City trip in Rajasthan: twee dagen Jaipur

In de late voormiddag kwamen we aan in de hoofdstad van Rajasthan na een vijf uur durende treinrit vanuit Jodhpur. De aprilse hitte in Jaipur is als een slag in het gezicht. Je kan niet anders dan zweten. Bovendien was het alsof er tien treinen tegelijk waren aangekomen – het was er verschrikkelijk druk.

Gedurende de bijna twee uren dat we stonden te wachten op onze driver aan het station bleven we maar aanbiedingen naar ons hoofd geslingerd krijgen van mannen die ons wilden helpen met onze bagage, ons de weg naar hun tuktuk wilden wijzen of hun taxi services aanboden voor een “special price, only for you my friend”.

Uiteindelijk vond Paras ons dan toch in de drukte. Paras is een werknemer van de ouders van Nipun, die ons verwelkomd hadden in hun huis in Delhi een week eerder. Paras zou met ons de stad verkennen en telkens een driver regelen die de hele dag met ons zou rondrijden. Hij was een kleine, enthousiaste kerel die best goed Engels sprak en overbezorgd om ons heen drentelde. Nog voor we onze bagage konden afzetten wou hij al aan onze tour beginnen, dus we beseften al snel dat we hem af en toe wat zouden moeten intomen.

Nadat we ons geïnstalleerd hadden in onze kamer in het moderne Metropolitan hotel (maar wifi was niet inbegrepen? fail!) begon de city tour. Tijdens de rit naar onze eerste bezienswaardigheid werd het duidelijk waarom Jaipur bekend staat als de Pink City: alle gebouwen hebben er een roestkleur. Met wat verbeelding dus roze, denk ik.

We begonnen met een bezoek aan Hawa Mahal, ook bekend als het Paleis der Winden. De gevel is relatief bekend vanwege de 365 vensters die het kenmerken. De raampjes met kleurrijk glaswerk dienden om de koninklijke vrouwen die in het paleis wonen te verbergen van de buitenwereld. Zij mochten van hun religie en vanwege de koninklijke gewoontes niet op straat komen. Daarna wandelden we verder naar de City Palace, waar we een kleine snack verorberden en de sfeer opsnoven in de monarchistische omgeving. Jantar Mantar hebben we wegens tijdsgebrek overgeslagen.

In de namiddag gingen we verder naar Jal Mahal en Fort Amer, het meest bekende fort van de stad. Jal Mahal is een privédomein met een groot, geel, “verzonken” paleis midden op een meer. Je kan het bekijken vanop een gezellige boulevard waar veel kramers prulletjes verkopen. Na het bezoek aan Fort Amer en een verfrissend drankje in het Mayfair hotel kwamen we terug om de lichtjes van het paleis te zien blikkeren over het water.

Amber fort is opnieuw anders dan alle andere forten die we al bezochten en nog zouden bezoeken. Het is amberkleurig (surprise!) en wordt “bewaakt” door een hele familie aapjes. Ik denk dat we wel twintig minuten naar de speelse beestjes hebben staan kijken, gewoon omdat ze zo’n grappige streken bleven uithalen.

Volgens mij kan je wel een halve dag in Fort Amer doorbrengen. Het is énorm groot en je raakt zo verdwaald. Er is zelfs een Starbucks aan de uitgang! Trouwens, als iemand je aanbiedt om je een rondleiding te geven, wordt er natuurlijk van je verwacht een fooi te geven. Niemand doet dit uit pure goedheid in toeristische trekpleisters natuurlijk… (Ja, ik had me laten vangen.) ’s Avonds gingen we lekker eten in een restaurant dat we hadden gevonden op TripAdvisor.

De volgende dag voelde mijn vader zich opnieuw ziek. Het was al snel duidelijk waarom dat zo was ondanks de medicijnencocktail die hij aan het innemen was en die onmiddellijk had lijken te helpen. De vorige dag terwijl hij op mij aan de uitgang van Fort Amer stond te wachten had hij een typisch Indisch drankje gedronken aan een streetfood stalletje. Indiërs vinden het geweldig (en mijn papa blijkbaar ook, want hij had nog een tweede besteld); ik vind het verschrikkelijk. Het is water met zout en citroen, maar het is lauw want je kan niet zomaar een koelkast zetten in India natuurlijk. Het is heel waarschijnlijk dat dat water bovendien niet gezuiverd is. Vandaar dat mijn vader waarschijnlijk opnieuw ziek werd – u zijt bij deze gewaarschuwd!

De meeste zaken dat we de volgende dag bezochten heb ik dus alleen gedaan. In het gezelschap van Paras weliswaar, die bovendien zijn jongere zus mee op sleeptouw had genomen. We bezochten nog twee forten: Jaigarh Fort, dat over Amer Fort uitkijkt en bovendien het grootste ooit in gebruiken genomen kanon plek geeft, en Nahargarh Fort, een enorm gangencomplex dat vanop het dak een mooi panoramisch uitzicht biedt over Jaipur.

De namiddag bracht ik door aan het dakzwembad van ons hotel terwijl mijn papa wat ging uitrusten op de kamer. ’s Avonds bezochten we eerst de ouders van Paras, die ons “op de chai gevraagd hadden”, en proefden we huisgemaakte Indische zoetigheden.

Daarna bezochten we het Disney-achtige dorpje (maar dan op zijn Indisch natuurlijk) Choki Dhani. Het is een geweldig mooi verlicht artificieel stadje waar je de geschiedenis van de staat kan verkennen, typische gerechtjes kan proeven en naar allerlei performances kan gaan kijken. Ook deed ik er, op vraag van Paras’ zusje, mee een olifantenritje. Het is een leuke manier om de cultuur en geschiedenis van Rajasthan te bewaren, ook voor de locals.

Lang zijn we er niet kunnen blijven, omdat ik moe was van een hele dag rond te lopen in die ongelofelijk hitte en omdat mijn papa zich nog steeds niet goed voelde. Maar Choki Dhani was absoluut een hoogtepunt van ons bezoek aan Jaipur!

De volgende ochtend heel vroeg vertrokken we naar de luchthaven, op weg naar de bestemming die het hoogtepunt van onze reis zou moeten worden: Kashmir.

Oorspronkelijk gepubliceerd op 15/8/23. | Laatst geüpdatet op 10/2/24.