Mooi Mar Menor

Twee weken kerstvakantie doorbrengen in Spanje, in een splinternieuwe villa met een zwembad, elke dag zon – zalig, zeg je? De neiging om het hierbij te laten, is heel verleidelijk, maar dit is slechts een kant van het verhaal.

Credits: Ann Van den Eynde

Kerstvakantie voor studenten uit het hoger onderwijs betekent blokvakantie. Verblijven in een nieuw huis betekent elke dag werkmannen die binnen en buiten lopen om de laatste dingen af te werken. Het feit dat dit alles in zonnig Spanje plaatsvindt, betekent dat je de zon regelmatig moet laten voor wat ze is om bouwtermen enz. te gaan vertalen van het Nederlands of Engels naar het Spaans en terug. Studeren – ook wel zonnen, in mijn geval – komt er dan niet echt aan te pas. Ik schreef al eerder over het huis dat we aan het bouwen waren in Spanje.

Toegegeven, moest het huis in San Pedro del Pinatar helemaal af zijn geweest en had ik inderdaad op mijn gemak in de zon achter – of onder – mijn boeken kunnen kruipen, dan had ik een heel ander verhaal kunnen vertellen (denk ik). Het is stiekem ook best leuk om buiten te eten bij 20 graden terwijl het in je thuisland sneeuwt en vriest.

Maar genoeg geklaagd – een student in de examens moet al eens haar hart kunnen luchten! Laat ik het nu hebben over de momenten die jullie het meest boeien: de momenten waarop ik het huis uit ging om nieuwe dingen en plekken te ontdekken. Want ik ben natuurlijk geen machine – tenzij het op reizen aankomt misschien.

Enkele dagen hadden we bezoek in Spanje en, nu ja, dan ben ik maar mee op een daguitstap geweest. Ik had al foto’s gezien van een natuurreservaat in de buurt en… let’s just say it took my breath away. Natuurlijk moest ik er mee naartoe!

Calblanque

Calblanque is een natuurpark met woenstijnachtige duinen, donkerblauw zeewater, ruige heuveltoppen en zoutmijnen. De kleuren combinatie van de zandstranden met het de donkere zee geeft een heel speciaal effect. Elke foto die ik maakte was mooi!

Een wandeling over kliffen was precies wat ik nodig had. Op de heenweg was de wind fel en koud, maar op de terugweg konden onze jassen uit. Jep, zelfs de mijne!

Hoewel iedereen me afraadde het te doen, zag ik niet meteen het gevaar in tot ik weer recht moest staan, maar ik wilde per se onderstaande foto op die klif. Gelukkig is ie goed gelukt. Toch?

Cabo de Palos

Vorig jaar zag ik de bekende vuurtoren van Cabo de Palos al eerder. Geloof het ook niet, maar op het uiterste puntje van dit vissersdorpje is het licht ook perfect voor mooie foto’s te maken. De vuurtoren staat er al sinds 1865 en werkt nog steeds!

Vanaf de voet van de vuurtoren heb je een mooi uitzicht op de achterkant van La Manga.

La Manga

San Pedro del Pinatar ligt pal aan de Mar Menor, ook wel de Kleine Zee genoemd. Dat komt omdat het nét geen zee is. De lagune vormt een soort baai die net niet gesloten is en nog steeds een doorgang van een paar honderd meter heeft naar de zee. Daardoor zijn er geen getijden, is het water lekker warm en het oppervlak steeds rustig.

Vanuit San Pedro heb je steeds een uitzicht op La Manga, wat Spaans is voor “de mouw”. Het ziet eruit als de Strip in Las Vegas, maar dan omringd door zee in plaats van woestijn. Normaal zie ik altijd de de voorkant – of de kant die aan de Mar Menor grenst – maar vanaf Cabo de Palos zie ik de achterkant van de mouw.

Eigenlijk is het licht aan de Mar Menor overal wonderlijk. De ondergaande zon kleurt de lucht altijd fel oranje en roze. Als je me volgt op Instagram, heb je misschien al gemerkt dat ik enorm kan genieten van een mooie zonsop- en ondergang.

Nu neem ik weer even afscheid om nog twee weken verder mijn hoofd te breken over de theorie van de Bedrijfscommunicatie, Marketing en Financiën. Als je je verveelt zonder mijn wekelijkse posts, kan je steeds het leesvoer ontdekken dat ik verschillende keren per week deel op de facebookpagina van Claudia Goes Abroad.

Veel succes aan mijn medekoppenbrekers! En hasta la proxima aan de rest!

Finish: 150 days!

DE EXAMENS ZITTEN EROP!

Elk semester opnieuw realiseer ik me niet dat ik toch wel stress over de examens, totdat ze erop zitten. Plots keert mijn eetlust weer terug bijvoorbeeld, en dan kan ik niet geloven dat het alweer drie weken geleden is sinds ik voor het laatst patatas bravas at. Van het enige examen waar ik voor vreesde, nl. het eerste: Spaans-Amerikaanse Literatuur, weet ik al dat ik er door ben. Ik denk dat ik dit semester heel tevreden zal kunnen afsluiten. Daar ben ik niet alleen blij, maar ook opgelucht om! Zoals opa er me ook vaak op heeft gewezen: als ik slechte resultaten zou halen, zouden al mijn reisjes een averechts effect kunnen hebben. Dat was natuurlijk niet de bedoeling. Daarom dat ik ook heel hard mijn best heb gedaan, zodat de reisjes mijn beloning zouden kunnen zijn en niet de oorzaak van herexamens.

Dit is en blijft natuurlijk een reisblog. Laten we het dus over leukere dingen hebben!

Zoals ik tijdens het afgelopen semester al heb aangetoond, studeer ik al eens graag op verplaatsing. Aangezien ik voor mijn laatste examen veel tijd had, besloot ik nog eens een laatste bezoekje aan Sitges te brengen, mijn favoriete badstadje buiten Barcelona. Misschien herinner je je het nog, maar deze plek staat bekend als dé gay beach town van de Costa Brava. De vorige twee keren zag ik er letterlijk geen één, maar de helft van de mensen die ik afgelopen vrijdag tegenkwam, toen ik in de winkelstraatjes rondstruinde en over de promenade kuierde, waren koppeltjes bestaande uit twee mannen. Opeens snapte ik waar de reputatie van Sitges vandaan kwam!

De bedoeling was eigenlijk dat ik de Amerikaantjes, mijn twee nieuwe gastzussen, zou meenemen. Ze waren de vorige dag echter laat uit geweest (en gedurende twee uur verloren gelopen) en geraakten de volgende ochtend niet uit hun bed. Met mijn cursus voor het volgende examen in mijn handtas vertrok ik dan maar op mijn eentje. Geloof het of niet, ik heb gestudeerd! Op de trein en later ook nog op een bankje en een terrasje (met patatas bravas) in de zon, met zicht op zee. Het nuttige aan het aangename koppelen, I love it! Het was een zonnige dag, T-shirt-weer (zolang je in de zon zat) en mijn wangen waren op het einde van de dag net ietsje roder dan normaal.

Wisdom found in a Buddhist store in Sitges

Nu wat meer over mijn nieuwe gastzussen: Molly 1 en Molly 2. Toen Cristina me zei dat er twee Molly’s van de zelfde school in Chicago zouden komen, was ik er van overtuigd dat ze dat verkeerd verstaan moest hebben. Ik bedoel, hoeveel kans is er nu dat zoiets gebeurd? In ieder geval, het is echt zo. Molly 1 is een kleinere, mollige brunette en Molly 2 is een struise, sportieve blondine. Molly 1 is nogal gereserveerd, maar met Molly 2 kan ik het heel goed vinden! Vorig weekend zijn we met z’n drieën naar de splinternieuwe cinema twee straten van het appartement gegaan om The Wolf of Wall Street, een 3u-tellende film met Leonardo DiCaprio, te gaan kijken. De drie uur zijn echter voorbij gevlogen! Daarvoor wilde ik met hen naar Belgious gaan voor een Belgische wafel, maar omdat dat gesloten was – ik was wéér vergeten dat het pas open gaat om 17u – heb ik hen in de plaats geïntroduceerd in de wereld van de churros.

Ik heb ook nog enkele keren afgesproken met mijn andere vrienden. Afgelopen zaterdag wilde ik met Anna, Johanna en Kerry naar de bekende shotjesbar Chupitos in Calle Aribau – een straat vol bars, pubs, cafés enz. – gaan, maar aangezien dat gesloten was eindigden we in de plaats in Espit, een andere zaak uit dezelfde familie. Daarna belandden we bij een andere klasgenoot van mijn vriendinnen waar we de verjaardag van Jake vierden.

Dinsdag nam ik afscheid van mijn Spaanse klasgenoten. Na het examen gingen Fran (aka BatFran), Marta, Frederico en ik naar Nostrum voor lunch, zoals we ook deden toen we ’s middags na de les iets wilden eten. Na het eten en het vrolijke afscheid, keerde ik op mijn voetstappen terug, want ik had met Anna en Kerry aan de UB afgesproken om een koffietje te gaan drinken. We bespraken onze examenpapers voor de Engelse vakken die we delen, we mijmerden over hoe het zou zijn als we terug moeten naar onze respectievelijke scholen en of we nog naar Barcelona zouden terugkomen.

Eenmaal thuis kon ik de drang niet langer onderdrukken en met veel plezier – nee, dit is niet sarcastisch bedoeld! – begon ik mijn koffer te maken. Al een geluk dat ik dat dinsdag al heb gedaan! Ik had helemaal geen plaats genoeg! Woensdag ben ik alleen naar buiten gegaan om een extra koffer te kopen: een Samsonite-lookalike maar véél goedkoper. Cristina kon me exact vertellen waar ik moest zijn! Zo’n informatie krijg je nu eenmaal niet door een studentenappartement te delen, haha!

Donderdagvoormiddag heb ik mij officieel laten uitschrijven aan de UB. Opeens voelt het veel echter allemaal. Ik kom hier nooit meer terug. Toch niet om te studeren in ieder geval. Of ik daar nu blij om moet zijn of niet is mij nog niet helemaal duidelijk. ’s Middags hadden ook Kerry en Anna gedaan met hun examens en konden we samen lunchen bij BuenAsmigas. Voor de laatste keer wandelde ik de Ramblas af richting de zee, waar we met ons drieën gezellig nog wat babbelden op de brug voor het Mare Magnum. Zalig! Ondergaande zon, zee en bijkletsen met vriendinnen. Dit was eigenlijk al de derde keer dat ik dacht dat ik voor altijd afscheid zou nemen, maar nee! Vanavond gaan we nog een laatste keer uit! Zo leuk, we blijven het afscheid vieren en het is geweldig!

Die middag had ik ook een verrassend bericht gekregen, een bericht waar ik al maanden op wachtte maar de hoop om het nog te ontvangen al had opgegeven: Esther had eindelijk tijd om een café con leche met me te gaan drinken! Om 17u ontmoette ik haar in Llibreria Laie, een enorme boekenwinkel met een gezellig café aan – voor de Mechelaars: vergelijkbaar met het concept van de Zondvloed – waar alleen Barcelonezen komen. Daar konden we eindelijk eens een goed, degelijk gesprek voeren. Even een opfrissing van het geheugen: Esther was 2,5 jaar geleden mijn gastmoeder gedurende een maand tijdens mijn taalstage in Barcelona. Het contact liep toen wat stroef omdat ik amper een woord Spaans sprak, maar daarom was ik dan ook in Barcelona: om de taal te leren. Anderhalf uur later namen we afscheid. Ik ging tevreden naar huis met een uitnodiging op zak dat ik altijd mag blijven logeren als ik nog eens naar Barcelona kom. Daarom, en omdat Esther me in contact heeft gebracht met Cristina, mijn huidige gastmoeder, ben ik haar ontzettend dankbaar!

Ondertussen ben ik ook een city tripje naar Parijs aan het plannen met Aaron voor de eerste week van februari. Ik ben in het verleden al enkele keren naar Parijs geweest: met de papa en broer naar Roland Garros, een dagje op-en-af met de mama voor een schaatstoernooi gesponsord door haar werkgever, twee weken taalstage Frans, een schooluitstap… Deze keer is het echter allemaal op eigen houtje, en nu pas besef ik wat men bedoelt als men zegt dat Parijs een dure stad is. Gelukkig heb ik al een garantie op een studentenjob tegen dat ik terug kom naar België!

Maar de belangrijkste boodschap die ik wil meegeven in deze blog…

HET ERASMUSSEMESTER IN BARCELONA ZIT EROP!

Het is voorbij gevlogen, zoals verwacht, maar dat betekent niet dat het niet nog wat langer had mogen duren. Natuurlijk ben ik blij dat ik over een paar uurtjes thuis ben en weer in mijn eigen bed zal slapen, maar… Ik zal mijn leven in Barcelona wel missen. Niet het Spaans! Ik zal blij zijn als ik weer een tijdje lekker makkelijk in het Nederlands kan converseren. Anderzijds zal ik waarschijnlijk niet zo veel reisjes doen als ik de laatste tijd gedaan heb. Maar ik heb er dan ook verschrikkelijk hard van geprofiteerd hier! Het zal afkicken worden. Ik had gehoopt nog naar Valencia en Madrid – en misschien zelfs naar Valetta (in Malta) – te gaan, maar dat is er niet meer van gekomen. Aan de andere kant had ik niet verwacht naar Andorra te reizen! Of Lissabon! Nooit gedacht dat Sitges mij zo zou bevallen. Nooit gedacht dat ik vrienden zou maken via zoiets als Couchsurfing of dat zelfs een keer zou proberen! Natuurlijk had ik gehoopt niet bestolen te worden – wat eerder wel dan niet gebeurd in Barcelona – en dat is uitstekend gelukt! Ik moet wel toegeven dat de twee cijferslotjes, die ik altijd bij had om diefstal op reis tegen te gaan, ben kwijt gespeeld… Ironisch, niet? In de Sagrada Familia ben ik uiteindelijk nog altijd niet binnen geweest, noch in Casa Milá, noch in Casa Battló, en in Parque Guëll had ik verwacht nog wel eens een keer van het uitzicht op Barcelona te genieten, maar dat werd betalend. Geldwolven! Bovendien had ik nooit verwacht dat de kerstverlichting in Spanje niet alleen zo mooi en uitgebreid zou zijn, maar dat het ook nog eens mooier en uitgebreider zou zijn dan in een land waar er soms effectief sneeuw valt met Kerst, zoals in België! Veel van mijn plannen heb ik kunnen voltooien, maar er hebben ook veel verrassingen plaatsgevonden en soms heb ik mijn plannen zelfs overtroffen op een manier waarop ik nooit had durven hopen. En dat in 150 dagen!

More wisdom from that store in Sitges

See you soon!

Besos,

Claudia

Op reis naar huis

Allereerst hoop ik dat iedereen een Feliz Navidad heeft gehad, wens ik iedereen een gelukkig/succesvol/gezond Año Nuevo en… O, nee – in België krijgen de kinderen geen bergen cadeautjes met Drie Koningen (Reyes Magos in het Spaans). Wel, de studenten van het hoger onderwijs wens ik dan alvast goede examens toe!

De kerstvakantie zit er sinds gisteren ook op voor mij. Wat heb ik uitgespookt de laatste twee weken? Het begon allemaal met een weekje thuis in België, de toerist uithangen. Ik had heel wat dingen gepland, maar zeker de helft is niet doorgegaan. Normaal gezien zou ik daar enorm door geïrriteerd zijn geweest, maar dat toont maar weer eens aan dat ik toch wel veranderd ben de laatste vijf maanden.

Ik heb volgens mij nog nooit zo genoten van een vrijdagavond in de zetel als die vrijdag dat ik thuiskwam. Een beetje bijkletsen met de mama en Etienne en dan… Belgische frietjes, echte chocomelk en Vlaamse tv-programma’s! Pebbles was met geen stokken bij me weg te slaan in het begin. Zodra ik neerzat, sprong hij onmiddellijk om m’n schoot. Daarbij kreeg ik afwisselend beschuldigende – Waar heb jij al die tijd gezeten? – en aanhankelijke – Het kindje is terug! – blikken.

Zaterdagavond was ik met mijn vrienden eerst in de Boesj te vinden, maar uiteindelijk zijn we heel de stad rondgelopen op zoek naar andere cafés die open (en niet vol) waren. Als je uit Barcelona komt, een stad waar elke avond van de week alles open is, dan is dat toch wel even aanpassen. Het was in ieder geval geweldig leuk om dit nog eens te doen.

Zondag zag ik Aaron, mijn beste vriend, eindelijk weer! We hadden veel bij te praten, ik dronk mijn tweede chocomelk van de week, we speelden Trivial Pursuit (ik was aan het winnen, maar Aaron haalde me op spectaculaire wijze in). Dit alles deden we in Sister Bean. Vervolgens kon ik eindelijk de nieuwe Media Markt eens bezoeken. Die avond ben ik naar de Burgerij geweest voor een lekker avondmaal met Ben & Jerry’s als dessert natuurlijk!

Maandag zou ik normaal naar de kerstmarkt gaan in Gent, maar de personen met wie ik wilde gaan, cancelden één voor één. Dan maar naar de cinema in Antwerpen – en dat niet voor één, maar twee films. Ik hou van cinema’s! Er gaat niets boven een grote zaal vol met afwachtende mensen, met comfy stoelen, verse popcorn en de allernieuwste films op groot scherm. De films die we keken zijn zeker twee aanraders: Het Vonnis (regisseur: Jan Verheyen) en Last Vegas (met o.a. Robert de Niro en Morgan Freeman in de hoofdrollen).

Dinsdagavond vierde ik Kerstmis met mijn grootouders, papa en broer en met kerstdag was ik bij mijn mama te vinden. Ook woensdagavond was ik weer in de Kinepolis te vinden. Dit keer gebruikten Kaj en ik onze gratis tickets voor de film Gravity met Sandra Bullock en George Clooney in de hoofdrollen. Het was een heel speciale film die me zo actief deed meeleven dat ik er achteraf zelf uitgeput van was. Ik heb nooit eerder zoiets gezien en heb gemerkt dat de 3D-technologie er toch op vooruit is gegaan de laatste paar jaar.

Ik denk dat ik al wel eens verteld had dat er een schaatspiste is aangelegd op Plaça Catalunya, maar ik was niet echt van plan om daar gebruik van te maken. Wie weet hoe vaak wordt dat ijs glad gemaakt? Ik ben al niet de meest elegante schaatsster van de wereld, maar daar zou ik gegarandeerd mezelf voor schut zetten. Op het aanbod om donderdagavond te gaan schaatsen in Leest zei ik echter wel toe. De schaatspiste in Barcelona is er natuurlijk maar tijdelijk, dus daar heb je niet die leuke muziek en discolichten die het allemaal wat dynamischer maken.

Vrijdag ging ik naar de kapper, ergerde ik me aan het bussysteem van Mechelen – dat heb je als je zo’n geweldig metronetwerk ter beschikking hebt in Barcelona, waar de metro nooit meer dan twee minuten te laat is – en genoot ik gewoon van het thuis-zijn. Ik heb gedurende deze week ook reeds mijn twee examenpapers voor mijn Engelse vakken geschreven en mijn notities in orde gebracht. Dat zeg ik er maar even bij, want ik heb hier en daar iets opgevangen over dat het toch wel heel makkelijk moet zijn daar in Spanje als ik aan zoveel activiteiten kan deelnemen, reisjes kan doen en vooral heel weinig met school bezig moet zijn en toch kan slagen. Om even duidelijkheid daarin te scheppen: ik heb nog nooit zoveel voor school gewerkt als dit semester. Voor en na school, in de luchthaven, op het vliegtuig, in de bus… Zodra ik een minuutje vrij was, werkte ik en studeerde ik. Bovendien kan ik even makkelijk mijn boeken voor school lezen op het strand in Sitges of op de bus naar Andorra als thuis op mijn kamer of in de Starbucks tussen de lessen door. Voor zover ik heb ontdekt is het allemaal een kwestie van planning en discipline. Ik heb heel vroeg al half-en-half besloten dat ik uitstapjes wilde doen en heb volgens dat idee mijn time management geregeld. Daar ben ik redelijk goed – maar helaas niet perfect – in geslaagd.

Zaterdagavond vloog ik voor één nacht terug naar Barcelona. Toen ik aankwam bij Cristina, maakte ik mijn rugzak opnieuw klaar voor mijn volgende tripjes: Granada, San Pedro del Pinatar en Barcelona. Geen vragen stellen! Het wordt allemaal wel duidelijk.

Ik moet eerlijk bekennen, toen ik terugkwam in België voelde ik me echt een toerist. Ik wilde overal foto’s van maken: het station, de mensen, de Krieken die ik bestelde enz. Toen ik eindelijk net weer aangepast was – hoewel… mijn bronchitis begon pas door te breken toen ik me in het Belgische klimaat bevond (herinner je je mijn verkoudheid nog die begonnen was in Malaga?) – moest ik weer terug naar Barcelona. Deze keer was ik daar net ietsje minder blij om. Ik moest immers terug om te studeren en examens af te leggen. Niet bepaald geweldige vooruitzichten. Daarom vond ik het helemaal niet erg om de volgende dag vroeg op te staan om het vliegtuig naar Granada te nemen, waar papa me zou ophalen op de luchthaven. Hij was al eerder naar Spanje i.v.m. het huis dat hij daar aan het bouwen is.

Eenmaal ingecheckt in ons hotel trokken we het centrum van Granada in. Het was hier heel erg koud. Granada ligt dan ook meer landinwaarts en vlak aan het gebergte van de Sierra Nevada. Weer viel er heel wat te wandelen. Deze keer moest ik echter een keer niet zelf de weg zoeken en kon ik gewoon rustig om me heen kijken. Het was leuk om nog eens iets samen met mijn papa alleen te doen. Het was dus ook niet zo verrassend dat we meteen op een terrasje in de zon belanden en een menú del día bestelden. Daarna begon onze wandeltour pas echt! Via Plaza Campo del Principe liepen we richting La Alhambra – het enige dat je moet gezien hebben als je naar Granada bent geweest. Mja, ik heb het gezien. Binnen zijn we niet geraakt. Je hoort van maanden van tevoren je tickets te bestellen aangezien er een daglimiet is op het aantal bezoekers. Ook voor de volgende dagen was alles uitverkocht. We zullen de kans nog wel eens krijgen in de toekomst. San Pedro is niet zo heel ver van Granada!

Na een toertje rond La Alhambra kwamen we uit op Paseo de los Tristes, waar er leuke barretjes zijn met zicht op het kasteel. Vanaf daar moesten we verder bergop richtig de view points, in het Spaans miradors genoemd. Ondertussen begon de zon te zakken en het werd merkbaar nog kouder. De wandeling was echter de moeite.

Die avond gingen we naar een tapasbar – is er wel iets anders in Granada?! Hier leerden we al gauw de twee Nederlanders kennen die ik bij het binnenkomen meteen had gespot. In het begin liep het wat stroef, maar uiteindelijk kwamen ze wat los en was het een avond vol wijnproeven en tapas smullen om af te sluiten met champagne en sherry (dat had ik nog nooit eerder geproefd en ik hoef het niet snel weer). Ik kan best genieten van een glas wijn of champagne, zeker als het zo lang geleden is, maar de sherry laat ik in de toekomst toch maar staan. De volgende dag ontdekten papa en ik de rest van Granada. We begonnen met tapas bij Enrique en kuierden op ons gemakje door de stad.

De volgende dag reden we de Sierra Nevada in. Zo mogelijk werd het nog kouder! Er stond een ijzige wind op de top van de berg. Het originele plan was eigenlijk dat we zouden gaan skiën in de Pradollano, maar omdat de sneeuwberichten zeiden dat het de moeite niet was, hebben we ons skigerief thuisgelaten. Desondanks zijn we het daarboven toch eens gaan verkennen.

Ook die avond leerden we weer een Hollandse kennen. We hadden meer dan een half uur lang Granada rondgelopen op zoek naar iets dat open was op oudejaarsavond – liefst geen Libanees of dürüm of iets dergelijks – en dat was één enkele tapasbar, niet te ver van het plein waar we later naar het vuurwerk zouden gaan kijken. De bedoeling is dat je bij alle twaalf slagen van het nieuwe jaar telkens één uva (een druif) eet om het komende jaar geluk te hebben. Ik lust helemaal geen druiven, maar dit was een traditie waar ik wel al een hele tijd naar uit had gekeken. God, wat gaan die slagen snel!

Wat er zoal overblijft op straat nadat een bende nieuwjaarsvierders is gepasseerd

De volgende dag reden we verder naar San Pedro del Pinatar, zodat ik ook eens de vorderingen aan het huis kon zien. Voor mij zijn er drie gevoelens van thuiskomen: er is natuurlijk thuiskomen in Mechelen waar ik heel mijn leven gewoond heb, ik voel me ook thuis in Barcelona maar doordat ik weet dat dit niet voor eeuwig is voelt het anders, en dan is er thuiskomen in San Pedro. Het is heel vreemd om verliefd te worden op een Spaans dorp waar bijna niemand ooit van gehoord heeft, maar je moet er gewoon geweest zijn om het te snappen.

Mazarón

Na twee daagjes in San Pedro was het dan tijd om terug te vliegen – in mijn geval is het toch ‘terug’ – naar Barcelona, waar we nog enkele dagen zouden doorbrengen. Het was heel vreemd. Ik passeerde natuurlijk langs Cristina om verse kleren op te halen. Er is ook maar zoveel dat er in mijn rugzak past… Ik had daar dus nog steeds mijn kamertje, maar ging toch enkele straten verder op hotel met papa. Natuurlijk was ik nu degene die het heft in handen nam en de weg wees. Dat was ook wel eens iets anders.

De eerste avond wilde papa bij Tickets gaan eten, maar dat was gesloten en per toeval belanden we dan bij een zusterzaak: Casa de Tapas Cañota. De menukaart lezen op zich is al een plezier! De croquettes de jamón zijn de beste die ik ooit heb gegeten.

De volgende dag nam ik papa mee naar Poble Español en eindigden we na een bezoek aan het Mare Magnum, het shopping center in Port Vell, en een wandeling langs de Mediterraanse Zee in de Carpe Diem Lounge Club waar ik een decadente avond heb beleefd, maar dat is nu eenmaal de bedoeling als je naar CDLC komt. Toch kan ik nog steeds niet begrijpen dat er daar een fles van €11.000 op de kaart staat. Zou er echt iemand dat ooit bestellen? Wij hielden het in ieder geval bij wijn – en voor mij ook Sprite en spuitwater.

Een bar met zicht op zee in Mare Magnum

Eindelijk was de grote dag aangebroken! Zondag woonden we een voetbalmatch bij in Camp Nou! Ik had de hoop allang opgegeven dat ik dat ooit nog eens zou mogen meemaken, maar het is dan gelukt! FC Barcelona won met 4-0 tegen Elche. Ik ben helemaal niet zo geïnteresseerd in het kijken naar voetbal, dan speel ik het liever zelf. Desondanks ben ik dolgelukkig dat ik deze kans kreeg!

Die avond verschoot ik me een ongeluk. Zoveel zaken dat er dicht waren op een zondag! Zelfs op een zondag zijn voedingsgerelateerde zaken (behalve grote supermarkten) altijd open. En dan herinnerde ik het mij: de nacht van 5 op 6 januari viert men in Spanje Reyes Magos, oftewel: drie koningen. Dat is hetzelfde voor de Spanjaarden als Sinterklaas, alleen nog groter. De volgende dag hoeft niemand te werken, de kinderen krijgen verschrikkelijk veel aandacht en bergen cadeautjes en alles alles is gesloten. Gelukkig was Ciudad Condal (of Ciutat Comtal in het Catalaans) nog open. Deze zaak is een instituut in Barcelona waar elk uur van elke dag een wachtrij staat om er te mogen eten. Maar dat hoort er nu eenmaal bij. Om 23u had ik nog niet echt honger – dat zijn mijn Spaanse afwijkingen – maar we kregen dan eindelijk een tafeltje. Het heeft me weer gesmaakt!

De volgende middag liet ik papa de wijk El Born zien, waar we – net als ik altijd probeer te doen als ik een plekje vind – aten onder de kerk. Je weet wel, die kerk waar iedereen zo graag wil trouwen. Daarna haalden we ons gerief op in het hotel en was het voor papa tijd om terug te keren naar België en ik naar Cristina.

Ik was best wel moe van alles. Het weekend voor ik naar België kwam, had ik ook al doorgebracht in Malaga. In België voelde het net alsof ik opnieuw op reis was en ook de ca. 10 dagen erna was ik steeds op stap. Ik dacht bij Cristina eens lekker in mijn bed te kruipen en een filmpje te kijken, maar ik deed de deur open en… Er viel een paard omver?! Ik deed de deur wat verder open en zag dat ik een stokpaard omver geworpen had in een berg speelgoed. Meteen snapte ik wat er aan de hand had. Cristina had haar familie uitgenodigd om Los Reyes te komen vieren.

Ik had mijn rugzak nog niet afgedaan of ik werd al uitgenodigd voor cava, fruitsla, chocola en de typische taart die op deze feestdag wordt gegeten. In die taart zit dan twee ‘poppetjes’ verstopt die elk een betekenis hebben: de koning betekent dat je de kroon mag dragen voor de rest van de dag en de boon betekent dat je de taart moet betalen. Ik heb geen van beiden getrokken. Daarna drinkt men carejillo. Dat is zwarte koffie met een scheutje rum of cognac. Ik heb dat natuurlijk eens geprobeerd (tot grote hilariteit van de toeschouwers), maar het was nogal straf naar mijn smaak…

Speciale taart voor de Dia de Los Reyes

Miguel was koning!

De meest opvallende persoon op dit feestje was natuurlijk Rai. Het enige kind op een feestdag die de kinderen in de bloemetjes moet zetten. Natuurlijk werd die jongen gek van plezier! Hij stond letterlijk te trillen, gilde erop los en rende en rende en rende maar rond in zijn Spiderknight kostuum – i.e. het pak van Spiderman in combinatie met de helm, het schild en het zwaard van een ridder. Rai is een superleuke, kleine knul van 3 jaar die iedereen meteen inpakte. Ik noemde hem Rei Rai, oftewel: koning Rai. Ik was toch blij toen dat joch eindelijk weg was en ik eindelijk kon bekomen op mijn kamertje.

En ja… Sinds gisteren ben ik aan het studeren. Het gaat goed vooruit. Ik heb zowat alles voor mijn eerste examen al geleerd en kan morgen alles herhalen. Vrijdag zal de enige dag zijn dat ik vroeg moet opstaan, aangezien dat mijn enige examen is om 8.30u. Voorlopig zitten er geen uitstapjes meer in voor mij. De enige vlucht die ik nog ga boeken, is mijn vlucht naar huis en ik weet nog niet exact voor wanneer dat gaat zijn. Ik geniet van mijn relaxte tijd. Gisteren keek ik er naar uit om te beginnen studeren – vandaar dat het zo goed vooruit ging – maar vandaag was ik het al meteen weer beu, haha! Het examen van vrijdag is het enige examen waar ik effectief voor moet slagen om er in totaal door te zijn. Als ik voor mijn andere papers en examens een 3 of 4 op 10 haal ben ik sowieso geslaagd. Stress is er dus niet echt, maar dat leert des te makkelijker omdat ik weet dat ik het puur voor mezelf doe.

Ik wens iedereen veel succes met de examens* en de goede (of slechte, wie weet) voornemens** voor 2014!

Besos,

Claudia.

* Ik ben mij ervan bewust dat dit weer een lang blogbericht was. Als je examens hebt, zou je dan nu niet beter weer gaan studeren? Hup, hup! Gaan met die banaan! iVaya, vaya!

** Misschien kan je op je lijstje ook een city tripje naar Barcelona zetten? Just saying…

It is better to travel well than to arrive

Maandag 18 november was de grote dag: mijn laatste deelexamen. Ik heb het zo goed mogelijk gedaan en verwachtte wel te slagen, maar minder te halen dan het vorige deelexamen van Filosofie. Ik had de teksten niet gelezen en snapte niet alle concepten. Bovendien kreeg ik deze keer én de filosoof die ik het minst goed begreep én diens tekst waarvan ik niet alles snapte. Maar ik kan jullie met trots vertellen dat ik voor beide deelexamens geslaagd ben!

Dinsdag had ik een bespreking voor de presentatie van Modernism. Deze presentatie doe ik met 7 Spanjaarden die ik slechts van gezicht ken, maar het is allemaal vlotjes verlopen – behalve dat de helft natuurlijk te laat kwam of helemaal niet kwam opdagen. Na de laatste les ben ik met de meiden van Erasmus – Johanna (Duitsland) en Kerry en Anna (Engeland) – een stuk pizza gaan eten. Inderdaad, een stuk. Dat was natuurlijk niet genoeg voor mij, dus besloot ik eindelijk maar eens churros con xocolate te gaan proberen. De andere leden van mijn presentatiegroepje hadden me verteld waar ik één van de beste plaatsen om churros te eten kon vinden. Dat heb ik ook nog eens supervlot gevonden, ondanks dat het in één van de kleinere straatjes van de Barri Gottic was! Ik moet zeggen dat ik het – surprise, surprise – een pak lekkerder vond zonder de chocoladesaus. Qua smaak en textuur houdt het een beetje het midden tussen een wafel en smoutebollen. Spanjaarden houden ervan, maakt niet uit in welk gewest!

Donderdag ben ik naar de première van Catching Fire geweest met Shannon! Ik was dolblij toen ik ontdekte dat er toch ergens een originele – dus: niet-gedupte – versie te vinden was én dat ik toch naar de allereerste voorstelling kon! In België ga ik ook altijd naar de eerste voorstelling omdat ik een kick krijg van films als eerste te zien en hoewel het een dag later uitkwam dan thuis, was ik nog steeds de bij eersten in Spanje. Shannon vond het al helemaal geweldig omdat de film de volgende dag pas in Amerika vertoond zou worden. Om 1u waren we terug thuis en om 3u vertrokken Shannon en Anjelica al naar Rome.

Vrijdag was ik uitgenodigd op het afscheidsfeestje van twee Amerikaanse kotgenoten van Anna, mijn Erasmusvriendin uit (de buurt van) London. Ik had het grootste deel van de dag – om niet te zeggen de laatste anderhalve maand – gestudeerd en had er wel eens behoefte aan om nog eens iets te gaan doen; en nee, naar de cinema gaan telt niet mee. Toen iedereen er was – geen idee wie die iedereen allemaal waren, ze kwamen van over heel de wereld! – besloot de groep naar BeCool te gaan, een club in een zijstraat van Avenida Diagonal. Ik dacht dat we naar een chupitos bar gingen, want Johanna en ik hadden geen zin om naar een club te gaan – ik heb nooit zin om naar een club te gaan. Het was een… interessante avond. Ik heb de laatste twee uur op de vrouwenwc’s doorgebracht omdat Anna een beetje te veel van de gratis drank had geprofiteerd die iedereen op haar feestje had meegebracht.

Anna (links) en Johanna (rechts)

Anna en haar kotgenoten; de twee meiden zouden de volgende dag terugkeren naar Florida

Johanna, Kerry, Anna en ik

Ze hebben ondertussen ook de 85km aan Kerstmisverlichting aangestoken in Barcelona. Het is geweldig om te zien! Je zou niet zeggen dat het crisis is hier, zeker niet als je weet dat ze er zo maar even twee miljoen euro in hebben gestoken!

Kertsverlichting in Port d’Angel, een grote winkelstraat in Barcelona

Zaterdag 23 november ben ik voor de tweede keer naar Catching Fire gaan kijken. TWEEDE KEER?! Jep, dat doe ik in België ook vaak. Thuis is het omdat ik meestal de enige zot ben die de massa wil trotseren door naar de eerste voorstellingen van langverwachte films te gaan kijken, maar hier was het vanwege een communicatie probleempje. Ik had eerst aan de meiden van Erasmus gevraagd om te gaan, maar omdat ze niet antwoorden en de volgende avond de première al was, heb ik in de plaats Shannon meegenomen. Achteraf bleek dan dat mijn klasgenoten toch wilden gaan, maar dan op zaterdag. De film was geweldig, dus natuurlijk wilde ik nog een keer mee! En het was zeker de moeite!

Zondag heb ik de hele dag gelezen, zodat ik mijn laatste boek voor US Literature zou uithebben. Ik moet volgende week maandag namelijk mijn laatste essay inleveren en dat weekend ben ik net naar Lissabon. Dus maak ik dat maar op voorhand. Ik ben alleen even naar buiten geweest voor een koffietje bij de Starbucks omdat de melk op was – en zonder melk geen café con leche natuurlijk!

Dinsdag en woensdag zal er normaal gezien niets vermeldenswaardigs gebeuren. Donderdagvoormiddag heb ik de eerder vermeldde presentatie over Virginia Woolf en in de namiddag ga ik mijn 100 dagen Barcelona vieren in Lissabon! iHurra!

* “It is better to travel well than to arrive” zou een quote zijn van niemand minder dan Buddha. Het verwijst niet letterlijk naar op reis gaan, maar naar mijn verblijf in Barcelona als een weg, een reis om mezelf beter te leren kennen. Ik zal waarschijnlijk nooit alle hoeken en gaten van mezelf ontdekken, maar de manier op zich waarop ik dit doel hoop te bereiken – namelijk door ervaringen, goede intenties, try and error en door tussendoor reeds enkele doelen te bereiken – is belangrijker dan het doel op zich. Virginia Woolf is immers van mening dat desires lose their value when one achieves them. A life without desiring things is death. Wat ik momenteel het meest wil, is naar Lissabon gaan, België bezoeken en dan slagen voor mijn examens! Verlangens te over!

90 dagen weg van huis

Zoals je aan de titel kan zien ben ik (vanaf morgen) reeds 3 maanden niet meer woonachtig in België. Dat vond ik tot vorige week helemaal niet zo erg, aangezien het weer hier volledig op mij afgestemd leek te zijn. Dat is ondertussen helemaal veranderd. Ook hier hebben we nu regelmatig regen en is de temperatuur plots stevig aan het dalen. Mijn zomerkleren zitten al in mijn valies en mijn dikke truien heb ik in de plaats op de lege plekken in de kast gelegd.

Eerlijk gezegd is dat één van de enige speciale dingen die er is gebeurd de laatste weken. De kleerkastwissel, bedoel ik. Verder was ik continu een evenwicht aan het zoeken tussen het inhalen van anderhalve maand gemiste leerstof van Feminisme in een tijdspanne van slechts 3 weken, het bijhouden van Spaans-Amerikaanse literatuur en het lezen van mijn Engelstalige boeken. Ik denk dat het geen verrassing is als ik zeg dat mijn hoofd verschillende keren op exploderen stond. Ik heb heel wat leuke activiteiten afgezegd – zoals een laatste keer gaan pingpongen met Steffen voor hij terugkeerde naar Denemarken, Halloween vieren met de Amerikaantjes, (vegetarisch) koken met de Erasmusmeiden, tapas eten, Poble Español bezoeken met Laurien, een klein rolletje spelen in een webserie,… – allemaal opdat ik toch maar zou slagen voor mijn deelexamens en niet in juni/juli zou moeten terugkomen naar Barcelona, enkel en alleen om herexamens te doen. Ik wil Barcelona helemaal niet met examens associëren!

Maandag 4 november had ik ’s avonds mijn eerste examen van de week: Feministische Literatuurkritiek. Hier heb ik nog steeds geen uitslag van. Ik heb geen idee hoe ik het heb gedaan, maar ik kan tevreden zijn met mezelf. Ik heb alles gedaan wat ik kon doen en als ik er niet door ben, tjah… Meer dan mijn best kon ik niet doen. Bovendien is de professor helemaal geen gemakkelijke. Een week nadat ik deze les begon, kwam er nog een Erasmusstudent binnen en hij werd door de professor weggestuurd omdat zijn inschrijving nog niet volledig afgerond was. Het is allemaal haar probleem niet. No mercy! Voor dit examen plaatsvond, moest ik ook nog een tweede essay indienen voor US Literature, maar dat had ik al een week op voorhand af, zodat ik de hele week en het weekend vrij had om voor mijn twee examens te studeren.

Dinsdag 5 november, om half negen ’s morgens, had ik dan mijn tweede examen: Spaans-Amerikaanse Literatuur. Ik was ondertussen stikkapot van een hele maand van ’s morgens bij het opstaan tot ’s avonds vlak voor het slapengaan 100% geconcentreerd met mijn Spaanse vakken bezig te zijn, m.a.w. 11u per dag te studeren in mijn verlengde weekend. Bovendien had men mij verteld dat als ik zou slagen bij déze professor, ik best trots op mezelf mocht zijn. Ik had er dus geen goed oog op. Mijn twee examenvragen bestonden uit één vraag die ik perfect kon beantwoorden, maar die ik – ik vermoed in al mijn vermoeidheid – grotendeels verpest heb. De tweede vraag was een fragment van een boek van 900blzn. dat ik niet kon lezen wegens tijdsgebrek. Ik wist wel over wat het ging omdat we het hierover hadden gehad in de les, maar de vraag ging gedeeltelijk over leerstof van vorige jaren – die ik dus niet gezien heb – dus kon ik alleen datgene antwoorden wat ik in de les had gezien. Ook hier geen medelijden met Erasmus-studenten! In ieder geval, mijn uitslag was niet al te best, maar kan nog perfect opgehaald worden in het eindexamen in januari. Daar zal ik mijn troost in moeten zoeken, want het is best een teleurstelling, na een maand hard werken… Zoveel moeite heb ik aan de UA nog niet vaak moeten doen.

De rest van de week heb ik enorm veel geslapen, minstens 10u per nacht, wat veel is voor mij.

Vrijdag 8 november naar Andorra. De busrit duurde 3,5u en de bus was halfleeg, waardoor ik veel ruimte had om in alle mogelijke posities in mijn boek voor Modernism te lezen – ik moest immers al mijn ander werk beginnen in te halen nu de twee deelexamens voorbij waren. Gelukkig had ik mijn jas gereed, want in de Pyreneëen was het natuurlijk gevoelig kouder dan aan de Costa Brava. Eerst ben ik mijn rugzak gaan afzetten in mijn hotel – dat géén aanrader is, maar een supergoede ligging heeft! – om dan de winkelstraat af te lopen, te windowshoppen en een bezoekje te brengen aan Caldea, één van de grootste wellness centra van Europa. Ik heb hier een korte rondleiding gekregen van een vriendelijke receptioniste, maar mijn budget liet een paar uurtjes dobberen in hot springs van 72°C jammer genoeg niet toe. Na een korte terugkeer naar het hotel om een dikke trui aan te trekken – het was opeens fel aan het afkoelen – heb ik wat in de duurdere winkelstraat van Andorra La Vella rondgewandeld, dat trouwens mijn 10e Europese hoofdstad is nu. Misschien vroeg je je al af Wat gaat Claudia daar nu zoeken? Wel, dat is het antwoord: ik wil mijn collectie bezochte Europese hoofdsteden uitbreiden. ’s Avonds ben ik dan nog naar één van de shoppingcenters gegaan om een pizza te eten – mijn tweede nog maar sinds ik in Barcelona ben – en een uurtje te studeren (er was gratis wifi) met een slechte warme chocomelk (ik had gehoopt dat, nu ik dichter bij Frankrijk was, de kans groter was dat ik een deftige chocomelk zou kunnen drinken, maar tevergeefs…). Terug naar het hotel dan, nog wat lezen en proberen niet afgeleid te raken door de geluiden die door mijn niet-soundproof muren weerklonken. Bijna twaalf uur later werd ik wakker. Het was vijf graden buiten. Ik had alles van Andorra La Vella zowat gezien. [Eigenlijk is de hoofdstad van het prinsdom Andorra niet veel meer dan een shopping village met daarin nog wat winkelcentra en een spa. Als je buiten de hoofdstad gaat, kan je bergklimmen, skiën en natuursporten doen, maar zonder auto was dat niet echt een optie.] Aangezien ik geen zin had om nog langer in dit hotel te blijven en verder niks anders meer te doen had (én omdat het zo koud was), besloot ik, zodra ik verplicht moest uitchecken, naar het busstation te gaan en te vragen of ik een vroegere bus terug naar Barcelona kon nemen. Eigenlijk mag dat niet, maar de buschauffeur kon me moeilijk weigeren aangezien er maar twee anderen op de bus zaten. Aan de douane stond er minstens 4km file om Andorra binnen te mogen. Er was die zaterdag dan ook vanalles te doen. Maar zelfs als ik daarbij had willen zijn had het nog geen zin, want de activiteiten begonnen om 15u en dan vertrok mijn eigenlijke bus. Twee uur en vijfenveertig minuten later stond ik weer in het 10-graden warmere Barcelona. Meteen na thuiskomst ben ik weer beginnen te studeren. Ondanks mijn uitstapjes kan je mij niet verwijten dat ik geen toegewijde studente ben, toch?

Zondag 10 november ben ik er eindelijk eens in geslaagd met de Amerikaantjes – Shannon en Anjelica – een stapje in de wereld te gaan zetten. Ze wilden in een bar naar de match van FC Barcelona tegen Sevilla gaan kijken en nodigden me uit om met hen en hun vriendinnen mee te gaan. We hebben enkele Ierse pubs gedaan tot we er één vonden waar de match werd uitgezonden. Onderweg werden we bestookt met aanbiedingen: free glass of champagne for the ladies, one free shot with every bought drink,… Wij hebben voor de shotjes – chupitos in het Spaans – gekozen. Maak je geen zorgen, ik heb pas les om 13u op maandag. Ik had genoeg tijd om uit te slapen.

Donderdag 14 november had ik slechts één les – van 8.30-10u – dus besloot ik van deze aangename dag gebruik te maken om naar Tarragona te gaan, één van de hoofdsteden uit de tijd van de Romeinse overheersing op het Iberisch schiereiland. Een andere is Carthagena, waar ik deze zomer ook geweest ben. In ieder geval, het zou daar een laatste keer 20 graden worden, en als ik ergens de zon zie, dan ben ik er niet weg te slaan! Uiteindelijk stond er een frisse wind, waardoor een vest op z’n minst nodig was. Ik was blij nog eens wat in de Romeinse cultuur ondergedompeld te worden. Dat is toch al weer even geleden. Voor zij die dit niet weten: ik heb 6 jaar Latijn en 5 jaar Grieks gedaan; de antieke cultuur van de Oudheid was ooit dagelijkse kost voor mij. Tarragona was een mooie, aangename stad. Ik had veel meer toeristen verwacht, maar waarschijnlijk zijn die er voornamelijk in de zomer. Zelfs het toeristische centrum is alleen maar open op zaterdag en zondag, van 14.30-16.30u. Leek me een beetje vreemd… Zonder kaart heb ik na een lange omweg dan toch het historische centrum gevonden, met de Kathedraal, het Amfitheater, het Circus Maximus en het Forum Romanum. Ik heb ’s middags superlekkere croquettes de jamon gegeten met onmisbare patatas bravas.

Vrijdag 15 november heb ik gestudeerd voor mijn allerlaatste deelexamen dat komende maandag plaatsvindt. Het is er weer eentje van Filosofie. Jeeeeej… In de late namiddag ben ik met Shannon en Anjelica naar Belgious gegaan. Ik had al een paar keer afgesproken met Laurien om een Belgische wafel te gaan eten – ik herinnerde me nog van mijn bezoek aan dit ijskraam van Belgische eigenaars dat de wafels hier supersupersuper lekker waren, net als thuis – en aangezien er steeds iets tussenkwam, zag ik dit als een perfecte mogelijkheid om mijn roomies eens wat Belgische cultuur bij te brengen. En ze gaan het nooit vergeten! Het was overheerlijk! Daarna hebben we nog de Ramblas afgewandeld – ik kan er maar niet overheen hoe leeg het daar tegenwoordig is! Mijn gastzussen waren van plan om de volgende dag te gaan paardrijden in een stadje een dik half uur buiten Barcelona. Volgens Cristina was dit een supermooi landschap om te paardrijden. Eerst was ik natuurlijk een beetje jaloers, maar het feit dat ze onweer voorspelden voor de rest van het weekend – en geloof me, geonweerd heeft het al! – deed me dan weer eerder medelijden met hen hebben. En inderdaad, ze zijn niet kunnen gaan vandaag.

Zaterdag en zondag bestaan weer grotendeels uit studeren voor het examen van maandag. Aan het einde van de maand heb ik nog een presentatie voor Modernism en een laatste essay voor US Literature en dan zitten alle taken en examens en weet-ik-veel-wat erop. Behalve het leeswerk natuurlijk, dat lijkt nooit op te houden…

Over 13 dagen vertrek ik naar Lissabon – inderdaad, mijn 11e hoofdstad! – en daar kijk ik naar uit. Ik ben nog nooit in Portugal geweest en heb al veel over Lisboa gehoord. Als er nog iemand tips heeft voor must-sees, zoals Ann (danku daarvoor trouwens!), dan mag je mij dat zeker laten weten! Ik kan ook al vertellen dat ik een allerlaatste vlucht heb geboekt naar Malaga. Daar ga ik naartoe het weekend voordat ik een week terugkom naar België. Ik ben dat trouwens ook al aan het plannen: wat ik wil eten, de mensen die ik wil zien/bezoeken, de dingen die ik wil doen… Hierbij wil ik ook laten weten dat ik natuurlijk niet voor iedereen een souvenir kan meebrengen. Als ik toevallig iets tegenkom dat ik passend vind, dan breng ik dat echter zeker mee!

Zo, dat was het weer voor nu. Ik hoop dat jullie het even interessant vonden als ik. Ben eens benieuwd wat er nu weer zal gaan gebeuren!

Hasta pronto!