Jodhpur: een Indische sprookje in Rajasthan

Eén ding was zeker toen ik naar India kwam: Rajasthan mocht niet overgeslagen worden. Waarom? Omdat het beschreven wordt als het land waar de sprookjes van duizend-en-een-nacht zich afspeelden, omdat je er een kamelentour in de woestijn kan meemaken, en omdat de prinsentraditie zich nergens zo duidelijk uitdrukt als hier.

Nu, die kamelentour is er niet van gekomen. Gelukkig had ik de kans al eerder gegrepen om een keer met een kameel te rijden in Puri. Udaipur is de plek waar je dit gewoonlijk kan doen, maar daar was het ondraaglijk warm in maart/april en ook door tijdsgebrek dus uitgesloten. Ga je in de kerstvakantie naar India of een andere koelere periode, moet je dit zeker bij je programma toevoegen!

Na een lange treinrit kwamen we aan in Jodhpur. Papa en ik moesten in verschillende klassen reizen. Om een lang verhaal kort te maken: we hadden te laat geboekt en stonden op de wachtlijst. Dit is blijkbaar een populair traject. Op het moment van vertrek hadden we eigenlijk maar één officieel ticket, dat in eerste klasse. In ons compartimentje (met vier bedden in plaats van de gewoonlijke acht) had één van de passagiers echter een ticket voor derde klasse op overschot dat hij niet zou gebruiken. Dat heeft hij aan ons geschonken. Hoeveel geluk kan je hebben?! En hoe gul kan je zijn?

Aangezien ik al wel vaker in derde klasse heb gereisd en mijn papa niet zo op zijn gemak was tijdens zijn eerste Indische treinrit bood ik aan om dat ticket te nemen, maar uiteindelijk ben ik dan toch maar in eerste klasse gebleven. Het is immers minder gepast dat een meisje alleen reist. En aangezien de mannen in dit compartiment duidelijk vriendelijk en behulpzaam waren, was dat de beste oplossing. Ik heb nog nooit zo goed geslapen op een trein!

In Jodhpur moesten we onze plan trekken. Ik regelde een Ola en bestelde chai terwijl we wachtten. Ik blijf het grappig vinden om de chaiwalla’s (iemand die thee serveert) hun stomverbaasde gezichten te zien als ik het drankje ga bestellen dat eigenlijk bestemd is voor de armen. Maar wat kan ik eraan doen dat het zo lekker is?

Balsamand Lake Palace, Jodhpur

Onze Ola chauffeur bracht ons naar het hotel. Balsamand Lake Palace is een voormalig paleis. Alleen al in het hotel zelf kan je een halve dag doorbrengen gewoon door alle hoekjes en kantjes van de bijhorende gronden te verkennen. We kregen opnieuw wat chai terwijl we wachtten om naar onze kamer gebracht te worden met een soort van uit de kluiten gewassen golfkarretje.

Dit zou de presidential suite zijn in eender welk ander hotel. En toch betaalden we niet meer dan een kamer in de Ibis tijdens hoogseizoen. Sprookjes uit duizend-en-een-nacht? Hell yeah!

Het was meer dan veertig graden in Jodhpur, dus kozen we ervoor eerst een frisse duik te nemen in het paleislijke zwembad en te wachten tot zonsondergang – al om vijf uur in India – voor we de stad introkken. Aangezien we de enigen waren die ons om dit uur aan het zwembad waagden, was het net alsof ik aan mijn eigen oase lag. Zalig!

De kamer zelf is toch wel een korte beschrijving waard. Na een wandeling door de marmeren inkomhal, stopten we voor een deur die evengoed een kerkerdeur kan zijn. Deze deuren leidden naar een zaal. De zaal moest onze kamer voorstellen. Het plafond bevond zich méters boven ons. Er waren twee super zachte bedden, een woonkamergedeelte, twee bureaus, een schommelbed en de ramen waren helemaal uit gekleurd glaswerk. Aan elke kant van de kamer was er bovendien een badkamer volledig uit marmer.

Op verkenning in Jodhpur

Jodhpur wordt ook wel de Blue City genoemd, maar dat wordt pas duidelijk als je de hoogte ingaat. We verkenden de Old Town en trotseerden de enorme drukte op de markt om de armbanden, saree stoffen, kruiden en meer te bewonderen.

Ik liet mijn papa ook zijn eerste pani puri proeven, maar hij was al ziek van het Indische eten van de vorige dagen – het zal niemand verbazen, ik had tegen dan al permanent maagproblemen – dus hij proefde er slechts één. Pani puri is typische streetfood uit Rajasthan. Het is een soort krokant rijstbolletje waar men een gat induwt en vult in een pot met gekruid water (pani = water). Het is een beetje pikant.

Maar opgelet! Standaard regel in India: als je streetfood wil proberen, ga dan waar de Indiërs gaan. Grote kans dat het er net iets hygiënischer is. Pani puri op straat proberen is ook altijd een beetje een risico: het biedt een hoge kans op ziek worden. Hoe weet je immers of ze gezuiverd water gebruiken? Gelukkig had ik een goed stalletje gekozen!

Daarna bestelde ik opnieuw een Ola om ons naar On the Rocks te brengen, dat ons was aangeraden door een van mijn treingenoten. Eigenlijk vormt het een complex met meerdere restaurants, cafés en winkeltjes. Het is zo gestyled dat het net is alsof je in een grottenstelsel rondloopt. We zouden er de volgende middag terugkeren om het Italiaanse restaurant uit te proberen. Je kan zowel binnen als buiten heel gezellig zitten. Die avond aten we op de patio met kiezelsteentjes onder romantische verlichting en een sterrenhemel.

De volgende ochtend bracht een Ola ons naar het 600 jaar oude Mehrangarh Fort, ook wel bekend als de Petra van Rajasthan omdat het net uit een rots lijkt uitgehouwen. Het is enorm vermoeiend om te bezoeken in zulke hitte (het was opnieuw +40°C) omdat het veel bergop en –af is. Maar het is wel de moeite, al is het maar om te zien waar de naam Blue City vandaan komt! Binnenin heb je een aantal musea die we bezochten om toch maar wat verkoeling te krijgen. Wat verder ligt er nog een andere mooie tempel, Jaswant Thada, die je makkelijk van hieruit kan bezoeken. Een bekende maharaja (of Indische koning) ligt hier begraven.

’s Middags wilden we in het meest indrukwekkende hotel van Jodhpur gaan lunchen (Umaid Palace), maar je moest er minstens 10,000 rupees spenderen (of €140, wat een klein fortuin is in India). Dus dan zijn we maar teruggekeerd naar het grottencomplex van de vorige avond. Onderweg stopten we nog aan drie verschillende apothekers om medicijnen voor mijn papa te verzamelen, die zich almaar slechter begon te voelen. De warmte deed hem ook geen goed, dus besloten we de namiddag opnieuw aan het zwembad door te brengen voor wat noodzakelijke verkoeling.

Die avond gingen we eten in een ander restaurant dat ons was aangeraden: Hanwant Mahal. Het ligt bovenop een bergtop en bood een schitterend uitzicht op de lichtjes van de stad en Umaid Palace. Het eten was bovendien overheerlijk en overvloedig.

De volgende ochtend vroeg vertrokken we opnieuw naar het treinstation om onze verkenning van Rajasthan verder te zetten. Op weg naar Rajasthans hoofdstad: Jaipur.

Oorspronkelijk gepubliceerd op 22/8/16 | Laatst geüpdatet op 10/2/24