Finish: 150 days!

DE EXAMENS ZITTEN EROP!

Elk semester opnieuw realiseer ik me niet dat ik toch wel stress over de examens, totdat ze erop zitten. Plots keert mijn eetlust weer terug bijvoorbeeld, en dan kan ik niet geloven dat het alweer drie weken geleden is sinds ik voor het laatst patatas bravas at. Van het enige examen waar ik voor vreesde, nl. het eerste: Spaans-Amerikaanse Literatuur, weet ik al dat ik er door ben. Ik denk dat ik dit semester heel tevreden zal kunnen afsluiten. Daar ben ik niet alleen blij, maar ook opgelucht om! Zoals opa er me ook vaak op heeft gewezen: als ik slechte resultaten zou halen, zouden al mijn reisjes een averechts effect kunnen hebben. Dat was natuurlijk niet de bedoeling. Daarom dat ik ook heel hard mijn best heb gedaan, zodat de reisjes mijn beloning zouden kunnen zijn en niet de oorzaak van herexamens.

Dit is en blijft natuurlijk een reisblog. Laten we het dus over leukere dingen hebben!

Zoals ik tijdens het afgelopen semester al heb aangetoond, studeer ik al eens graag op verplaatsing. Aangezien ik voor mijn laatste examen veel tijd had, besloot ik nog eens een laatste bezoekje aan Sitges te brengen, mijn favoriete badstadje buiten Barcelona. Misschien herinner je je het nog, maar deze plek staat bekend als dé gay beach town van de Costa Brava. De vorige twee keren zag ik er letterlijk geen één, maar de helft van de mensen die ik afgelopen vrijdag tegenkwam, toen ik in de winkelstraatjes rondstruinde en over de promenade kuierde, waren koppeltjes bestaande uit twee mannen. Opeens snapte ik waar de reputatie van Sitges vandaan kwam!

De bedoeling was eigenlijk dat ik de Amerikaantjes, mijn twee nieuwe gastzussen, zou meenemen. Ze waren de vorige dag echter laat uit geweest (en gedurende twee uur verloren gelopen) en geraakten de volgende ochtend niet uit hun bed. Met mijn cursus voor het volgende examen in mijn handtas vertrok ik dan maar op mijn eentje. Geloof het of niet, ik heb gestudeerd! Op de trein en later ook nog op een bankje en een terrasje (met patatas bravas) in de zon, met zicht op zee. Het nuttige aan het aangename koppelen, I love it! Het was een zonnige dag, T-shirt-weer (zolang je in de zon zat) en mijn wangen waren op het einde van de dag net ietsje roder dan normaal.

Wisdom found in a Buddhist store in Sitges

Nu wat meer over mijn nieuwe gastzussen: Molly 1 en Molly 2. Toen Cristina me zei dat er twee Molly’s van de zelfde school in Chicago zouden komen, was ik er van overtuigd dat ze dat verkeerd verstaan moest hebben. Ik bedoel, hoeveel kans is er nu dat zoiets gebeurd? In ieder geval, het is echt zo. Molly 1 is een kleinere, mollige brunette en Molly 2 is een struise, sportieve blondine. Molly 1 is nogal gereserveerd, maar met Molly 2 kan ik het heel goed vinden! Vorig weekend zijn we met z’n drieën naar de splinternieuwe cinema twee straten van het appartement gegaan om The Wolf of Wall Street, een 3u-tellende film met Leonardo DiCaprio, te gaan kijken. De drie uur zijn echter voorbij gevlogen! Daarvoor wilde ik met hen naar Belgious gaan voor een Belgische wafel, maar omdat dat gesloten was – ik was wéér vergeten dat het pas open gaat om 17u – heb ik hen in de plaats geïntroduceerd in de wereld van de churros.

Ik heb ook nog enkele keren afgesproken met mijn andere vrienden. Afgelopen zaterdag wilde ik met Anna, Johanna en Kerry naar de bekende shotjesbar Chupitos in Calle Aribau – een straat vol bars, pubs, cafés enz. – gaan, maar aangezien dat gesloten was eindigden we in de plaats in Espit, een andere zaak uit dezelfde familie. Daarna belandden we bij een andere klasgenoot van mijn vriendinnen waar we de verjaardag van Jake vierden.

Dinsdag nam ik afscheid van mijn Spaanse klasgenoten. Na het examen gingen Fran (aka BatFran), Marta, Frederico en ik naar Nostrum voor lunch, zoals we ook deden toen we ’s middags na de les iets wilden eten. Na het eten en het vrolijke afscheid, keerde ik op mijn voetstappen terug, want ik had met Anna en Kerry aan de UB afgesproken om een koffietje te gaan drinken. We bespraken onze examenpapers voor de Engelse vakken die we delen, we mijmerden over hoe het zou zijn als we terug moeten naar onze respectievelijke scholen en of we nog naar Barcelona zouden terugkomen.

Eenmaal thuis kon ik de drang niet langer onderdrukken en met veel plezier – nee, dit is niet sarcastisch bedoeld! – begon ik mijn koffer te maken. Al een geluk dat ik dat dinsdag al heb gedaan! Ik had helemaal geen plaats genoeg! Woensdag ben ik alleen naar buiten gegaan om een extra koffer te kopen: een Samsonite-lookalike maar véél goedkoper. Cristina kon me exact vertellen waar ik moest zijn! Zo’n informatie krijg je nu eenmaal niet door een studentenappartement te delen, haha!

Donderdagvoormiddag heb ik mij officieel laten uitschrijven aan de UB. Opeens voelt het veel echter allemaal. Ik kom hier nooit meer terug. Toch niet om te studeren in ieder geval. Of ik daar nu blij om moet zijn of niet is mij nog niet helemaal duidelijk. ’s Middags hadden ook Kerry en Anna gedaan met hun examens en konden we samen lunchen bij BuenAsmigas. Voor de laatste keer wandelde ik de Ramblas af richting de zee, waar we met ons drieën gezellig nog wat babbelden op de brug voor het Mare Magnum. Zalig! Ondergaande zon, zee en bijkletsen met vriendinnen. Dit was eigenlijk al de derde keer dat ik dacht dat ik voor altijd afscheid zou nemen, maar nee! Vanavond gaan we nog een laatste keer uit! Zo leuk, we blijven het afscheid vieren en het is geweldig!

Die middag had ik ook een verrassend bericht gekregen, een bericht waar ik al maanden op wachtte maar de hoop om het nog te ontvangen al had opgegeven: Esther had eindelijk tijd om een café con leche met me te gaan drinken! Om 17u ontmoette ik haar in Llibreria Laie, een enorme boekenwinkel met een gezellig café aan – voor de Mechelaars: vergelijkbaar met het concept van de Zondvloed – waar alleen Barcelonezen komen. Daar konden we eindelijk eens een goed, degelijk gesprek voeren. Even een opfrissing van het geheugen: Esther was 2,5 jaar geleden mijn gastmoeder gedurende een maand tijdens mijn taalstage in Barcelona. Het contact liep toen wat stroef omdat ik amper een woord Spaans sprak, maar daarom was ik dan ook in Barcelona: om de taal te leren. Anderhalf uur later namen we afscheid. Ik ging tevreden naar huis met een uitnodiging op zak dat ik altijd mag blijven logeren als ik nog eens naar Barcelona kom. Daarom, en omdat Esther me in contact heeft gebracht met Cristina, mijn huidige gastmoeder, ben ik haar ontzettend dankbaar!

Ondertussen ben ik ook een city tripje naar Parijs aan het plannen met Aaron voor de eerste week van februari. Ik ben in het verleden al enkele keren naar Parijs geweest: met de papa en broer naar Roland Garros, een dagje op-en-af met de mama voor een schaatstoernooi gesponsord door haar werkgever, twee weken taalstage Frans, een schooluitstap… Deze keer is het echter allemaal op eigen houtje, en nu pas besef ik wat men bedoelt als men zegt dat Parijs een dure stad is. Gelukkig heb ik al een garantie op een studentenjob tegen dat ik terug kom naar België!

Maar de belangrijkste boodschap die ik wil meegeven in deze blog…

HET ERASMUSSEMESTER IN BARCELONA ZIT EROP!

Het is voorbij gevlogen, zoals verwacht, maar dat betekent niet dat het niet nog wat langer had mogen duren. Natuurlijk ben ik blij dat ik over een paar uurtjes thuis ben en weer in mijn eigen bed zal slapen, maar… Ik zal mijn leven in Barcelona wel missen. Niet het Spaans! Ik zal blij zijn als ik weer een tijdje lekker makkelijk in het Nederlands kan converseren. Anderzijds zal ik waarschijnlijk niet zo veel reisjes doen als ik de laatste tijd gedaan heb. Maar ik heb er dan ook verschrikkelijk hard van geprofiteerd hier! Het zal afkicken worden. Ik had gehoopt nog naar Valencia en Madrid – en misschien zelfs naar Valetta (in Malta) – te gaan, maar dat is er niet meer van gekomen. Aan de andere kant had ik niet verwacht naar Andorra te reizen! Of Lissabon! Nooit gedacht dat Sitges mij zo zou bevallen. Nooit gedacht dat ik vrienden zou maken via zoiets als Couchsurfing of dat zelfs een keer zou proberen! Natuurlijk had ik gehoopt niet bestolen te worden – wat eerder wel dan niet gebeurd in Barcelona – en dat is uitstekend gelukt! Ik moet wel toegeven dat de twee cijferslotjes, die ik altijd bij had om diefstal op reis tegen te gaan, ben kwijt gespeeld… Ironisch, niet? In de Sagrada Familia ben ik uiteindelijk nog altijd niet binnen geweest, noch in Casa Milá, noch in Casa Battló, en in Parque Guëll had ik verwacht nog wel eens een keer van het uitzicht op Barcelona te genieten, maar dat werd betalend. Geldwolven! Bovendien had ik nooit verwacht dat de kerstverlichting in Spanje niet alleen zo mooi en uitgebreid zou zijn, maar dat het ook nog eens mooier en uitgebreider zou zijn dan in een land waar er soms effectief sneeuw valt met Kerst, zoals in België! Veel van mijn plannen heb ik kunnen voltooien, maar er hebben ook veel verrassingen plaatsgevonden en soms heb ik mijn plannen zelfs overtroffen op een manier waarop ik nooit had durven hopen. En dat in 150 dagen!

More wisdom from that store in Sitges

See you soon!

Besos,

Claudia

It is better to travel well than to arrive

Maandag 18 november was de grote dag: mijn laatste deelexamen. Ik heb het zo goed mogelijk gedaan en verwachtte wel te slagen, maar minder te halen dan het vorige deelexamen van Filosofie. Ik had de teksten niet gelezen en snapte niet alle concepten. Bovendien kreeg ik deze keer én de filosoof die ik het minst goed begreep én diens tekst waarvan ik niet alles snapte. Maar ik kan jullie met trots vertellen dat ik voor beide deelexamens geslaagd ben!

Dinsdag had ik een bespreking voor de presentatie van Modernism. Deze presentatie doe ik met 7 Spanjaarden die ik slechts van gezicht ken, maar het is allemaal vlotjes verlopen – behalve dat de helft natuurlijk te laat kwam of helemaal niet kwam opdagen. Na de laatste les ben ik met de meiden van Erasmus – Johanna (Duitsland) en Kerry en Anna (Engeland) – een stuk pizza gaan eten. Inderdaad, een stuk. Dat was natuurlijk niet genoeg voor mij, dus besloot ik eindelijk maar eens churros con xocolate te gaan proberen. De andere leden van mijn presentatiegroepje hadden me verteld waar ik één van de beste plaatsen om churros te eten kon vinden. Dat heb ik ook nog eens supervlot gevonden, ondanks dat het in één van de kleinere straatjes van de Barri Gottic was! Ik moet zeggen dat ik het – surprise, surprise – een pak lekkerder vond zonder de chocoladesaus. Qua smaak en textuur houdt het een beetje het midden tussen een wafel en smoutebollen. Spanjaarden houden ervan, maakt niet uit in welk gewest!

Donderdag ben ik naar de première van Catching Fire geweest met Shannon! Ik was dolblij toen ik ontdekte dat er toch ergens een originele – dus: niet-gedupte – versie te vinden was én dat ik toch naar de allereerste voorstelling kon! In België ga ik ook altijd naar de eerste voorstelling omdat ik een kick krijg van films als eerste te zien en hoewel het een dag later uitkwam dan thuis, was ik nog steeds de bij eersten in Spanje. Shannon vond het al helemaal geweldig omdat de film de volgende dag pas in Amerika vertoond zou worden. Om 1u waren we terug thuis en om 3u vertrokken Shannon en Anjelica al naar Rome.

Vrijdag was ik uitgenodigd op het afscheidsfeestje van twee Amerikaanse kotgenoten van Anna, mijn Erasmusvriendin uit (de buurt van) London. Ik had het grootste deel van de dag – om niet te zeggen de laatste anderhalve maand – gestudeerd en had er wel eens behoefte aan om nog eens iets te gaan doen; en nee, naar de cinema gaan telt niet mee. Toen iedereen er was – geen idee wie die iedereen allemaal waren, ze kwamen van over heel de wereld! – besloot de groep naar BeCool te gaan, een club in een zijstraat van Avenida Diagonal. Ik dacht dat we naar een chupitos bar gingen, want Johanna en ik hadden geen zin om naar een club te gaan – ik heb nooit zin om naar een club te gaan. Het was een… interessante avond. Ik heb de laatste twee uur op de vrouwenwc’s doorgebracht omdat Anna een beetje te veel van de gratis drank had geprofiteerd die iedereen op haar feestje had meegebracht.

Anna (links) en Johanna (rechts)

Anna en haar kotgenoten; de twee meiden zouden de volgende dag terugkeren naar Florida

Johanna, Kerry, Anna en ik

Ze hebben ondertussen ook de 85km aan Kerstmisverlichting aangestoken in Barcelona. Het is geweldig om te zien! Je zou niet zeggen dat het crisis is hier, zeker niet als je weet dat ze er zo maar even twee miljoen euro in hebben gestoken!

Kertsverlichting in Port d’Angel, een grote winkelstraat in Barcelona

Zaterdag 23 november ben ik voor de tweede keer naar Catching Fire gaan kijken. TWEEDE KEER?! Jep, dat doe ik in België ook vaak. Thuis is het omdat ik meestal de enige zot ben die de massa wil trotseren door naar de eerste voorstellingen van langverwachte films te gaan kijken, maar hier was het vanwege een communicatie probleempje. Ik had eerst aan de meiden van Erasmus gevraagd om te gaan, maar omdat ze niet antwoorden en de volgende avond de première al was, heb ik in de plaats Shannon meegenomen. Achteraf bleek dan dat mijn klasgenoten toch wilden gaan, maar dan op zaterdag. De film was geweldig, dus natuurlijk wilde ik nog een keer mee! En het was zeker de moeite!

Zondag heb ik de hele dag gelezen, zodat ik mijn laatste boek voor US Literature zou uithebben. Ik moet volgende week maandag namelijk mijn laatste essay inleveren en dat weekend ben ik net naar Lissabon. Dus maak ik dat maar op voorhand. Ik ben alleen even naar buiten geweest voor een koffietje bij de Starbucks omdat de melk op was – en zonder melk geen café con leche natuurlijk!

Dinsdag en woensdag zal er normaal gezien niets vermeldenswaardigs gebeuren. Donderdagvoormiddag heb ik de eerder vermeldde presentatie over Virginia Woolf en in de namiddag ga ik mijn 100 dagen Barcelona vieren in Lissabon! iHurra!

* “It is better to travel well than to arrive” zou een quote zijn van niemand minder dan Buddha. Het verwijst niet letterlijk naar op reis gaan, maar naar mijn verblijf in Barcelona als een weg, een reis om mezelf beter te leren kennen. Ik zal waarschijnlijk nooit alle hoeken en gaten van mezelf ontdekken, maar de manier op zich waarop ik dit doel hoop te bereiken – namelijk door ervaringen, goede intenties, try and error en door tussendoor reeds enkele doelen te bereiken – is belangrijker dan het doel op zich. Virginia Woolf is immers van mening dat desires lose their value when one achieves them. A life without desiring things is death. Wat ik momenteel het meest wil, is naar Lissabon gaan, België bezoeken en dan slagen voor mijn examens! Verlangens te over!

Just trying to live in the moment

Sinds ik aan de universiteit ben begonnen, en dus in de kerstvakantie niet meer met papa en Tristan op reis naar de zon kan, heb ik elke streepje zon leren appreciëren. Dat betekent dat ik, van zodra in België de zon begint te schijnen, op mijn grootouders hun terras te vinden ben. Om te studeren natuurlijk. Dat heet het nuttige aan het aangename koppelen! Wel, hier doe ik dat ook normaal gezien. Maar niet vrijdag, de laatste dag goed weer voor een weekendje regen.

Donderdagavond was ik weer laat gaan slapen, maar desondanks werd ik vrijdag al om half acht wakker. Misselijkheid, warmte, hoofdpijn, duizeligheid… Het voelde alsof ik de griep had. Meteen dacht ik aan de dag ervoor: tijdens het heetste moment van de dag was ik op het strand gaan zonnen, had me wel ingesmeerd, maar niet veel water gedronken… Mijn vaststelling klopte met de symptomen die ik op internet vond: zonnesteek. Voor alles moet er eens een eerste keer zijn zeker? De hele voormiddag en een stuk van de namiddag bleef ik me slecht voelen, waardoor ik een picknick met Miriam – de Mexicaanse van de couchsurf meeting – in Parque de la Ciudadela heb moeten afzeggen en in de plaats wat geskypet heb en een film heb gekeken. Tegen een uur of drie/vier voelde ik me beter en ben eten gaan halen dat ik in een parkje in de buurt heb opgegeten.

Daarna ben ik terug naar mijn kamer gegaan en heb een twee uurtjes aan mijn bachelorscriptie gewerkt. ’s Avonds had ik nog steeds een beetje verhoging – graadje (en een half) hoger dan gewoonlijk – maar ik voelde me intussen goed genoeg om naar de Mojito Party te gaan (weer een bijeenkomst voor couchsurfers). Het was weer heel gezellig, heb enkele nieuwe mensen ontmoet en uiteindelijk alleen maar sangria gedronken (wat ik niet zo lekker vind, maar het was gratis haha).

De volgende dag eindelijk eens uitgeslapen tot een uur of tien. Het regende inderdaad en ik heb enkele uren aan mijn bachelorscriptie kunnen werken. Maar eerst een filmpje gekeken en erna nog wat geskypet. Het weer was inderdaad niet goed genoeg om naar buiten te gaan. Om de haverklap regende het en soms ging dat zelfs vergezeld van bliksem en donder.

Maar zelfs als het regent, blijft het minstens 25°C. Daardoor heb je constant die vochtige warmte die je in België ook hebt als het lang warm is geweest en er op elk moment een onweer kan losbarsten.

Zondag heb ik hetzelfde gedaan als zaterdag. Ik was weer helemaal griepsymptoomvrij. ’s Middags ben ik voor de derde keer op rij in een bakkerijtje hier in de straat een bocadillo gaan halen, die ik ter plekke op at met een heerlijke café con leche erbij.

Ik ben echter wel nog even een wandelingetje gaan maken langs de Arc de Triomf – geef toe, die van Barcelona is toch mooier dan die van Parijs? Zeker mooier dan de moderne Arc in de Place de la Defense…

Vanaf de Arc de Triomf besloot ik dan richting Parque de la Ciudadela te lopen en daar door te steken en een metrostation te zoeken. Ik was nog nooit in dit park geweest – maar had er wel al veel goede dingen over gehoord – en de Arc had ik alleen maar een keer vanuit de verte gezien omdat er de vorige keer vijf centimeter water in de straat stond door een hevige regenbui. Het park is inderdaad superleuk om bijvoorbeeld te picknicken, zoals Miriam van plan was en ik hoop dat binnekort toch eens te kunnen doen. Ik was op zondag in het park, dus niet overwachts waren er overal gezinnetjes met spelende kinderen, skateboarders en rolschaatsers, frisbeeërs, luierende jongeren, lezende senioren, een toerist hier en daar… Maar de lucht was die dag ook een beetje dreigend grijs, dus ben ik niet gebleven.

Op mijn gevoel ben ik dan maar een richting uitgelopen maar ik kwam een beetje op een verlaten baan terecht… Ik was niet in paniek, het enige waar ik schrik voor had was dat er een onweer zou losbarsten terwijl ik ‘de weg kwijt was’. Ik weigerde mijn gps te gebruiken omdat ik mijn coördinatiegevoel een beetje wil ‘updaten’. Een half uur later kwam ik dan toch uit in de Port Olimpic en vanaf daar wist ik weer waar ik naartoe moest.

Misschien vragen jullie je ondertussen af hoe het met de amerikaantjes is? Ik zie ze eigenlijk alleen maar ’s avonds bij het avondeten. Ze hebben immers al les en in het weekend hebben ze uitstappen zoals Sitges vorig weekend en Valencia komend weekend. Angelica begint ’s morgens al om 9u en Shannon pas om 11u. Shannon is de blonde amerikaanse uit Arkansas. Ze begint al wat meer te praten, want in het begin was ze heel erg stil. Ze krijgt nu ook Spaanse lessen op school, dus het zal wel niet lang duren voor er ook wat Spaans uit haar mond komt. Angelica en Shannon volgen dus allebei les via een schoolprogramma dat ISA heet. Dat is een organisatie dat een bussiness program in het buitenland aanbiedt. Ze hebben dus vakken als bvb. (international) marketing. Angelica gaat dit weekend naar Valencia en ik heb gevraagd of ik niet met de groep meekon, maar nee. Ik kon het maar proberen, hé. Zoals mama altijd zegt: een nee heb je, een ja kan je krijgen. Shannon gaat afzonderlijk met enkele anderen naar Ibiza voor twee of drie dagen. Dat zal ook wel leuk worden!

Maandag ben ik uiteindelijk toch naar Sitges gegaan. Ik zit ondertussen al helemaal op het Spaanse ritme, wat betekent dat ik zondagavond om 3u pas ben gaan slapen. Desondanks had ik mijn wekker om 9u gezet voor het geval het goed weer zou worden en ik een tweede poging kon wagen om naar Sitges te gaan. Het zou daar uiteindelijk zelfs beter weer worden dan in Barcelona, dus ben ik meteen uit mijn bed gesprongen om me klaar te maken. Om 11u had ik eindelijk (!!) de trein gevonden. Het bleek toch weer niet zo simpel. In Barcelona heb je vier maatschappijen: TMB (metro), FGC (iets grotere metro), Renfe (hogesnelheidstreinen) en Rodalies (regionale treinen). Ik moest dus inderdaad de trein hebben in Passeig de Gracia, dus ging ik weer naar dat station en opnieuw kon ik de R2 Sud niet vinden. Ik heb uiteindelijk hulp kunnen vragen aan een technieker die aan de tickettenmachines aan het werken was, want het personeel dat betaald wordt om hulpeloze passagiers als ik te helpen was er niet. Hij is helemaal met mij naar boven gegaan en heeft me in de juiste richting gewezen (hij zag waarschijnlijk dat mijn richtingsgevoel niet pico bello is…). Een goeie halve kilometer verder was er nog een station dat Passeig de Gracia heet en daar moest ik zijn. Bleek dat ze aan alle ingangen aan het werken waren en de pijltjes gaven niet echt duidelijk aan waar ik dan wel ondergronds kon geraken. Uiteindelijk vond ik dan toch de loketten. Ik wilde geen overbodig ticket kopen, dus vroeg ik aan het personeel dat daarvoor betaald wordt of ik mijn gewoon metroticket kon gebruiken. Volgens mij zat er een serieuze haar in de boter, want ik heb nog niet vaak zo’n pain in the ass ontmoet. Aan hem had ik dus niets. Dan ben ik maar in de rij gaan staan en moest toch een ticket kopen voor €7,6 (retour). Gedurende de 35 minuten durende rit zag ik het weer geleidelijk aan beter worden.

Eenmaal aangekomen stond er een fris windje, maar dat ging al snel liggen. Sitges heeft heel leuke, kleine straatjes en een mooie kustlijn. Dit dorp – dat verrassend groot is voor een dorp, trouwens – ligt ongeveer 30km ten zuidwesten van Barcelona. De stranden zijn er rustiger, zeker tijdens de week. Het water is er warmer en properder. Het was een leuk uitstapje, zeker wetende dat het in Barcelona aan het regenen was!

Ik wilde op mijn gevoel terug naar het station lopen, maar liep uiteindelijk weer verloren. Dan heb ik toch maar mijn gsm boven gehaald en het global positioning system gebruikt. Gelukkig dat ik op een bepaald moment dan toch maar eens opkeek van mijn scherm, want net op tijd zag ik de treinsporen dwars voor (en boven) me. Ik moest dus niet rechtdoor blijven gaan, zoals de gps zei. Toch voor de zekerheid maar even de weg gevraagd (ja opa, in het Spaans!) en ik had gelijk. Naar rechts! Kijk, het begint toch te komen hé, dat coördinatiegevoel! Twintig minuten later zat ik weer op de trein naar Barcelona. Die avond ben ik een keer vroeg gaan slapen – voor 1u al! – maar ik was moe van al het stappen, de weg zoeken en de warmte.

Vanmorgen ben ik weer niet te laat opgestaan omdat ik naar de universiteit wilde om de laatste hand te leggen aan mijn Learning Agreement. Er stond helemaal geen rij toen ik er om een uur of elf aankwam. Ik gaf de Erasmus coördinator het document met de vakken die ik moet volgen en de uren die ik graag wilde. Alles was op tien minuten geregeld. Ik heb al de uren die ik wou. Ik heb ze zo gekozen dat ik steeds lange weekends heb om eventueel een uitstapje te kunnen doen. Maandag en woensdag heb telkens ik les van 13u tot 19.30u en dinsdag en donderdag van 8.30u tot 14.30u. Vliegtuigtickets zijn nu eenmaal goedkoper tijdens de week. Ik zou dus donderdagavond kunnen vertrekken en maandagochtend terugkomen indien nodig. Ik ben heel blij dat ik dat voor elkaar heb gekregen!

Aangezien dat allemaal zo vlot was gegaan, besloot ik nog maar een beetje in de buurt rond te lopen nu het zo’n goed weer was. Ik ben willekeurig wat blijven wandelen naar waar het er leuk/interessant/zonnig/mooi of wat dan ook uitzag. Toen ik er zeker van was dat ik niet meer wist waar ik was, mocht ik van mezelf een metrostation beginnen zoeken. Eerst had ik er nog veel gezien, maar nu duurde het lang voor ik er één vond. Zes kilometer heb ik gewandeld en dan de metro genomen vanuit Tarragona. Het leuke is dat ik normaal nooit in de straten zou komen waar ik kom als ik lukraak ergens naartoe begin te lopen. Zo blijkt de Avinguda de Roma een heel leuke straat te zijn: een autovrije laan met een speeltuin voor kinderen. Ook enkele interessante gebouwen gezien onderweg. (Als ik eerlijk ben is mijn plannetje niet helemaal gelukt: ik hoopte eigenlijk in de buurt van de Plaça España uit te komen, maar achteraf gezien was ik daarvoor iets te veel naar het westen gelopen.)

Toen ik terug in El Puxtet was aangekomen, ben ik nog even langs de supermarkt gepasseerd om iets te eten en te drinken te kopen. Ik was vergeten een flesje water mee te nemen, dus ik had tegen dan grote dorst! In de namiddag heb ik dit blogbericht geschreven, omdat ze onweer hadden voorspeld vanaf 15u, maar het is nog steeds schitterend weer buiten! Maar ik ga waarschijnlijk toch niets speciaals meer doen vandaag. En anders zal je er de volgende keer wel over lezen! Just trying to live in the moment. Ik probeer normaal altijd alles lang op voorhand te plannen, maar deze oefening bevalt me eigenlijk best goed.

Als de lessen beginnen – volgende week! – zal ik waarschijnlijk veel minder te vertellen hebben. Uiteindelijk is dit weer een lang bericht geworden, hoewel ik dacht dat ik niets te melden had. Maar je kent mij, eens ik begin met schrijven, kan ik niet meer stoppen!

Tot de volgende!

Barcelona, get ready!

Na 1.400km hebben we eindelijk Barcelona bereikt. Halverwege maakten we – mama, Etienne, Pebbles en ik – een tussenstop in Clermont-Ferrand (Centraal-Frankrijk). Het was hier koud en nat, maar dat maakte de goesting om eindelijk op de eindbestemming aan te komen alleen maar groter! Op hetzelfde moment was het daar immers 26°C met zon.

Vanaf 1 september trek ik in bij Cristina, mijn gastmoeder, maar tot dan is het nog puur vakantie: Barcelona verder verkennen zoals echte toeristen. Mama en ik hebben natuurlijk al een heel wat dingen gezien en gedaan de vorige keer dat ze mij hier kwam afzetten, maar er is oneindig veel te doen in deze stad. Trouwens, het is zeker geen straf om nog een keer naar Park Guëll te gaan, of naar de Sagrada Familia, Port Olimpic, Barri Gottic of één van de andere must sees in Barça. Als je meer wil weten over Barcelona, ga dan gewoon even piepen op Wikipedia of op de toeristische website van de stad zelf. Hier las ik ook een leuke samenvatting van een meisje dat naar Barcelona is geweest:

Things I’ve Learned in Barcelona

1) Babies can have moustaches. Every baby in Barcelona looks like Pubert from the Addams Family.
2) Gaudi is their god. They literally don’t care about anything else.
3) People really love naps. I knew about ciestas, but damn if they don’t get annoying. Go to work!
4) There are a lot of old people. Barcelona seems to be home to the living dead.
5) They really will pick-pocket anyone. I saw someone run off with a stolen baguette.

Zelf was ik de enige van de klas – tijdens mijn maand taalstage in Barcelona twee jaar geleden – die geen enkele keer bestolen was. Camera gepikt, geld uit de hand gegrist… Wat ik allemaal gehoord heb! Ik wil niet te luid juichen, maar ik hoop dat ik deze keer ook met al mijn bezittingen weer naar huis kan.

Eén van de komende dagen zal ik me ook moeten aanmelden op de UB. Ben benieuwd hoe ‘spaans’ het naar school gaan hier gaat zijn en hoeveel het zal verschillen met thuis. Het lijkt me nog steeds raar om hier naar school te gaan, lessen te volgen en examens af te leggen. Ik versprak me ook vaak als ik het had over op Erasmus gaan; ik zei namelijk altijd ‘wanneer ik op vakantie ga’… Jah, tot de lessen echt beginnen, zal ik waarschijnlijk in vakantiestemming blijven. Bovendien is het moeilijk om niet aan vakantie te denken wanneer het strand zich op 2 metrohaltes van de campus bevindt.

Wat kan ik jullie voorlopig al vertellen over mijn nieuw gastinstituut? Het is opgericht in 1450 door Alfonso V van Aragon en met de jaren uitgegroeid tot één van de 150 beste scholen van het hoger onderwijs in de wereld. Het was de eerste universiteit van Spanje (en de enige in heel Cataluña totdat in 1971 de Universitat Politècnica de Barcelona werd opgericht) en wordt nog steeds beschouwd als de beste van het land. Dit zeg ik niet om op te scheppen. Als ik wel wilde opscheppen zou ik zeggen dat volgens de URAP (University Ranking by Academic Performance) de UB zelfs de 83e is in de wereld. Maar dat deed ik niet. Ik heb het gewoon net speciaal voor jullie opgezocht. Zo ontdekte ik ook dat de UB meer dan 90.000 studenten telt, terwijl er in totaal op de UA vorig jaar slechts 12.000 studenten ingeschreven waren (volgend jaar verwacht men er een totaal van +-15.000). Zou ik daar iets van merken? Laat ons hopen niet in negatieve zin dan. Zowel in de UB als in de UA bedoel ik dan.

Andere dingen die op mijn to-do-lijstje staan, zijn het aanvragen van een Spaans gsmnummer, het opzoeken van Esther (vorige gastmoeder) en Albert. De laatste is een ex-student Geneeskunde die in mijn klas in Londen zat en een inwoner van Barcelona is. Toen ik daar twee weken later zelf ook een maand naartoe ging om mijn eerste Spaans te leren, heeft hij me onder andere enkele plekjes getoond die enkel locals kennen. In ruil heb ik hem gedurende een half uurtje ‘toerist in eigen stad’ laten voelen door hem mee te nemen naar de fonteinenshow van de Font Magica. Dat had hij grappig/vreemd genoeg nog nooit gezien. Dat doet me afvragen hoeveel Mechelaars nog nooit de Sint-Romboutstoren hebben beklommen of een boottochtje op de Dijle hebben gedaan. Misschien is het dus toch niet zo vreemd.

Als laatste wil ik nog even melden dat reacties zeer welkom zijn en dat ik jullie persoonlijk zal antwoorden (je moet immers je e-mailadres invullen!). Je kan je ook subscriben/abonneren op mijn blog zodat je hier niet onnodig op bezoek moet komen, want het voordeel van abonneren is dat je een mail krijgt zodra er enige activiteit is, m.a.w. telkens wanneer ik iets nieuws post (een blogbericht, een foto,…).

Dan rest mij niets meer behalve de middelbare schoolstudenten alvast een goed schooljaar toe te wensen, de andere studenten nog veel succes met de herexamens (als ze die hebben en dan zouden ze niet hier mijn blog moeten lezen, maar moeten studeren!) en tegen de rest zeg ik ¡hasta la proxima!

Nog drie keer slapen

Na vier jaar zagen is het eindelijk zover. De mama en papa zijn eindelijk van het gezaag af, want Claudia gaat na lang aandringen in het buitenland studeren. Jippie! Al sinds mijn zestien wilde ik eens voor een langere tijd naar een ander land vertrekken – oorspronkelijk lag de voorkeur bij de Verenigde Staten – om er in een andere cultuur te leven, hun levensstijl voor een jaar aan te nemen, een andere taal te leren en een unieke ervaring op te doen. Ik geef het toe, in het begin was het voornamelijk omdat het idee van high school zoals in de films me wel aanstond. Sindsdien heb ik echter een reëler idee van hoe de wereld in elkaar zit. Een heel jaar mocht ik niet weg. Eerlijk gezegd is het, achteraf gezien, misschien inderdaad beter om een gap year na mijn studies in te lassen.

Erasmus, daartegen, was het enige plan dat mijn ouders helemaal zagen zitten, omdat je dan je eigenlijke studie verder zet in een ander land. Zoiets is voor een talenstudent een must! In de tussentijd deed ik dan maar een paar taalstages. De eerste twee jaar volgde ik Frans in Virton en Saint-Dizier waarbij ik twee weken in een internaat verbleef. Zodra ik oud genoeg was, vertrok ik naar Parijs, Londen en Barcelona om er de taal te leren terwijl ik bij een gastgezin verbleef. Deze drie steden hebben een onuitwisbare indruk op me nagelaten. Toen ik voor het Erasmusproject een bestemming in Spanje mocht kiezen, stond Barcelona dan ook met stip op nummer één.

Jaren heb ik hiernaartoe geleefd. Elk jaar kwam ik een stapje dichterbij. Toen ik aan mijn eerste bachelor aan de Universiteit van Antwerpen begon, ben ik me onmiddellijk gaan informeren wanneer studenten informatie kregen over studeren in het buitenland.

Pas in mijn tweede jaar kreeg ik eindelijk de informatie die ik wou. Ik woonde drie infosessies bij. De eerste twee vonden plaats in december en waren bedoeld voor alle geïnteresseerden. We werden ingelicht over de inschrijvingsprocedure, de administratieve rompslomp, de regels, de bestemmingen… Het was eigenlijk een slechte periode voor alle studenten om over al die dingen te moeten nadenken, allerlei eerste zaken in orde te moeten brengen, belangrijke keuzes te moeten maken tijdens en vlak na de examens. Volgens mij hebben velen afgehaakt puur omdat het zoveel voorbereiding vroeg. Zelf heb ik op een bepaald moment in februari ook een dipje gehad: waarom blijf ik niet gewoon in België, waar alles zijn gangetje gaat en waarvan ik weet dat alles gemakkelijk opgelost kan worden als er zich problemen voordoen? Waarom het moeilijk maken als het ook makkelijk kan? Ik dacht aan allerlei kleine dingetjes die ik zou missen: de premières van mijn favoriete films, de maandelijkse afspraak in de Boesj, de overheerlijke warme chocomelk bij Vandoag Ist op koude donderdagen, mijn auto, pingpongen tijdens de middagpauze… Zo vlak na de examens werd het allemaal een beetje veel en had ik het bijna opgegeven. Op een bepaald moment – een week voor de deadline – herinnerde ik mij weer hoe graag ik altijd naar het buitenland wilde en dat de kans zich nu eindelijk vlak voor mijn neus bevond. “Claudia,” zei ik tegen mezelf, “schrijf je nu maar gewoon in. Straks krijg je er nog spijt van. Waarschijnlijk denk je er over een week of twee weer anders over. Je kan later nog altijd besluiten om niet te gaan.”

Zo gezegd, zo gedaan. Mijn eerste top drie ging de deur uit:
1. Tenerife
2. Granada
3. Madrid
Inderdaad, geen Barcelona te bespeuren in dit lijstje. Dat komt omdat die bestemming pas één dag voor de deadline beschikbaar kwam. Bovendien had ik dat eigenlijk ook nog een dag te laat gezien – ik had mijn aanvraag zoals gewoonlijk weer goed op tijd ingestuurd (veel eerder dan de anderen) en ik had er al meteen spijt van – maar ik wilde zo graag naar mijn geliefde Barça, dat ik een uitvoerige, gemotiveerde mail heb gestuurd naar de administratieve dienst die zich bezighoudt met uitgaande en inkomende studenten naar/van andere instituten. Al gauw kreeg ik antwoord: natuurlijk mocht ik mijn lijstje aanpassen. Het werd dus als volgt:
1. Barcelona
2. Tenerife
3. Granada

Ik was meteen vrij zeker dat ik naar mijn eerste keuze mocht, want wie wilde er nu nog zijn lijstje aanpassen? Waarschijnlijk had niemand Barcelona bij zijn of haar keuzes opgenomen. Inderdaad, een tijdje later werd het bevestigd: ik was als enige geselecteerd voor Barcelona!

Wat betekende dat? De hele website van de Universitat van Barcelona uitpluizen natuurlijk! En Esther, mijn voormalige gastmoeder, contacteren om te vragen of ik een half jaar bij haar kon verblijven. Dat kon niet, maar ze bracht mij wel in contact met een vriendin van haar, Cristina, die me een half jaar een kamer met halfpension te bieden had in haar appartement. Ik ging gretig op haar aanbod in (na enig overleg thuis), want Barcelona is een dure stad en bij deze formule weten mijn ouders elke maand exact hoeveel alles samen zal kosten.

In april vond de derde infosessie plaats. Die was alleen voor de geselecteerden bedoeld. We kregen meer specifieke informatie over het Learning Agreement, de formulieren van voor, tijdens en na ons verblijf, de Erasmus beurs, het studiepuntensysteem enz. Tijdens deze infosessie was ik natuurlijk de enige die al enig idee had van welke vakken ik wilde volgen, de enige die al een verblijfplaats had… Typisch ik natuurlijk om al aan het plannen te beginnen voor er eigenlijk iets vastligt.

De volgende maand bleek dat de UB een goede keuze was. Ik kreeg supersnel antwoord op al mijn vragen, terwijl de anderen soms weken op hun honger bleven zitten. De UB stuurde me – samen met mijn acceptatiemail – allerlei nuttige links met informatie over deadlines, accommodatie, uurroosters… Het zal nu geen verrassing meer zijn dat ik vrij snel klaar was met mijn Learning Agreement, hoewel de UA natuurlijk toch weer voor complicaties moest zorgen. Mijn LA was nog maar net op weg naar Spanje, of er was al weer van alles veranderd. Gelukkig is de UB lekker flexibel en was alles makkelijk geregeld en opgelost.

In de maanden voor mijn vertrek moest ik natuurlijk nog van alles doen. Hup, naar de tandarts: wijsheidstanden laten trekken. Hup, planning voor de zomervakantie maken, zodat ik nog zoveel mogelijk tijd met vrienden kon doorbrengen en op reis kon gaan. Hup, sollicitaties versturen voor een studentenjob tijdens de maand augustus om toch een extra zakcentje te hebben. Hup, regelingen treffen om mijn Bachelorproef van op afstand te kunnen volbrengen.

Wat eerst nog een paar jaar, een jaar, een half jaar, een paar maanden enz. verwijderd was, is nu nog maar enkele dagen veraf. Intussen staan mijn twee koffers al klaar, moet ik nog maar één dag bij de Starbucks opdagen en heb ik nog maar heel even om van de laatste mensen afscheid te nemen voor mijn vertrek. Ik vind het belangrijk om dag te zeggen, maar volgens mij zijn de komende vijf maanden voorbij in the blink of an eye. Ik ben terug voor je het weet!

Tijdens mijn verblijf hoop ik minstens even leuke, interessante lessen bij te kunnen wonen als in de UA, goede examens af te leggen en nieuwe mensen te leren kennen. Ik hoop nog meer op te pikken van de Spaanse cultuur (misschien zelfs, in bepaalde mate, wat van de mañana-mentaliteit te absorberen). Ik hoop hier en daar een city trip te doen naar Valencia, Sevilla, Madrid, Lissabon of ergens anders… Stiekem hoop ik dat er af en toe eens iemand op bezoek komt, zodat ik met trots mijn studiestad kan showen. Jammer genoeg mag ik geen gasten toelaten in mijn kamer bij Cristina, wat logisch is, maar toch ook jammer.

En verder hoop ik zoals een echte native Barcelona te leren kennen, vanbinnen en vanbuiten.