Student Budget Travel: 48 uur in Keulen

Ik had het al een keer laten vallen: het laatste weekend van oktober ben ik een paar dagen naar Keulen gegaan. Mijn eerste keer in Duitsland was het. Echt waar. In totaal was ik 48 uur in de karnavalsstad en spendeerde er niet meer dan een studentenbudget.

Van woensdag 22 tot vrijdag 24 oktober was ik op driedaagse met de opleiding Meertalige Professionele Communicatie. Mijn medestudenten van de Universiteit Antwerpen en ik trokken naar mijn buurstad Willebroek om er te luisteren naar enkele “mensen uit het vak”. Het was veel interessanter dan het klinkt – en dan ik had verwacht, eerlijk gezegd – maar deze driedaagse zorgde er ook voor dat ik voor het eerst een weekend had waarin ik geen deadlines – nu ja, maar één deadline – moest halen…

Oftewel, ik zag de kans om er nog eens op uit te gaan. En ik greep ze.

Vrijdagnamiddag carpoolde ik naar Keulen met BlaBlaCar – een rit van maar €12, in tof gezelschap. Ik werd afgezet aan de rand van de stad en nam de tram (kaartje €1,9) naar het station, waar ik nog een keer moest overstappen. Mijn Couchsurfing hosts, een jong Duits koppel, woont in de buurt Hansaring. Ik had er een eigen kamer met zetelbed en leuk gezelschap dat graag de tijd nam om met me op café te gaan de avond dat ik aankwam om het Kölsche bier te proberen in een typisch café (nee, geen Brauhaus!). Nee, het bier is helemaal niet speciaal: gewoon 20cl bier in een tubevormig glas. Ik trakteerde!

Kölsche bier

De volgende dag deden we op het gemak. We ontbeten laat, deden onze jassen aan en trokken erop uit. Onze verkenning van Keulen begon met een wandeling langs de Rijn. Er was een vlooienmarktachtig iets, met interessant uitziende spullen. We kwamen dichterbij de liefdesbrug met een pak meer slotjes aan dan de equivalente brug in Parijs. Aan de overkant gingen we naar boven in de Triangel toren voor een panoramisch uitzicht over de karnavalsstad.

Eenmaal terug langs de andere kant van de brug der slotjes verkenden we de Altstad. We aten een superlekkere versgemaakte pizza in een tentje waar ik zelf nooit zou zijn binnengegaan en eindigden onze wandeling in de supermarkt waar we ingedriënten voor het avondmaal insloegen. Toen we terug thuis waren, was het tijd voor een late siësta – oftewel: ik werkte aan die ene deadline – tot een vriendin van mijn gastvrouw arriveerde. Change of plans: we zouden uit eten gaan.

Toen het eenmaal tijd was om de stad weer in te trekken, was het al laat. Hansaring is ook bekend om zijn Turkse cultuur: het zit er vol Turkse families, Turkse (fastfood) restaurants, Turkse supermarkten en kledingwinkels etc. Dus, raad eens waar we naartoe gingen?

Het was een splinternieuw restaurant en zag er heel leuk en modern uit. Het eten was ook nog eens lekker en dat voor een redelijke prijs – en om 23u ’s avonds! Na ons avondmaal leerde ik mijn nieuwe Duitse vrienden nog een nieuw woordje: “een slaapmutsje”. Dat was namelijk wat we nog gingen drinken… in een homobar. Mijn eerste ooit. Ik had er al heel wat verhalen over gehoord – over de homobars in Keulen, bedoel ik – blijkbaar is dat daar een echte… cultuur.

In ieder geval, de volgende ochtend sliepen we allemaal uit voordat mijn hosts, mijn rugzak en ik opnieuw de stad introkken. Ik had namelijk een rit terug naar Brussel geregeld en de afspreekplaats was aan het station in het centrum. Jammer genoeg was er een betoging bezig: de anti-islam nazi’s tegen de pro-allochtonen.

Aangezien de afspreekplaats nu onbereikbaar was, trokken we wat dieper het centrum in om een koffietje te gaan drinken terwijl we wachtten tot ik een nieuwe afspreekplaats had geregeld. Het centrum binnengeraken bleek niet makkelijk, eruit geraken gelukkig wel. Nog geen half uur nadat we op de snelweg reden, kreeg ik een sms van mijn host dat het serieus uit de hand aan het lopen was in Keulen. Er waren echte rellen uitgebroken en dingen kapotgemaakt.

Ik zweer je, ik had er niks mee te maken!

Eenmaal terug thuis, moest ik nog met de metro en trein om terug naar huis te raken, maar dankzij de nieuwe vriend die ik op de heenweg gemaakt had – en die ik heb meegesleurd op de terugweg – vloog de tijd voorbij. Er zijn al plannen voor een reisje binnen een paar maand. Ik kan al niet wachten om jullie erover te vertellen!

Ik zal nu even in categorieën opdelen hoeveel ik heb uitgegeven, zodat je een idee krijgt van hoe reizen helemaal niet duur hoeft te zijn zonder aan luxe in te boeten:

Eten & drinken: €24,8
Vervoer: €45
Souvenir: €1,1
Giften & traktaties: €10,79

Totaal: €81,69

Zoals je ziet: geen verblijfskosten en alle vervoer (metro, trein, tram, carpool) aan een redelijke prijs. Dat is eigenlijk hoe het meestal gaat: ik geef veel uit aan vervoer en voeding en krijg een verblijfplaats, vrienden en een onbetaalbare ervaring in de plaats. Ik ben relatief verwend geweest en ik kan best wel een beetje comfort verdragen. Ik heb aan niet veel luxe moeten inboeten om aan dit bedrag te komen. Met een beetje vindingrijkheid kan je meer uit je reis halen dan je erin steekt. Probeer het gewoon een keer!

Hoeveel geef jij uit op een citytripje zoals dit? Ben jij wel eens naar Keulen geweest?

Getest: Vliegen met Ryanair is niet onmogelijk

Berucht, maar toch veel bereisd: de vliegtuigen van Ryanair. Voor dit schooljaar heb ik het nooit gewaagd om deze low-cost maatschappij te vliegen, maar laat dat – de low-cost-factor – nu net de reden zijn waarom ik het uiteindelijk toch gewaagd heb.

Ryanair komt vaak negatief in het nieuws: onderbetaalde stewardessen, overwerkende piloten, (net geen) noodladingen wegens nét te weinig (of net voldoende) brandstof… Je hebt er vast ooit wel eens van gehoord. Bevriende reizigers hebben me op de één of andere manier dan toch zover gekregen de stap te zetten. Wat hielp, is dat zij de trucjes kennen om vliegen met Ryanair zo aangenaam mogelijk te maken.

Bron: skibbereeneagle

Mijn allereerste vlucht zal ik nooit vergeten. Onderweg naar de luchthaven zat ik heel de tijd op de bus mijn rugzak te herschikken, bang dat de afmetingen niet zouden kloppen of dat ik meer dan 10kg bij had. Dan zou ik €50 extra moeten betalen om mijn bagage in het ruim te laten stoppen. No way! Ik zou nog liever twee paar schoenen over elkaar dragen! Ook kon ik er niet aan uit dat ik niet langs een check-in moest passeren, geen bandje kreeg rond mijn rugzak met ‘hand luggage’ of iets dergelijks erop en, bovenal, dat ik geen stoelnummer had (WAT?!). Ik was ervan overtuigd dat ik iets belangrijks vergeten was bij het inchecken en €50 zou verliezen, wat toch veel geld is voor een student.

In werkelijkheid, is er niets zo gemakkelijk als vliegen met Ryanair – tenminste, voor korte vluchten (bijvoorbeeld vanwege de te kleine beenruimte voor lange mensen zoals ik). Voor mij lag niet alles van onderstaande tips voor de hand. Misschien voor jou wel. In ieder geval, hier zijn mijn tips (mede dank aan mijn reizende vrienden) voor een vlot verlopende vlucht met Ryanair.

Zo comfortabel mogelijk reizen met Ryanair:

1. Boek op vroege uren en doordeweekse dagen voor de goedkoopste prijzen

Het feit dat ik tijdens mijn Erasmus in Barcelona mijn lessenrooster zo had ingepland dat ik maandagmiddag pas begon en donderdagmiddag reeds gedaan had, heeft mij tientallen euro’s bespaard op mijn reizen. Die dagen, maandag en donderdag dus, zijn namelijk heel goedkoop – niet alleen bij Ryanair, maar bij zowat alle vliegtuigmaatschappijen. Als je 6 weken op voorhand boekt, dan vind je gewoonlijk de beste deals. Ik vloog op een dinsdag tijdens de paasvakantie naar Dublin €19 en vond ook een deal Charleroi-Barcelona voor slechts €50 retour, met vluchten op donderdag (heen) en maandag (terug). Flexibiliteit is echter het sleutelwoord. Nog een handig weetje (in het algemeen): boek reizen via een incognitovenster in Google Chrome. De websites van airlines verhogen stiekem hun prijzen als ze zien dat je geïnteresseerd bent.

2. Kies voor een rugzak in plaats van een trolley

Dat advies heb ik van dag 1 opgevolgd en ik heb het me nog geen één keer beklaagd. Hoewel mijn rugzak absoluut niet dezelfde afmetingen heeft dat je koffertje moet hebben om mee in de passagiersruimte te mogen, werd mijn rugzak nooit gewogen en is er nooit gezegd dat ik deze in de pasvorm moest duwen. Ook als ik de douane moest doorlopen en ik een kilo teveel bij had, is er nooit iets over mijn rugzak gezegd geweest. Maar dat is misschien ook wel logisch als je je bedenkt dat Ryanair zijn eigen trolleys verkoopt – die natuurlijk perfect aan de afmetingen voldoen, behalve dat ze enkele maanden geleden deze afmetingen lichtjes veranderd hebben (kijk hier voor de juiste gegevens) waardoor je oude koffertje (of deze nu bij Ryanair zelf aangekocht is of niet) opeens niet meer in de pasvorm zou kunnen passen – maar geen eigen rugzakken. Nog een leuk weetje: soms zitten de overhead compartments redelijk snel vol en moeten de mensen die nog geen plek hebben in het vliegtuig hun bagage – wel gratis natuurlijk – in het ruim laten plaatsen. Ik mocht zo een keer in de ‘business seats’ van het vliegtuig gaan zitten op voorwaarde dat ik mijn rugzak tussen mijn benen hield, maar dat doe ik altijd al, dus was ik helemaal blij! Extra beenruimte joepie!

Mijn rugzak kan ik perfect onder mijn zetel schuiven

3. Check voor je vertrek nog eens of er geen plotse wijzigingen in het reglement zijn doorgevoerd

Zoals ik daarnet al zei, zijn enkele maanden geleden de afmetingen van de koffertjes licht veranderd en mag je bovendien ook een tweede kleine tas (zie hier voor correcte afmetingen) meenemen in het vliegtuig. Vergeet ook zeker niet thuis al in te checken en je boarding pass (desnoods meerdere keren) af te drukken, tenzij je liever €70 meer betaald. In kleur of zwart/wit maakt niet uit, maar plooi je pass niet op de barcode! Dan kan het zijn dat deze niet meer werkt en kan je alsnog €70 opleggen. Hetzelfde geldt voor beschadigde passes in het algemeen. Ikzelf neem mijn reisdocumenten altijd mee in een doorzichtig mapje in mijn handtasje en een tweede kopie stop ik zorgvuldig weg in mijn rugzak. Meer tips hierover lees je hier.

4. Eet en drink genoeg vóór de vlucht en vóór het doorlopen van de douane

Ik neem altijd een flesje water en een kleine snack mee onderweg naar de luchthaven. Aangezien ik zelf op een luchthaven werk, besef ik maar al te goed hoe men ervan profiteert dat je geen voedingswaren voorbij de douane mag nemen. Aangezien ik altijd net op tijd ben om mijn vlucht te halen – met Ryanair heb je je immers reeds thuis ingecheckt, waardoor je in feite rechtstreeks het vliegtuig kan instappen (als je geen grote bagage bij hebt) – is dat net genoeg om te overleven tot ik op mijn bestemming ben. Tenslotte vlieg ik alleen met Ryanair voor korte vluchten (zo meteen meer daarover). Op het vliegtuig zelf is alles natuurlijk ook overpriced. Geef ook gewoon niet toe aan alle promoties, wedstrijden en dergelijke die op de vlucht en de website worden aangeboden. Tenzij je dat zelf echt wilt…

5. Zij zijn op tijd, dus ben jij dat best ook

Eens het opstappen begint, is het voorbij in the blink of an eye. Zorg dus dat je op tijd bent. Hou er daarbij rekening mee dat je geen stoelnummer hebt en dus zelf een plaats mag kiezen – onlangs zijn er ook daar wijzigingen in gebeurd. Stap dus ofwel zo snel mogelijk op om de beste plaatsen te hebben (dan moet je natuurlijk wel twintig minuten in de rij staan) en als je zeker je handbagage bij je wil houden op het vliegtuig, ofwel als laatste met de kans dat je een hele rij voor jezelf hebt, zoals bij mij al eens het geval was. En over dat twintig minuten in de rij staan… Uiteindelijk vertrek je vaak toch te laat, maar op de een of andere manier ben ik nog nooit na het verwachte bestemmingsuur aangekomen. De meeste keren was ik 5 tot 15 minuten te vroeg. I like!

Zoals gewoonlijk zijn deze tips weer redelijk voor de hand liggend, maar soms is het nodig om alles nog eens geschreven te zien staan. Toch? Enkele van de bekende negatieve kanten zijn ook aangekaart. In het begin van deze post vermeldde ik de stewardessen en piloten die zogenaamd in moeilijke omstandigheden zouden werken. In Alicante heb ik in de herfst een pilote van Ryanair gesproken die daar gestationeerd was en die vertelde me dat daar helemaal niets van waar was. Hou er dus rekening mee dat er in relatie tot de geruchten over Ryanair veel overdreven wordt en dat dit op sensationele wijze in de media wordt uitgespeeld, maar hoewel er natuurlijk een kern van waarheid in zit, weet je nu hoe je er in ieder geval het beste van kunt maken.

Wat zijn jouw ervaringen met Ryanair? Welke maatschappij draagt jouw voorkeur voor een budget-proof reisje?

Paris – City of Lights and Gypsies

A walk about Paris will provide lessons in history, beauty, and in the point of Life. -Thomas Jefferson

Deze quote is zo relevant voor mijn city trip naar Parijs dat ik het niet kon laten om hem hier te vermelden. In dit blogbericht zullen jammer genoeg geen foto’s te zien zijn – sorry, het wordt geen prentenboek zoals anders. Als je nog niet kan raden waarom (cf. de titel, hint hint) dan kom je dat zo meteen wel te weten.

1. Lessons in History

Veel Amerikaanse schrijvers zijn al in Parijs gaan wonen. Denk maar aan Gertrude Stein en Ernest Hemingway. Waarom? Dat legt Owen Wilson een pak beter uit dan ik in de film Midnight in Paris. Het komt er gewoon op neer dat elke straat in Parijs geschiedenis uitademt. Samen met de geur van verse baguetten en macarons.

Gil: This is unbelievable! Look at this! There’s no city like this in the world. There never was.
Inez: You act like you’ve never been here before.
Gil: I don’t get here often enough, that’s the problem. Can you picture how drop dead gorgeous this city is in the rain? Imagine this town in the ’20s. Paris in the ’20s, in the rain. The artists and writers!
Inez: Why does every city have to be in the rain? What’s wonderful about getting wet?

Dit zijn de openingszinnen van de film Midnight in Paris, geschreven en geregisseerd door Woody Allen en een must-see voor iedereen die van Engelse literatuur houdt. En van Owen Wilson en Rachel Adams. En van Parijs natuurlijk! Hier krijg je nog een leuke blik op Parijs, waarvan je de helft van de scènes vast wel herkent en dat vergezeld gaat van een leuke melodietje.

Maar deze trip naar Parijs ging natuurlijk niet om de Amerikaanse schrijvers die naar de lichtstad kwamen om er in elk hoekje en gaatje inspiratie voor hun meesterwerken te vinden. Aaron, mijn beste vriend, en ik misten deze stad en wilden graag nog eens terug. De plekjes die ik noodzakelijk nog eens opnieuw wilde zien omdat ik er zo graag ging toen ik twee weken op taalstage was, waren het Quartier Latin, waar je een driegangenmenu kan eten voor €10, waar je in kleine theaterzaaltjes naar absurd toneel kan gaan kijken (zoals wij op schoolreis deden) en waar het elke dag van de week gezellig druk is.

Quote by Ernest Hemingway

Hier bevindt zich ook één van de meest bekende boekenwinkels ter wereld: Shakespeare & Company. De eerste keer vond ik deze winkel per ongeluk en was me niet bewust van de historische belangrijkheid ervan. Het was gewoon een leuke librairie stampensvol Engelstalige boeken. Rijen kasten sieren de muren met drie achter elkaar – telkens wanneer ze de ene kast opzij schoven kwam er een andere tevoorschijn. Bergen boeken op tafels waarvan de poten krombogen van het gewicht, waarnaast nog meer stapels boeken lagen. Als je hier niet vind wat je zoekt… Dan bestellen ze het voor je! How awesome is that?!

Verder wilde ik nog rondkuieren op de Place du Tertre en hoopte ik de zon te zien ondergaan over Parijs, zittend op de trappen voor de Sacré Coeur terwijl iemand voor achtergrondmuziek zorgde. Lucky me, I got all of my wishes!

2. Lessons in Beauty

Op vraag van Aaron gingen we de eerste dag naar Centre Pompidou, waar ik al wel enkele keren langsgelopen was, maar nog nooit binnen was geweest. Blijkbaar zijn enkele verdiepingen gratis voor EU-studenten (nl. die met de vaste collectie, die 2 verdiepingen beslaat), dus hebben we binnen een kijkje genomen. Ik ben geen museumpersoon en ik weet niet of het daardoor komt, maar ik kreeg zo’n verschrikkelijke hoofdpijn toen we bijna de eerste verdieping gedaan hadden, dat ik niet veel van de tweede verdieping gezien heb. Desondanks vind ik Centre Pompidou zeker een aanrader. Het gaat hier allemaal om moderne kunst en is zeker interessant om naar te kijken, ook voor een museumleek als ik. Hoe recenter de kunst, hoe mooier ik het vond. Ook het restaurant op het dak, Georges, is de moeite waard om eens een kijkje te nemen, hoewel de prijzen om iets te consumeren niet bepaald in mijn budget pasten.

Na een wandeling in de Beaubourg, de buurt waarin het museum gesitueerd is, liepen we alle trappen op naar de Sacré Coeur, keken er naar de zonsondergang, trokken tientallen foto’s en trokken naar Place du Tertre. In de winter is het hier heel wat minder druk dan in de zomer. Dan zijn staat het er vol met artiesten die hun schilderijen verkopen. Toen wij er rondliepen, waren enkel de portrettekenaars nog steeds prominent aanwezig.

De tweede dag zagen we de Notre Dame bij daglicht. We hebben lang gezocht naar de ingang om naar boven te mogen, maar toen we die eenmaal vonden stond er een lange rij. Bovendien was de gevoelstemperatuur in Parijs heel laag, dus hadden we niet veel zin om in de kou te wachten.

Een wandeling langs de Seine is heel aangenaam. De bruggen, het snelstromende water, de restaurantboten… In de zomer is het heel leuk om naar beneden te wandelen en vlak aan het water te picknicken. Deze tijd van het jaar staat er een koude wind, maar de kraampjes die vintage posters, kaarten, boeken, platen enz. verkopen, leiden je daar makkelijk van af. ’s Avonds zijn de bruggen en gebouwen in Parijs mooi verlicht, vandaar de nickname Ville Lumière.

Aaron wilde graag naar het Parc de la Villette. Hij had daarover geleerd in zijn architectuurlessen en ik wilde hem deze kans niet ontnemen. Ik moet bekennen dat ik nog nooit van dit park had gehoord en vond dat eigenlijk vreemd toen ik er eenmaal een bezoekje aan had gebracht. Het is zeker de moeite van een visite waard, zowel overdag als ’s avonds, want ook dit park is dan mooi verlicht.

Wat minder mooi genoemd kon worden, was het appartement waar we verbleven en dat ik gevonden had via AirBnB. Dit was de derde keer dat ik met deze organisatie een verblijf boekte, maar het was de eerste keer dat het eerder tegenviel. Gelukkig moesten we niet veel betalen en kregen we een korting omdat het appartement niet goed onderhouden was. Het kan niet altijd meevallen…

3. Lessons in the Point of Life

Dankzij Aaron heb ik heel wat bijgeleerd over dingen waar ik nooit eerder op gelet had, zoals de folies die strategisch gepositioneerd staan in Parc de la Villette en enkele architecturale kunstwerken die in Centre Pompidou staan. Maar ik heb ook enkele andere dingen moeten ondervinden.

Mijn iPhone is één van mijn dierbaarste bezittingen. Ik draag er goed zorg voor, want ik gebruik het heel de dag door. En een stuk van de nacht als ik heel eerlijk ben. Het is een verlengstuk van mij. Het bevat mijn herinneringen, ideeën en foto’s. Het zorgt voor mijn communicatie met de buitenwereld. Ik was voor de allereerste keer in mijn leven op stap zonder horloge, een grote stap voor mij. Mijn iPhone was mijn klok. Ik ben iemand die altijd moet weten hoe laat het is, hoeveel tijd ze nog heeft om dingen te doen. Toen enkele zigeuners in Parijs mijn iPhone van me roofden, heb ik me dan ook onbewust verzet. De twee allochtone meisjes die deden alsof ze niet konden praten en met hun klipborden en pennen zwaaiden begonnen opeens tegen ons te duwen en te trekken. Zulke meisjes staan letterlijk overal in Parijs en Aaron en ik hadden al eerder gemerkt dat de meisjes wel degelijk een stem hebben. Het was echter de eerste keer dat we ze zo agressief zagen. Op een bepaald moment waren de meisjes met z’n tweeën tegen mij aan het stompen en porren, maar ik liet me niet doen en duwde gewoon terug, ervoor zorgend dat mijn iPhone die in mijn jaszak zat steeds bedekt was door mijn handtas, die ik stevig tegen mij aanklemde, zoals ik altijd doe. Enkele seconden later, toen ik besefte dat ze toch mijn gsm hadden meegegrabbeld, stortte mijn wereld dan ook even in elkaar. Alles weg – mijn foto’s, mijn contact met thuis, mijn klok, mijn notities, mijn nieuwe hoesje, mijn foto’s, mijn foto’s, mijn foto’s…

Al snel had ik echter door dat er niets meer aan te doen was. Ik liet mijn gsm-nummer blokkeren en probeerde mij erbij neer te leggen. Natuurlijk was het een grote domper op de rest van mijn dag, maar ik was vooral verbaasd dat ik er zo goed mee om ging. Ik denk dat dat iets is dat ik geleerd heb de laatste maanden. Er zijn belangrijkere dingen in de wereld. Ze hebben mij geen pijn gedaan, ik heb mijn identiteitsbewijs en portemonnee nog. Het was niet alsof ik in the middle of nowhere zat, helemaal alleen, zonder enige uitweg. Uiteindelijk vond ik het naast spijtig vooral irritant. Hoe vaak ik wel niet op automatische piloot naar mijn iPhone heb willen grijpen om dan te beseffen dat die er niet meer was. En dan zeggen ze dat we afhankelijk worden van technologie. Mijn nieuwe doel was te bewijzen dat dat niet zo was! Bovendien kon ik zo nog extra genieten van mijn omgeving, in plaats van altijd van alles een foto te willen maken, in plaats van altijd te willen in checken op Foursquare. Het lastige is dat ik alles wat we gedaan hebben zelf moet herinneren, omdat ik geen chronologische lijst van foto’s heb en een lijst met namen om de plaatsen te benoemen.

Misschien vraag je je ook af hoe ik eigenlijk naar Parijs ben gegaan – zeker als je weet dat ik niet met de trein of het vliegtuig ben gegaan. Ik zal het maar gewoon zeggen: ik heb gelift! En het meest verrassende van al: ik ben geen enkele keer mijn geduld verloren! Het duurde dan wel zeven uur, maar het was een avontuur en de spanning hield het leuk. Zou er iemand stoppen? Zouden ze de juiste richting uitgaan? Is het een life lesson? Nee. Maar het is wel een les die ik de afgelopen maanden heb geleerd. Zoals wij dat zeggen: “Geduld is een schone zaak.”

In ieder geval zou ik er nog graag op willen wijzen dat pickpocketting niet alleen in Barcelona, maar ook in Parijs erg veelvoorkomend aan het worden is. Bovendien heb ik gehoord van een Parijzenaar dat er de laatste weken opvallend meer underground activity is. Ik ben nog nooit bestolen – behalve van mijn fiets, maar daar was zelf ik niet bij. Het moest ooit eens gebeuren, denk ik dan. Ik heb al veel te veel geluk gehad.

Behalve de vals-stomme zigeunermeisjes is er nog een andere techniek waar we mee in aanraking zijn gekomen. In Montmartre, beneden aan de funiculair en de trappen om naar de Sacré Coeur te gaan, staan er enkele zwarte mannen met touwtjes die ze rond je vinger willen strikken zodat je niet meer weg kan. Daar hebben ze Aaron zelfs bij zijn jas gegrepen om hem tegen te houden, maar gelukkig zijn we er ook dan weer heelhuids en met al ons gerief vanaf gekomen.

Mijn bedoeling is niet om mijn lezers schrik aan te jagen, maar om hen bewust te maken. In drie jaar tijd zijn de dieven niet alleen slimmer geworden, maar is ook hun aantal vermeerderd. Ik ben heel voorzichtig met mijn spullen en heb steeds slotjes aan mijn rugzak hangen zodat niemand er in kan zitten als ik even niet kijk. Maar je mag dit je beeld van Parijs niet laten verpesten. Het is nog steeds één van mijn favoriete steden waar ik al geweest ben. Ik raad het nog steeds aan als city trip. De boodschap waar ik de nadruk nog eens op wil leggen, ook al ken je deze ongetwijfeld al, is: be aware of pickpockets, because they are everywhere!