jetski

For English, click here

In 2009 ervoer ik voer het eerst (bewust) “the kindness of strangers”, de vriendelijkheid van een vreemdeling. Een jaar voor ik naar Zuid-Afrika vertrok, leerden we supertoevallig een gezin Zuid-Afrikanen kennen. We deelden een boot tijdens een tour van de Klongs in Thailand. We hadden een geweldige tijd samen en ze nodigden ons uit om het volgende jaar Kerst en Nieuw te komen vieren bij hen in Zuid-Afrika.

En zo geschiedde!

Zodra we aankwamen in de luchthaven van Johannesburg een jaar later, werden we opgehaald door onze nieuwe vrienden. Heel kort passeerden we langs hen thuis om wat op adem te komen en ons te verfrissen na een toch wel lange vlucht.

Johannesburg was me voor vertrek al beschreven als “Killadelphia” en wat onze vrienden thuis noemen is een huis omgeven door hoge, witte muren met prikkeldraad er bovenop. Niet bepaald geruststellend, maar dat maakte niet zoveel uit.

Al snel sprongen we weer inde auto met onze spullen en trokken naar hun buitenverblijf in Oranjeville. Het vakantiehuis werd met de hand in elkaar gestoken door de man des huizes en wat lokale helpers. Het is in feite een paalwoning met drie huisjes die met elkaar verbonden worden door bruggen.

De locatie zelf was enorm. Een enorme lap land met ruimte om te golfen en met quads te rijden. Gelegen aan een meer waar je al een aardig boottochtje kan maken én kan gaan racen met jetskis!

Na een nacht genieten van de mooiste sterrenhemel die ik al gezien heb tot nu toe, werd ik ’s morgens wakker, wandelde over de houten bruggetjes naar de ontbijtplek en genoot van alle faciliteiten die de familie ons ter beschikking had gesteld. Ik kon er maar niet van over dat ze dit alles deden zonder iets terug te verwachten. Dergelijke “vriendelijkheid van een vreemde” had ik nooit eerder dermate ervaren.

Ik moet wel eerlijk zijn: het aanbod om op de jetski te stappen had ik bijna afgewezen. Het heeft haal wat overtuigingskracht gekost voor ik de beetjes moed bij elkaar kon scharrelen die ik nodig had om zelf achter het stuur te kruipen. Ik hou best van snelheid, maar eerder in een rollercoaster wanneer ik dus zelf niet verantwoordelijk ben voor hoe, wat en waar.

Maar ik herinner me nog perfect hoe ik ook mezelf moed insprak: wat is het ergste dat er kan gebeuren? Dat ik in het water val? Ik kan toch zwemmen! En als ik zelf achter het stuur zit, kies ik toch gewoon zelf hoe snel ik ga en hoeveel risico ik wil nemen? Just do it!

Uiteindelijk was het helemaal niet zo eng. Het was makkelijk, leuk en heel spannend! Een superervaring alles bijeen geteld. Ik zou het zo allemaal opnieuw doen.