DE EXAMENS ZITTEN EROP!

Elk semester opnieuw realiseer ik me niet dat ik toch wel stress over de examens, totdat ze erop zitten. Plots keert mijn eetlust weer terug bijvoorbeeld, en dan kan ik niet geloven dat het alweer drie weken geleden is sinds ik voor het laatst patatas bravas at. Van het enige examen waar ik voor vreesde, nl. het eerste: Spaans-Amerikaanse Literatuur, weet ik al dat ik er door ben. Ik denk dat ik dit semester heel tevreden zal kunnen afsluiten. Daar ben ik niet alleen blij, maar ook opgelucht om! Zoals opa er me ook vaak op heeft gewezen: als ik slechte resultaten zou halen, zouden al mijn reisjes een averechts effect kunnen hebben. Dat was natuurlijk niet de bedoeling. Daarom dat ik ook heel hard mijn best heb gedaan, zodat de reisjes mijn beloning zouden kunnen zijn en niet de oorzaak van herexamens.

Dit is en blijft natuurlijk een reisblog. Laten we het dus over leukere dingen hebben!

Zoals ik tijdens het afgelopen semester al heb aangetoond, studeer ik al eens graag op verplaatsing. Aangezien ik voor mijn laatste examen veel tijd had, besloot ik nog eens een laatste bezoekje aan Sitges te brengen, mijn favoriete badstadje buiten Barcelona. Misschien herinner je je het nog, maar deze plek staat bekend als dé gay beach town van de Costa Brava. De vorige twee keren zag ik er letterlijk geen één, maar de helft van de mensen die ik afgelopen vrijdag tegenkwam, toen ik in de winkelstraatjes rondstruinde en over de promenade kuierde, waren koppeltjes bestaande uit twee mannen. Opeens snapte ik waar de reputatie van Sitges vandaan kwam!

De bedoeling was eigenlijk dat ik de Amerikaantjes, mijn twee nieuwe gastzussen, zou meenemen. Ze waren de vorige dag echter laat uit geweest (en gedurende twee uur verloren gelopen) en geraakten de volgende ochtend niet uit hun bed. Met mijn cursus voor het volgende examen in mijn handtas vertrok ik dan maar op mijn eentje. Geloof het of niet, ik heb gestudeerd! Op de trein en later ook nog op een bankje en een terrasje (met patatas bravas) in de zon, met zicht op zee. Het nuttige aan het aangename koppelen, I love it! Het was een zonnige dag, T-shirt-weer (zolang je in de zon zat) en mijn wangen waren op het einde van de dag net ietsje roder dan normaal.

Nu wat meer over mijn nieuwe gastzussen: Molly 1 en Molly 2. Toen Cristina me zei dat er twee Molly’s van de zelfde school in Chicago zouden komen, was ik er van overtuigd dat ze dat verkeerd verstaan moest hebben. Ik bedoel, hoeveel kans is er nu dat zoiets gebeurd? In ieder geval, het is echt zo. Molly 1 is een kleinere, mollige brunette en Molly 2 is een struise, sportieve blondine. Molly 1 is nogal gereserveerd, maar met Molly 2 kan ik het heel goed vinden! Vorig weekend zijn we met z’n drieën naar de splinternieuwe cinema twee straten van het appartement gegaan om The Wolf of Wall Street, een 3u-tellende film met Leonardo DiCaprio, te gaan kijken. De drie uur zijn echter voorbij gevlogen! Daarvoor wilde ik met hen naar Belgious gaan voor een Belgische wafel, maar omdat dat gesloten was – ik was wéér vergeten dat het pas open gaat om 17u – heb ik hen in de plaats geïntroduceerd in de wereld van de churros.

Ik heb ook nog enkele keren afgesproken met mijn andere vrienden. Afgelopen zaterdag wilde ik met Anna, Johanna en Kerry naar de bekende shotjesbar Chupitos in Calle Aribau – een straat vol bars, pubs, cafés enz. – gaan, maar aangezien dat gesloten was eindigden we in de plaats in Espit, een andere zaak uit dezelfde familie. Daarna belandden we bij een andere klasgenoot van mijn vriendinnen waar we de verjaardag van Jake vierden.

Dinsdag nam ik afscheid van mijn Spaanse klasgenoten. Na het examen gingen Fran (aka BatFran), Marta, Frederico en ik naar Nostrum voor lunch, zoals we ook deden toen we ’s middags na de les iets wilden eten. Na het eten en het vrolijke afscheid, keerde ik op mijn voetstappen terug, want ik had met Anna en Kerry aan de UB afgesproken om een koffietje te gaan drinken. We bespraken onze examenpapers voor de Engelse vakken die we delen, we mijmerden over hoe het zou zijn als we terug moeten naar onze respectievelijke scholen en of we nog naar Barcelona zouden terugkomen.

Eenmaal thuis kon ik de drang niet langer onderdrukken en met veel plezier – nee, dit is niet sarcastisch bedoeld! – begon ik mijn koffer te maken. Al een geluk dat ik dat dinsdag al heb gedaan! Ik had helemaal geen plaats genoeg! Woensdag ben ik alleen naar buiten gegaan om een extra koffer te kopen: een Samsonite-lookalike maar véél goedkoper. Cristina kon me exact vertellen waar ik moest zijn! Zo’n informatie krijg je nu eenmaal niet door een studentenappartement te delen, haha!

Donderdagvoormiddag heb ik mij officieel laten uitschrijven aan de UB. Opeens voelt het veel echter allemaal. Ik kom hier nooit meer terug. Toch niet om te studeren in ieder geval. Of ik daar nu blij om moet zijn of niet is mij nog niet helemaal duidelijk. ’s Middags hadden ook Kerry en Anna gedaan met hun examens en konden we samen lunchen bij BuenAsmigas. Voor de laatste keer wandelde ik de Ramblas af richting de zee, waar we met ons drieën gezellig nog wat babbelden op de brug voor het Mare Magnum. Zalig! Ondergaande zon, zee en bijkletsen met vriendinnen. Dit was eigenlijk al de derde keer dat ik dacht dat ik voor altijd afscheid zou nemen, maar nee! Vanavond gaan we nog een laatste keer uit! Zo leuk, we blijven het afscheid vieren en het is geweldig!

Die middag had ik ook een verrassend bericht gekregen, een bericht waar ik al maanden op wachtte maar de hoop om het nog te ontvangen al had opgegeven: Esther had eindelijk tijd om een café con leche met me te gaan drinken! Om 17u ontmoette ik haar in Llibreria Laie, een enorme boekenwinkel met een gezellig café aan – voor de Mechelaars: vergelijkbaar met het concept van de Zondvloed – waar alleen Barcelonezen komen. Daar konden we eindelijk eens een goed, degelijk gesprek voeren. Even een opfrissing van het geheugen: Esther was 2,5 jaar geleden mijn gastmoeder gedurende een maand tijdens mijn taalstage in Barcelona. Het contact liep toen wat stroef omdat ik amper een woord Spaans sprak, maar daarom was ik dan ook in Barcelona: om de taal te leren. Anderhalf uur later namen we afscheid. Ik ging tevreden naar huis met een uitnodiging op zak dat ik altijd mag blijven logeren als ik nog eens naar Barcelona kom. Daarom, en omdat Esther me in contact heeft gebracht met Cristina, mijn huidige gastmoeder, ben ik haar ontzettend dankbaar!

Ondertussen ben ik ook een city tripje naar Parijs aan het plannen met Aaron voor de eerste week van februari. Ik ben in het verleden al enkele keren naar Parijs geweest: met de papa en broer naar Roland Garros, een dagje op-en-af met de mama voor een schaatstoernooi gesponsord door haar werkgever, twee weken taalstage Frans, een schooluitstap… Deze keer is het echter allemaal op eigen houtje, en nu pas besef ik wat men bedoelt als men zegt dat Parijs een dure stad is. Gelukkig heb ik al een garantie op een studentenjob tegen dat ik terug kom naar België!

Maar de belangrijkste boodschap die ik wil meegeven in deze blog…

HET ERASMUSSEMESTER IN BARCELONA ZIT EROP!

Het is voorbij gevlogen, zoals verwacht, maar dat betekent niet dat het niet nog wat langer had mogen duren. Natuurlijk ben ik blij dat ik over een paar uurtjes thuis ben en weer in mijn eigen bed zal slapen, maar… Ik zal mijn leven in Barcelona wel missen. Niet het Spaans! Ik zal blij zijn als ik weer een tijdje lekker makkelijk in het Nederlands kan converseren. Anderzijds zal ik waarschijnlijk niet zo veel reisjes doen als ik de laatste tijd gedaan heb. Maar ik heb er dan ook verschrikkelijk hard van geprofiteerd hier! Het zal afkicken worden. Ik had gehoopt nog naar Valencia en Madrid – en misschien zelfs naar Valetta (in Malta) – te gaan, maar dat is er niet meer van gekomen. Aan de andere kant had ik niet verwacht naar Andorra te reizen! Of Lissabon! Nooit gedacht dat Sitges mij zo zou bevallen. Nooit gedacht dat ik vrienden zou maken via zoiets als Couchsurfing of dat zelfs een keer zou proberen! Natuurlijk had ik gehoopt niet bestolen te worden – wat eerder wel dan niet gebeurd in Barcelona – en dat is uitstekend gelukt! Ik moet wel toegeven dat de twee cijferslotjes, die ik altijd bij had om diefstal op reis tegen te gaan, ben kwijt gespeeld… Ironisch, niet? In de Sagrada Familia ben ik uiteindelijk nog altijd niet binnen geweest, noch in Casa Milá, noch in Casa Battló, en in Parque Guëll had ik verwacht nog wel eens een keer van het uitzicht op Barcelona te genieten, maar dat werd betalend. Geldwolven! Bovendien had ik nooit verwacht dat de kerstverlichting in Spanje niet alleen zo mooi en uitgebreid zou zijn, maar dat het ook nog eens mooier en uitgebreider zou zijn dan in een land waar er soms effectief sneeuw valt met Kerst, zoals in België! Veel van mijn plannen heb ik kunnen voltooien, maar er hebben ook veel verrassingen plaatsgevonden en soms heb ik mijn plannen zelfs overtroffen op een manier waarop ik nooit had durven hopen. En dat in 150 dagen!

See you soon!

Besos,

Claudia