roma een heel leuke straat te zijn: een autovrije laan met een speeltuin voor kinderen. Ook enkele interessante gebouwen gezien onderweg. (Als ik eerlijk ben is mijn plannetje niet helemaal gelukt: ik hoopte eigenlijk in de buurt van de Plaça España uit te komen, maar achteraf gezien was ik daarvoor iets te veel naar het westen gelopen.)

Toen ik terug in El Puxtet was aangekomen, ben ik nog even langs de supermarkt gepasseerd om iets te eten en te drinken te kopen. Ik was vergeten een flesje water mee te nemen, dus ik had tegen dan grote dorst! In de namiddag heb ik dit blogbericht geschreven, omdat ze onweer hadden voorspeld vanaf 15u, maar het is nog steeds schitterend weer buiten! Maar ik ga waarschijnlijk toch niets speciaals meer doen vandaag. En anders zal je er de volgende keer wel over lezen! Just trying to live in the moment. Ik probeer normaal altijd alles lang op voorhand te plannen, maar deze oefening bevalt me eigenlijk best goed.

Als de lessen beginnen – volgende week! – zal ik waarschijnlijk veel minder te vertellen hebben. Uiteindelijk is dit weer een lang bericht geworden, hoewel ik dacht dat ik niets te melden had. Maar je kent mij, eens ik begin met schrijven, kan ik niet meer stoppen!

Tot de volgende!

Caminante no hay camino, se hace camino al andar

Zoals ik jullie al verklapt had in mijn vorige blogbericht, ben ik dinsdag naar Monserrat getrokken. Het duurde in totaal anderhalf uur om er te geraken (€19 voor treinticket), maar het was de moeite. De Catalanen zijn heel trots op deze berg, vertelde Cristina me. De hoogste piek bevindt zich op 1236m hoogte. Op de berg staat ook een basiliek met een veelbezocht Mariabeeld, meer bepaald in de Santa Cova. Jaarlijks trekken duizenden pelgrims en toeristen naar deze plek om het Mariabeeld te zien. Deze Maria wordt als beschermvrouwe van Catalonië gezien, omdat ze buitengedreven Catalanen beschermde tot vlak voor Catalonië onafhankelijk werd.

Nu, dat Mariabeeld interesseert mij natuurlijk niet zo. Het dorpje op zich was heel rustig met een aangename sfeer. Op twee uur had ik alles gezien. Ik heb vooral genoten van de uitzichten vanop de berg, het rondwandelen in de weinige kleine straatjes van het dorp en het bestuderen van de vreemde vormen van de bergtoppen.

Dinsdagavond heb ik niets speciaals meer gedaan.

Woensdag wilde ik eindelijk eens de Sagrada Familia vanbinnen gaan bezichten. De vorige keer dat ik hier was had ik geen behoefte om de binnenkant te zien omdat ik al elke dag de buitenkant zag (i.e. toen ik bij Esther woonde). Maar nu had ik er dus mijn zinnen op gezet. Ik wilde vroeg gaan, maar omdat ik weer laat was gaan slapen de dag ervoor, geraakte ik niet op tijd mijn bed uit. Om 11u kwam ik uit de metro en kwam uit op een verschrikkelijk lange rij, voornamelijk in de blakke zon. Ik heb enkele toertjes rond de kerk gewandeld in de hoop me te kunnen aansluiten bij een schoolgroep of iets dergelijks, maar de lessen zijn pas of nog niet begonnen, dus dat bleek geen optie te zijn. Uiteindelijk ben ik dan maar weer naar huis gegaan en heb besloten om het in oktober nog eens te proberen.

In de namiddag ben ik naar het park hier in de wijk gegaan om een looproute uit te stippelen. Zoals je ondertussen al weet, woon ik hier op het begin van de berg Tibidabo. De weg alleen al ernaartoe was zwaar, zeker met deze temperaturen.

roltrap barcelona

Eenmaal boven, zag ik dat het allemaal veel makkelijker had gekund. Eigenlijk had ik het moeten weten, want in Barcelona zijn roltrappen talrijk aanwezig…Tot nu toe heb ik echter nog nooit spijt gehad van de lange en/of zware omwegen die ik mezelf heb aangedaan, want telkens werd ik beloond. Deze keer was het cadeau een prachtig uitzicht over Barcelona en de Middelandse Zee…

Ik had kunnen verwachten dat er geen gras was. Waar in Spanje heb je gras? Op niet veel plaatsen in ieder geval. En gras én vlaktes heb je al zeker niet op een berg! Dus heb ik me met mijn strandhanddoek op een bankje geïnstalleerd. Het was er heel rustig. Het park heeft aparte ‘compartimentjes’ met banken, zodat voorbijgangers (joggers, skateboarders, honden en hun baasjes) je niet kunnen storen. Ik had veel last van vliegen, maar de twaalf muggenbeten ontdekte ik pas de volgende dag…

’s Avonds ben ik naar een couchsurfmeeting gegaan die elke woensdag in de Palau del Mar in de wijk Barceloneta wordt gehouden. De bedoeling was dat je er mensen kon ontmoeten die host zijn of zelf surfen om al converserend hun taal te oefenen. Bijvoorbeeld, als ik mijn Russisch wilde oefenen, had ik met een Rus kunnen spreken. Als iemand Nederlands wilde oefenen, konden ze naar mij toe komen. Uiteindelijk heb ik aan deze language exchange niet meegedaan, omdat ik wat later was. Cristina had al een uur eerder het eten klaargemaakt op mijn vraag, dus was ik om 21u op de meeting die om 20u begon. Ik heb dan wat met andere laatkomers gesproken: een koppel bestaande uit een Deense IT’er met Libanese roots en zijn Mexicaanse vriendin die Geschiedenis studeert en die nu allebei al enkele jaren in Barcelona wonen. Daarna kwam Annalisa erbij, een 30-jarige Italiaanse die reeds 6 jaar in Barcelona woont en werkt. Wat een geweldige vrouw is zij! Ik kon het vanaf haar eerste vraag goed met haar vinden: Does anyone of you watch True Blood? Ik had net een aflevering gekeken voor ik vertrok naar de meeting, dus ons gesprek kon meteen van start gaan. De rest van de avond bijna alleen nog maar met haar gepraat en de mensen die ze aan me voorstelde. Het was heel leuk!

Het terug naar huis geraken was andere koek. Ik vertrok samen met Annalisa van het feestje om iets na half twaalf om de laatste metro nog te halen. Ik moest drie verschillende lijnen nemen om thuis te geraken en tegen dat ik aan mijn laatste overstap was, was het vijf na twaalf en sloot de metro. Probleem! Nee toch niet, hoor. Want er bestaat in Barcelona zoiets als een nachtbus, de Nitbus in het Catalaans. Die rijdt enkele trajecten de hele nacht lang. Cristina had me een keer uitgelegd welke bus ik overdag moest nemen en welke ’s nachts, maar veel moeite om dat te onthouden deed ik niet, want ik ben al niet zo goed in de bus pakken en in Barcelona weet ik al zeker niet hoe-wat-en-waar. Ik was helemaal niet van plan om ooit de bus te nemen. Nu had ik echter geen andere keus (want ik wilde niet de taxi nemen). Ik heb zeker drie toertjes rond de Plaça Catalunya gelopen voor ik iemand vond die me kon zeggen waar de N5 vertrok. Ondertussen had ik immers ontdekt dat ik de N5 moest nemen, dankzij een app die Xarli (de Catalaanse versie van Charlie) – iemand die ik op de CS meeting heb ontmoet – me had aangeraden. Heeft die meeting toch nog voor iets nuttigs gezorgd! Hoe dan ook, de heenweg had een half uur geduurd, de terugweg drie keer zolang. Ergens na één uur was ik thuis en kon ik gaan slapen.

De volgende dag – voor wie niet meer kan volgen, dat is donderdag – wilde ik naar Sitges, een kuststadje 20 of 30km buiten Barcelona dat me al vaak en veel is aangeraden. De enige die er iets ‘negatiefs’ op aan te merken had, was Xarli, die me waarschuwde dat er heel veel homo’s rondlopen. In ieder geval, ik had instructies gevonden op het internet over hoe er te geraken en uurregelingen van de trein. Om 11u was ik alweer op pad. Ik moest naar het metrostation van Passeig de Gracia en volgens de instructies dan de C2-trein nemen, wat ik al raar vond. Deze trein bestond dus helemaal niet!! Er was ook niemand om hulp aan te vragen, dus wilde ik naar een ander station waarvan ik wist dat er ook een trein richting Sitges vertrekt. Stapte ik toch wel in de verkeerde metro zeker… In Parijs heb ik dat twee keer voorgehad, maar in Londen en Barcelona nog nooit. Volgens mij komt dat omdat ik best wel moe ben, wat deels mijn eigen schuld is. Ik ga laat slapen, ben vroeg wakker (omdat Cristina vroeg wakker is in de kamer naast mij), ik ben continu onderweg, het is heel de tijd warm (ook ’s nachts) en gewoon het alleen in een ander land zijn is ook zwaar. Logisch dat er eens iets mis loopt. Maar ik maakte me niet druk. Het was intussen te laat geworden om nog naar Sitges te gaan, want de laatste trein terug richting Barcelona was al rond 16.30u. Goed, de uitstap naar Sitges is verplaatst naar volgende week. In het weekend is het er te druk en bovendien geven ze regen en onweer dit weekend. Dan kan ik beter thuisblijven en eens aan mijn bachelorproef beginnen. In de plaats ben ik opnieuw naar Bogatell gegaan en ben daar gebleven tot ik op het nippertje van verbrand was. Ja, ik heb mij wel ingesmeerd, mama. Daarna weer naar huis gegaan.

Bogatell

Ik moet wel bekennen dat ik sinds mama vertrokken is geen Starbucks meer gaan halen ben. Tot vandaag. Mijn favoriete drankje dat ik heb leren kennen tijdens mijn studentenjob in de Starbucks in de luchthaven kost hier maar liefst anderhalve euro minder en ik had zo’n dorst en zin!

Vlak voor ik ’s morgens vertrok, is op hetzelfde moment mijn eerste gastzus gearriveerd. Ze heet Angelica, is van Virginia en is een klein zwart meisje dat hier een bussiness program volgt tot vlak voor de kerstvakantie. Mijn andere gastzus – ben haar naam vergeten te vragen – is van Arkansas en zit bij Angelica in de klas. Blijkbaar moeten ze verplicht een jaar abroad voor hun studie en Spanje bleek voor hen beiden het meest interessant (na Australië, maar dat was te duur). ‘De andere gastzus’ is heel Amerikaans qua uiterlijk, qua gedrag… Je zal je er wel iets bij kunnen voorstellen. Zij spreekt en verstaat niks van Spaans; een beetje zoals ik dus toen ik hier twee jaar geleden aankwam. Angelica verstaat wel wat ze bedoelen in het Spaans, maar vindt het moeilijk om antwoord te geven. Ik vergelijking met hen ben ik momenteel een vergevorderde. Ze waren beiden heel moe natuurlijk van hun lange reis en zijn na het avondeten meteen gaan slapen. Ik heb nog wat aan mijn blog gewerkt, zodat ik hem nu kon posten.

* Hier kan je het liedje luisteren met het vers dat me heeft geïnspireerd tot de titel van dit blogbericht. Ubarri heeft ons dit vorig jaar in de les laten horen en deze zin is eentje dat me is bijgebleven: Caminante no hay camino, se hace camino al andar. Het is moeilijk om dit letterlijk te vertalen en tegelijk de volledige betekenis in de vertaling te omvatten. Al wandelend, is er geen weg. Je maakt de weg door hem te wandelen. Met andere woorden, er is pas een pad omdat jij het gemaakt hebt; net zoals er pas een voetspoor in het zand achterblijft als je er gewandeld hebt, zo ontstaat er een pad. Zo zie ik mijn verblijf hier ook: er zal niks gebeuren, totdat ik in gang schiet en eraan begin. Ja, ik zal misschien veel moeten wandelen – en waarschijnlijk ook een keer de weg moeten zoeken of zelfs terugkeren – maar uiteindelijk zal het het allemaal waard zijn en niet voor niets zijn gebleken.