regenwoud

For English, click here!

Is het niet de droom van elk klein meisje om ooit een paard te hebben? Of een pony?

Het was eerlijk gezegd nooit een droom van mij, maar ik heb wel altijd al eens met een paard willen rijden. En dan bedoel ik niet in rondjes tijdens de jaarkermis in de stad.

Nee, ik wilde echt gaan paardrijden, volledig zelf, in een wijd landschap (dat ziet er namelijk makkelijker en even memorabel uit als paardrijden op een strand vind ik).

Ik heb dat gedaan Costa Rica. Dit was mijn eerste ervaring met paardrijden!

Paardrijden in het regenwoud van Costa Rica

Het was in de winter van 2011 dat ik met het gezin naar Costa Rica reisde. Na een hels avontuur waarbij we te voet de grens tussen Nicaragua en Costa Rica hadden overgestoken (een lang verhaal) werden we de volgende dag al meteen in een nieuw avontuur gegooid.

We verbleven enkele dagen in een lodge in Bijagua dat mijn vader had geselecteerd voor de opvallend enthousiaste reviews over Alejandro.

Het duurde niet lang voor we hem gingen opzoeken in de plaats waar je hem altijd kan vinden: de stallen.

Alejandro was gewoon geweldig. Hij is een soort mentor-type. Zowel voor mensen als voor paarden. Een paardenfluisteraar, zo noemden ze hem in de reviews. Hij beleeft paarden op een heel andere manier dan anderen. Bovendien had Alejandro een heleboel interessante verhalen te vertellen.

We gingen uiteindelijk een keer paardrijden. Zowel mijn vader, broer als ik hadden dat nog nooit gedaan. Alejandro kende mij het meest enthousiaste en koppige paard toe, dat we voor het gemak even Speedy zullen noemen.

Voor mij was dat allemaal ok. Ik dacht dat ik mijn plan wel kon trekken… tot we de stallen uiteindelijk verlieten.

We reden in een treintje een heuvel op via een smal, modderig pad. De lodge waar we verbleven was gelegen in een bossig gebied waardoor alles wat vochtiger was. Toen we de top van de heuvel bereikten en de vegetatie achter ons lieten, strekte zich in de verte een weide uit met hoog gras.

Voor ik het wist, ging Speedy er met mij vandoor.

Nu moet je weten dat mijn mama en haar zus jarenlang hebben paardgereden. Zelf heb ik niet dezelfde klik met paarden. Het was mijn survival instinct dat in gang schoot waardoor ik uiteindelijk niet van mijn paard gevallen ben. Ik probeerde mee te gaan in de bewegingen terwijl Speedy door de velden galoppeerde, genietend van zijn vrijheid… vergetend dat er een bange blondine op zijn rug zat, wanhopig vastklampend aan de teugels.

Op een bepaald moment stopte Speedy dan toch en draaide zich om, alsof hij zich plots realiseerde dat de anderen niet gevolgd waren. Het gaf mij de kans om even op adem te komen terwijl de anderen ons inhaalden. Alejandro zei iets als: “Heb je dit wel eens eerder gedaan? Je deed dat zo slecht nog niet. Speedy is altijd super enthousiast als we dit deel van de route bereiken.”

Ach ja…

Hoewel ik er zonder kleerscheuren vanaf kwam, was ik niet ongeschonden.

Ik weet namelijk niet hoe je een paard nu eigenlijk “bestuurd”. Toen we de rit op een écht aangenaam tempo verder zetten, kwam mijn knie tussen Speedy en een boom terecht en verdraaide. Ik was er namelijk vanuit gegaan dat dat paard wel zou weten dat die boom daar stond en wat opzij zou gaan. Niet dus! Dus liep ik twee dagen te manken…

Ik wil zeker nog een keer paardrijden. Die kleine momenten hebben me zeker niet afgeschrikt. En Alejandro maakte het natuurlijk tot een onvergetelijke ervaring.

De volgende dag nam Alejandro ons mee in het regenwoud en deelde al zijn kennis met ons over de fauna en flora. Hij toonde ons een meer waar zout en zoet water samenkomen wat zorgt voor magische kleurschakeringen (zie de foto hieronder).

Eerlijk, een van de voornaamste redenen waarom ik de reis in Costa Rica leuker vond dan in Nicaragua was Alejandro. Ik hoop dat nog veel mensen mogen genieten van zijn kennis, vriendelijkheid, en passie.

Is het jouw droom om ooit eens paard te rijden? Of welke kinderdroom staat er nog op jouw bucket list?